ستاره‌شناسان با استفاده از اطلاعات تلسکوپ فضایی هابل ناسا موفق به شناسایی دو خوشه عظیم ستاره‌یی شده‌اند که احتمالا در اولین مراحل ادغام در یکدیگر باشند.
به گزارش “یک پارس” به نقل از ایسنا، این خوشه‌ها در فاصله ۱۷۰ هزار سال نوری در ابر بزرگ ماژلانی قرار گرفته‌اند که نسبت به کهکشان راه شیری، یک کهکشان ماهواره‌یی کوچک محسوب می‌شود.
آنچه ابتدا تصور می‌شد که تنها یک خوشه در هسته منظقه عظیم ستاره‌ساز سحابی رتیل باشد در واقع ترکیبی از دو خوشه با تفاوت سنی حدود یک میلیون سال است.
کل این سحابی برای ۲۵ میلیون سال یک ناحیه فعال ستاره ساز بوده و این که تا چند سال دیگر این فعالیت ادامه خواهد داشت، مشخص نیست.
سیستم های کوچکتر که در سیستم های بزرگتر ادغام شده‌اند، می‌توانند در توضیح منشا برخی از بزرگترین خوشه‌های ستاره‌یی شناخته شده کمک کنند.
محققان موسسه علمی تلسکوپ فضایی در بالتیمور به رصد این ناحیه و جست‌وجو برای ستارگان فراری و سریع پرداختند که از مهد ستاره‌یی خود که در آن شکل گرفته بودند، خارج شده‌اند.
این محققان سپس در زمان بررسی توزیع ستارگان حجم کم با یک امر نامعمول در خوشه مواجه شدند.
این خوشه کروی نبوده، اما از ویژگی‌هایی برخوردار است که تا حدی شبیه به شکل دو کهکشان ادغام شده در هم بوده و شکل آنها در اثر کشش رانشی دراز شده است.
شاهد اتفاقی هابل برای این ادغام قریب الوقوع از مشاهده یک ساختار بلند شده در یکی از خوشه‌ها و سنجش تفاوت سنی بین دو خوشه به دست آمد. طبق چند مدل، ابرهای بزرگ گازی که خوشه‌های ستاره‌ای در خارج از آنها شکل می‌گیرند، ممکن است به بخشهای کوچکتر خرد شوند.
هنگامی که این بخشهای کوچک ستارگان را به بیرون پرتاب کردند، ممکن است با هم تعامل پیدا کرده و برای تشکیل یک سیستم بزرگتر با هم ادغام شوند.
همچنین میزان زیاد غیر معمولی از ستاره‌های پر سرعت در اطراف این سحابی وجود دارند. ستاره‌شناسان بر این باورند که این ستارگان موسوم به ستارگان فراری از هسته سحابی رتیل در نتیجه تعاملات دینامیکی به بیرون پرتاب شده‌اند.
این تعاملات در جریان فرایندی موسوم به تخریب هسته بسیار رایج هستند که در آن ستارگان بزرگتر با تعامل دینامیکی با ستارگان کم حجم‌تر به مرکز خوشه فرو می‌روند.
هنگامی که ستارگان بزرگ زیادی به هسته رسیدند، هسته بی‌ثبات شده و این ستارگان یکدیگر را از خوشه به بیرون پرتاب می‌کنند.
تکنولوژی