مسیر شعر آیینی در سال‌های پس از انقلاب تخصصی شد

به گزارش خبرگزاری مهر، بهروز سپیدنامه با اشاره به تعاریف متعدد شعر آیینی افزود: برای تعریف شعر آیینی ابتدا باید به آیین بپردازیم، از دیدگاه مردم شناسانه دامنه شعر آیینی وسیع است؛ یعنی می‌تواند دارای بن مایه فرهنگی و ریشه ملی باشد که با توجه به مصداق‌های موجود در شعر می توان گفت که شعر آیینی، همان شعر مذهبی است.

وی تصریح کرد: قلمرو ما قلمرو مذهب است، بدین معنا که هر چه در راستای مذهب و ارزش های مذهبی باشد، مورد توجه شاعران است.

او ادامه داد: اما آنچه در ایران مدنظر ما است، شعر به مفهوم مردم شناسی نیست، بلکه مهمترین آن پاسداشت ارزش هایی است که در یک مذهب وجود دارد که گاه به صورت شخصیت نمادین بوده مانند ائمه اطهار (ع) که ما به آن ها اعتقاد داریم و گاه به صورت مناسک مذهبی همچون نماز و حج است و گاهی نیز در رخدادهایی که در آن مذهب و مکتب رخ داده است، تجلی پیدا می‌کند.

سپیدنامه گفت: در کشور ما شاعران بیشتر به حوادث و جریان واقعه عاشورا و مسأله انتظار توجه کرده‌اند اما این را باید بدانیم که نقطه اوج شعر آیینی همان شعر انتظار است.

نویسنده مجموعه «از زمین باران» شعر آیینی را شعر پاک و مقدس دانست و اظهار داشت: در ایران مکتبها و مذاهب مختلفی در دوره‌های تاریخی وجود داشته است، به همین علت ممکن است در یک دوره تاریخی شعر آیینی رنگ و بوی بیشتری داشته باشد. به طور نمونه می‌توان از دوران صفویه به عنوان نقطه اوج اشعار آیینی در کشور نام برد. همچنین پس از پیروزی انقلاب اسلامی شعر آیینی به صورت تخصصی به عنوان یک جریان مستقل شعری به راه خود ادامه داد.

سپیدنامه در پایان با اشاره به ضرورت برگزاری کنگره‌هایی با موضوع شعر آیینی خاطرنشان کرد: یک شاعر در کنار تمام آثارش می‌تواند یک شعر آیینی هم داشته باشد مثل سروده‌های شهریار یا شاعرانی که پس از پیروزی انقلاب اسلامی به صورت تخصصی به سرودن اشعار آیینی پرداخته‌اند. ویژگی شاعران طوری است که انسان‌های با اخلاقی هستند و غالباً شعرهای عاشقانه آنها به زیبایی سروده شده است.