بانوی بی نشانی که همه جا نشان از اوست

خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران ؛
از صدای ناله‌ها و گریه‌های کودکانه و پنهانی و شب‌های تار و گرفته آن روزگار، از صدای غرش پدرانه حسین علی (ع) در لحظه‌ای که علی اصغرش را تقدیم حضرت الله کرد، از صدای گریه‌هایی که از حرف همسایگان، زینب در گلو و سینه پنهان می‌نمود تا صدای رسا اما پر از مصیبت او در کربلا، لحظه لحظه مادری را تداعی می‌کند که یگانه مونس علی بود و مظلومی که مظلومیت‌هایی فراوان در حق او و فرزندانش روا داشتند.

مظلومانی که  تاریخ را از نو نگاشتند یکی با خون و دیگری با صبر و استقامت و کلام خدا را اندکی بعد از پیامبر دوباره زنده کردند. کجا و کجا بادی به دیدار تو آمد وقتی علی غریبانه و با سینه‌ای شکافته از درد اما خاموش تو را در تاریکی شب در میان انبوهی از خاک‌ها تقدیم دستان پدر می‌کند تا امانتش را برگردانده باشد.
اما از شرم علی آسمان و زمین با تمام وسعتشان در نگاه او غرق شدند. آنچه بوده و هست این است که سخت‌ترین مصیبت‌ها و بلاها را عزیزترین عالمیان تجربه کنند تا جایی برای گله و شکایت نزد من و تو نماند.
حضرت علی (ع) در بخشی از خطبه ۲۰۲ نهج البلاغه خطاب به پیامبر گرامی اسلام  اینگونه درددل می‌کند.
به زودی دخترت تو را آگاه خواهد ساخت که امت تو چگونه در ستمکاری بر او اجتماع کردند از فاطمه علیه‌آلسلام بپرس و احوال اندوهناک ما را از او خبر گیر که هنوز روزگار سپری نشده و یاد تو فراموش نگشته است.
سلام من به هر دوی شما، سلام وداع کننده ای که از روی خشنودی یا خسته دلی سلام نمی‌کند.
اگر از خدمت تو باز می‌گردم از روی خستگی نیست و اگر در کنار قبرت می‌نشینم از بدگمانی بدانچه خدا صابران را وعده داده نیست . تا امروز نشانی از بانوی بی نشان نیست شاید اینگونه خواسته تا روزی که فرزندش از مشرق عالم قیام کند و طالب انتقام سیلی مادرش و تقاص خون فرزندش حسین باشد.
این بی نشانی در کنار پرچم سرخ حرم اباعبدالله کلمه انتظار را زنده می کند.
از صدای هیهات من الذله (ع) تا صدای ولدی حسین زهرا در قتلگاه تا صدای لثارت الحسین منتقمین حسین همگی زمزمه آمدنت را در گوش‌ها فریاد می‌کنند و این که تمام لحظه ها و روزها چرا و چگونه به عاشورا پیومند می‌خورد، نمی‌دانم ناخواسته قلم به آنجا رفت و برای چندین و چندمین بار برایم ثابت شد.
کل یوم عاشورا و کل عرض کربلا…
گزارشی از نرجس رئیسی