به گزارش ایرنا، جدید ترین قربانی حملات نژاد پرستانه درتیم ملی فوتبال آلمان،کسی نیست جز ‘مسعود اوزیل’ سوپراستار ترک تبار ژرمن ها که اصلیت ترکیه ای دارد و در شهر مهاجر نشین’گلزن کیرشن’ آلمان بدنبال آمده و بزرگ شده است.
این روزها تعدادی از به اصطلاح طرفداران متعصب و درواقع نژاد پرستان فوتبال آلمان با بهره گیری از شبکه های اجتماعی همچون توئیتر و فیس بوک حملات ناجوانمردانه خود را علیه این بازیکن موثر و کلیدی تیم ملی کشورشان آغاز کرده و وی را به جرم آلمانی الاصل نبودن، مورد انتقادات شدید و بی احترامی قرار داده اند.
افراد ناراضی از حضور مهاجران در تیم ملی فوتبال آلمان، در پیام های تند خود خطاب به اوزیل، تاکید می کنند که ‘یک تکه کاغذ تغییری در اصلیت یک بازیکن ایجاد نمی کند’ و تنها بازیکنانی که نام آلمانی دارند باید با پیراهن تیم ملی این کشور پا به زمین مسابقات بگذارند.
با ادامه حملات و ارسال پیام های نژادپرستانه علیه اوزیل ، سرویس پیام کوتاه توئیتر پس از ۳ هزار توئیت و شمار انبوهی اعتراض به این موضع‌گیری، سرانجام نام کاربری و پروفایلی را که گزاره‌های نژادپرستانه از طریق آن منتشر شده بودند را مسدود کرد.
بدنبال این اقدامات،’مصطفی اوزیل’ پدر مسعود به عنوان مدیر برنامه های وی،گفت: از مدتها قبل به این فکر کرده ام که آیا باید واکنش قضایی نسبت به این اتفاقات داشته باشم یا نه.
وی با بیان اینکه وکیل اوزیل برای پیگیری این اقدامات توهین آمیز، شکایت خود را به مقامات قضایی ارائه کرده است، افزود: هدف من این است که مانع از تکرار چنین اتفاقاتی برای مسعود و دیگر بازیکنان مهاجر فوتبال ملی آلمان شوم.
وی تاکید کرد: این به اصطلاح فوتبال دوستان متعصب که در اصل نژادپرستان افراطی هستند، از خط قرمزها عبور کرده اند و با این کار خود علاوه بر افراد به مجموعه تیم ملی کشور خود هم ضربه خواهند زد.
مخالفت با بازیکنان غیر آلمانی در تیم ملی فوتبال این کشور درحالی این روزها شدت گرفته و اعتراضات به همراهی نکردن اینگونه بازیکنان در هنگام پخش سرود ملی آلمان قبل از آغاز مسابقات از سوی آنان مطرح می شود که غیر آلمانی های تیم ملی نقش بسیار مهمی در موفقیت های کسب شده از سوی این تیم در رقابت های بین المللی ایفا کرده اند.
علاوه بر مسعود اوزیل که این روزها سیبل حملات نژاد پرستانه قرار گرفته،نقش ‘سامی خدیرا’ تونسی الاصل، ‘ماریو گومز’ اسپانیایی تبار،’ ژروم بوآتینگ’ آفریقایی و ‘لوکاس پودولسکی’ و ‘ میروسلاو کلوزه’ که لهستانی الاصل هستند، در موفقیت های فوتبال ملی ژرمن ها، بر کسی پوشیده نیست و نمی توان آن را به سادگی انکار کرد.
به نظر کارشناسان، موفقیت های بین المللی آلمان در عرصه فوتبال که از سال ۲۰۰۶ با کسب عنوان سوم جهان آغاز و با نایب قهرمانی ۲۰۰۸ در جام ملت های اروپا و همچنین مقام سوم جهان در جام جهانی ۲۰۱۰ ادامه یافت، مدیون حضور ستاره های مهاجر تبار در تیم ملی این کشور بوده است.
این وضعیت در موفقیت های بین المللی اخیر رده های نوجوانان و جوانان فوتبال آلمان نیز به خوبی مشهود است و در این رده ها نیز حضور بازیکنان متعدد ترک تبار، عرب تبار و آفریقایی و همچنین بازیکنانی که اصالت آنها مربوط به دیگر کشورهای اروپایی از جمله اسپانیا ،ایتالیا، لهستان و یونان است را شاهد هستیم.
این موفقیت ها درحالی طی سال های اخیر برای فوتبال ملی آلمان رقم خورده است که در گذشته های نه چندان دور، وضع به این گونه نبود و این تیم تنها با استفاده از بازیکنان بومی خود، نتوانسته بود چندان موفقیتی را به ثبت برساند.
