افزایش توده ماهیچه ای و کاهش خطر دیابت

با افزایش ناگهانی و چشمگیر چاقی در سطح جهان پیش بینی می شود که شیوع دیابت نیز، به عنوان علت اصلی ابتلا به بیماریهای قلبی عروقی، روبه افزایش باشد. مقاومت به انسولین منجر به افزایش سطوح گلوکز به بالای محدوده نرمال شده و لذا مقاومت به انسولین به عنوان فاکتور اصلی ابتلا به دیابت و پیشرفت آن به حساب می آید. مطالعات پیشین نشان داده اند که توده کم ماهیچه ای ریسک فاکتوری برای مقاومت به انسولین خواهد بود ولیکن تاکنون مطالعه ای به بررسی اینکه آیا افزایش توده ماهیچه ای تا حد متوسط یا بالاتر از متوسط، مستقل از سطوح چاقی، منتهی به بهبود تنظیم قند خون خواهد شد یا خیر نپرداخته است.

یافته های مطالعه اخیری که در مجله(JCEM)(Journal of Clinical Endocrinology & Metabolism)به چاپ رسیده است حاکی از آن است که هرچه توده ماهیچه ای تام فرد بیشتر باشد، ریسک ابتلا به مقاومت به انسولین (مرحله ی پیش از دیابت) کمتر خواهد بود. مطالعه ی فوق به بررسی ای فراتر از تمرکزهای معمول بر موضوع کاهش وزن و بهبود شرایط متابولیکی پرداخته است.

محققین مطالعه به بررسی ارتباط توده ماهیچه اسکلتی با مقاومت به انسولین و اختلالات متابولیکی قندخون در یک نمونه ۱۳۶۴۴ نفری پرداختند. شرکت کنندگان بالای ۲۰ سال سن داشتند و هیچ یک باردار نبوده و وزنی بالاتر از ۳۵ کیوگرم داشتند.

محققین ثابت کردند که توده ماهیچه ای بیشتر (نسبت به سایز بدن) با حساسیت بهتر انسولین و ریسک کمتر پره دیابت و حتی دیابت ارتباط مستقیم دارد. در واقع این مطالعه نقش مهم حفظ تناسب اندام و ساخت ماهیچه را پیشنهاد می کند؛ و پیغام خوشی است برای بسیاری بیماران دچار اضافه وزن که در کاهش وزن موفق نبوده اند. بدین معنا که هر نوع تلاشی در فعالیت بدنی و افزایش بافت ماهیچه ای ستودنی بوده و منجر به تغییرات مثبت متابولیکی خواهد شد.

نکته عملی: یافته های این مطالعه پیشنهاد می کنند که در کنار کنترل تغییرات در دور کمر و BMIبایستی به کنترل توده ماهیچه ای نیز پرداخته شود. شایان ذکر است که مطالعات بیشتری به منظور تعیین نوع و طول مدت فعالیت بدنی مورد نیاز برای بهبود انسلولین و متابولیسم گلوکز در افراد در معرض خطر احتیاج است.

منبع: ournal of Clinical Endocrinology & Metabolism, 2011