جام جم آنلاین: بیماری التهابی لگن یکی از بیماری‌های عفونی مهم در زنان است. این بیماری از طریق ایجاد التهاب و عفونت در دهانه رحم، بافت‌های رحمی، لوله‌ها و گاه حتی داخل شکم و در لگن رخ می‌دهد.
عامل ایجاد این بیماری معمولا مجموعه‌ای از میکروب‌ها و عوامل عفونی است و این عوامل عفونی در بیشتر موارد از راه جنسی انتقال پیدا می‌کند.
شایع‌ترین میکروارگانیسم‌هایی که به ایجاد عفونت در رحم و بافت‌های رحمی منجر می‌شود، شامل گنوره، کلامیدیا (که از طریق تماس جنسی منتقل می‌شود) و میکروب‌های بی‌هوازی که به طور طبیعی در واژن وجود دارد، است که در شرایط مناسب بیش از حد رشد کرده و باعث عفونت‌های خاص واژن می‌شود و تحت شرایطی به سمت بالا رفته و به بیماری التهابی لگن منجر می‌شود. از این دسته میکروب‌ها می‌توان به پروتلا، پپتواسترپتوکوک و گاردنلا واژینالیس اشاره کرد.
به نظر می‌رسد این دسته از میکروب‌ها با تغییر فلور طبیعی میکروبی واژن و با ایجاد آنزیم‌های خاص بر سد موکوسی خاص دهانه رحم غلبه کرده و از میزان مقاومت این سد در برابر ورود میکروب‌ها می‌کاهد.
در نتیجه سایر میکروب‌های موجود در واژن از فرصت استفاده و از واژن به سمت بالا پیشرفت کرده و به ایجاد عفونت در این ناحیه منجر می‌شود.
چنانچه این عفونت طولانی شود یا میکروب‌های عامل عفونت از نوع خاصی باشد، به آسیب دائم به رحم و لوله‌ها و در نهایت نازایی یا دردهای لگنی مداوم منجر می‌شود.
از علل زمینه‌ساز این نوع عفونت، داشتن شرکای جنسی متعدد یا داشتن شریک جنسی مبتلا به عفونت‌هایی است که از راه جنسی منتقل می‌شود، همین‌طور انجام سقط در شرایط غیراستریل و دستکاری‌های رحم است. در گذشته داشتن آیودی را از علت‌های بروز این بیماری می‌دانستند، ولی اکنون این موضوع رد شده است.
علائم بیماری
این بیماری می‌تواند علائم متعددی داشته باشد. علائم سه‌گانه مشهور این بیماری شامل تب، درد لگن و احساس درد حین معاینه دهانه رحم و لوله‌های رحمی و تخمدان‌هاست.
اما متاسفانه این سه علامت در تمامی بیماران وجود ندارد، بنابراین بیماری که با هر نوع علائم سیستم ادراری تناسلی مراجعه کند، مثل درد زیر شکم، ترشح از واژن، تب و لرز، خونریزی طولانی یا خونریزی نامرتب رحمی یا هر نوع علائم دستگاه ادراری باید به این بیماری مشکوک بود و در صورت لزوم سایر کارهای تشخیصی مثل بررسی آزمایشگاهی و سونوگرافی را برای بیمار انجام داد، حتی در مواردی برای تشخیص نیاز به نمونه‌برداری از رحم و بررسی لاپاروسکوپی رحم وجود دارد.
درمان
در بیشتر موارد، نیاز به بستری در بیمارستان و استفاده از آنتی‌بیوتیک تزریقی وجود دارد. در بیمارانی که علائم شدیدتری دارند یا دچار آبسه‌های تخمدانی شده‌اند یا به درمان سرپایی پس از ۴۸ ساعت جواب نداده‌اند، نیاز به بستری در بیمارستان وجود دارد.
به هر حال پس از بهبود حال بیمار و کاهش تب (معمولا بعد از سه روز) بیمار مرخص و درمان سرپایی با انواع آنتی‌بیوتیک‌ها به مدت دو هفته ادامه پیدا می‌کند. برای اثربخشی درمان این بیماری باید شریک جنسی بیمار نیز درمان شود.
دکتر ثریا عالمی – جراح و متخصص بیماری‌های زنان و زایمان
jamejamonline.ir – 22 – RSS Version