وقتی ˈقلم زنیˈ در کتابهای درسی حک می شود

قلم ‌زنی عبارت است از تزیین و کندن نقوش بر روی اشیای فلزی به ویژه مس، طلا، نقره، برنج و یا به عبارت دیگر ایجاد خطوط و نقوش به وسیله قلم با ضربه چکش و بر روی اجسام فلزی و یکی از رشته‌ های هنرهای سنتی ایران می باشد که از حیث دسته بندی، در رده هنرهای صناعی و در گروه فلزکاری قرار دارد.

نمونه‌ای از هنر قلم زنی ایران مربوط به استان مرکزی می باشد که یک بادیاب (بادیه، جام بزرگ پایه ‌دار) مسی است و در ورودی سازمان مالکیت های معنوی سازمان جهانی مالکیت فکری در سوییس قرار دارد.

مدرس این دوره آموزشی در گفت وگو با خبرگزاری جمهوری اسلامی گفت:اهمیت کلاس درس قلم زنی وقتی بیشتر روشن می شود

که بدانیم این رشته هنری در استان ما، فاقد پیشینه تاریخی است.

ˈمحمد رضا رضازادهˈ افزود: ابتکار آموزش و پرورش با استقبال خوب هنرجویان روبرو شده که گواه آن حضور ۱۵ نفر هنرجو در این کلاس می باشد.

وی با بیان این که درسهای تئوری و عمومی برای هنرجویان در هنرستان برگزار می شود، گفت: حضور هنرجویان در این کارگاه آموزشی، برای طی دوره های تخصصی و عملی می باشد.

رضازاده در خصوص معرفی هنر قلم زنی گفت: برای آغاز کار قلم زنی، نخست داخل یا زیر ظرف یا سینی مورد نظر را که معمولاً از جنس مس، نقره یا طلا است، از محلول قیر و گچ پر می‌کنند تا سر و صدای قلم کمتر به گوش برسد و همچنین مانع از سوراخ شدن ظرف در حین کار شود.

وی افزود:سپس نقش مورد نظر را روی ظرف رسم و قلم مناسب را انتخاب کرده و روی سطح ظرف قرار می‌دهند و با چکش بر انتهای قلم می‌کوبند تا شیارها و نقش‌ ها با تغییر شدت ضربه روی ظرف ایجاد شوند.

وی با بیان اینکه قلم ‌های این هنر متنوع هستند و نام ‌های خاصی چون قلم سایه و قلم نیم‌ بر دارند، گفت: پس از ایجاد نقش‌ ها، قیر را جدا می‌کنند و روی شیارها گرده زغال می‌ریزند و روی ظرف را با روغن جلای سیاه می‌پوشانند و به این ترتیب نقش‌های قلم‌زده شده به شکل خط‌ هایی تیره و مشخص دیده می‌شود.

در خصوص علت و نحوه برپایی چنین دوره های آموزشی در مدارس بیرجند، رییس اداره فنی و حرفه ای و کاردانش اداره کل آموزش و پرورش خراسان جنوبی به خبرگزاری جمهوری اسلامی گفت: این اقدام در راستای تقویت بنیه فکری و فنی دانش آموزان شاخه فنی حرفه ای و کاردانش و بر اساس سیاستهای وزارت آموزش و پرورش صورت گرفته است.

ˈمحمد آزادیˈ افزود: هدف دیگری از این شیوه آموزشی دنبال می شود و آن برون سپاری بخشی از برنامه های آموزشی بر اساس نیاز شهرستان های استان است.

وی گفت: چنانچه فاقد استادکار و کارگاه تخصصی برای برایی رشته فنی یا هنری، باشیم و از سوی دیگر نیاز منطقه به آن رشته برای ما به اثبات رسیده باشد، با کمک بخش دولتی یا خصوصی اقدام بر برگزاری دوره مربوطه با استفاده از امکانات آن دو بخش یاد شده، می کنیم.

آزادی افزود: در بسیاری موارد بخش دولتی و خصوص حاضر نشدند امکانات خویش را در اختیار ما بگذارند و ما با توجه به نیاز شدید منطقه، به تنهایی دوره مربوطه را دایر کردیم.

وی با بیان این که ویژگی این دوره های آموزشی در آن است که تداوم ندارند، گفت: ممکن است یک رشته فنی یاهنر تنها یک یا دو ترم در شهرستانی برگزار شود و این بر اساس تشخیص ما می باشد.

۶۶۶/۱۱۰

انتهای پیام /*

Cultural@irna.ir