بعد از آخرین پیروزی بین المللی آلمان در سال ۱۹۹۶ که آخرین بار در انگلیس قهرمان اروپا شد تا سال ۲۰۰۴ ژرمن ها بسیار ناموفق عمل کردند و شکست های سنگینی را در عرصه های بین المللی متحمل شدند که یکی از دلایل اصلی آن مخالفت با استفاده از بازیکنان غیر اصیل در عرصه ملی بود.
در سال ۹۸ موفقیت تیم ملی فرانسه با استفاده از ستاره های مهاجر و غیر بومی همچون زین الدین زیدان، تیری آنری، دیوید تره زگه و لیلیان تورام و تصاحب جام جهانی فوتبال از سوی بازیکنان این تیم، موجب آغاز این بحث در دست اندرکاران فوتبال آلمان شد که چرا این کشور نباید از بازیکنان خلاق و تکنیکی مهاجر تبار برای کسب موفقیت استفاده کند.
جوانگرایی و تغییر ساختار فوتبال این کشور به یک سیستم مدرن و خلاق بعد از سال ۲۰۰۴، استفاده از بازیکنان توانمند مهاجر در رده های نوجوانان و جوانان را در دستور کار قرار داد.
فدراسیون فوتبال آلمان در این راه البته با مشکلی همچون تلاش فدراسیون های فوتبال دیگر کشورها بویژه ترکیه مواجه بود که سعی در به خدمت گرفتن این بازیکنان داشتند اما بزرگترین موفقیت آلمان در این مسیر، جذب مسعود اوزیل ترک تبار به عنوان یک بازیکن میانی طراح و دارای خلاقیت های ویژه بود.
نگاه به سبک بازی تیم ملی آلمان طی سالهای گذشته و اجرای تاکتیک هایی همچون پاس های کوتاه و پرسینگ حریف در نیمه خود،از توانمندی بازیکنان با استعدادی همچون اوزیل ،پودولسکی و کلوزه که در کار با توپ از مهارت فوق العاده ای برخودارند، حکایت دارد.
فدراسیون فوتبال آلمان در ادامه تلاش های خود در این زمینه، بعد از جام جهانی ۲۰۰۶ در سطح بسیار گسترده اقدام به ساخت و تجهیز زمین های کوچک فوتبال در شهرهای مختلف بویژه مناطق مهاجرنشین کرد تا فوتبالیست های این مناطق را به بازی در زمین های کوچک و تقویت خلاقیت های فردی و تکنیکی، ترغیب کند.
این اقدام منجر به این شد تا فوتبالیست های آلمان که همیشه با قدرت بدنی بالا شناخته می شدند، کار با توپ و تکنیک های فردی خود را نیز تقویت کنند.
تیم ملی فعلی آلمان از نظر بهره مندی از بازیکنان دریبل زن در تاریخ فوتبال این کشور بی سابقه بوده به طوری که مسعود اوزیل، ماریو گودزه و مارکو روس بازیکنان مطرح تیم با این ویژگی هستند که در واقع جانشین بازیکنان خلاقی همچون ‘پیرلیت بارسکی’ و ‘توماس هسلر’ بازیکنان تکنیکی آلمان در دهه های ۸۰ و ۹۰،شده اند.
تا اواخر دهه ۷۰، فدراسیون فوتبال آلمان حتی حاضر نبود از بازیکنان مطرح آلمانی که در خارج از این کشور توپ می زدند همچون ‘اولی اشتلیکه’ که دفاع آخر مستحکم رئال مادرید در این دوران بود، استفاده کند.
ناکامی آلمان در دور اول جام جهانی ۱۹۷۸ و حذف تحقیر آمیز از این رقابت ها، موجب بازنگری در تصمیم مقامات فدراسیون فوتبال در رابطه با استفاده از بازیکنان مهاجر در فوتبال ملی شد.
کارشناسان فوتبال آلمان تیم ملی فعلی این کشور با هدایت یوآخیم لو که ضمن برخوردار بودن از بازیکنان خلاق و تکنیکی،عنوان جوان ترین تیم حاضر در رقابت های یورو ۲۰۱۲ را یدک می کشد،’نسل طلایی’ توصیف کرده و با تیم قدرتمند دهه ۷۰ این کشور مقایسه می کنند که از بازیکنان افسانه ای همچون ‘فرانتس بکن باوئر’، ‘ گرد ملر’ و ‘ سپ مایر’، سود می برد و قهرمانی جام ملت های اروپا در سال ۷۲ و جام جهانی فوتبال در سال ۷۴ را در تالار افتخارات فوتبال این کشور قرار دادند.
اروپام** ۲۰۵۱** ۱۷۰۱
انتهای خبر / خبرگزاری جمهوری اسلامی (ایرنا) / کد خبر ۸۰۱۹۲۵۳۸
ایرنا: خبرگزاری جمهوری اسلامی