چرا نتانیاهو ساکت شد؟

روزنامه صهیونیستی «هاآرتص» با انتشار یافتن یادداشتی از تغییر موضع ناگهانی نتانیاهو در قبال ایران و هزینه‌هایی که مواضع جنگ‌طلبانه وی در قبال تهران برای اسراییل داشته، انتقاد کرد. به گزارش فارس، بحث مقابله با برنامه هسته‌یی ایران و حتی حمله نظامی به ایران تا چند ماه قبل تقریبا اصلی‌ترین موضوع صحبت‌ها و موضع‌گیری‌های «بنیامین نتانیاهو» اول‌وزیر رژیم‌صهیونیستی بود. تقریبا روزی نبود که صحبتی از حمله به ایران از سوی اسراییل مطرح نشود.

این در حالی است که موضوع هسته‌یی ایران تقریبا در تمام دوره اول‌وزیری نتانیاهو مهم‌ترین موضوع از نگاه وی بوده، و اکنون طوری برخورد می‌شود که گویی هیچ خطر مهمی موجودیت اسراییل را تهدید نمی‌کند، واقعا عجیب است.

نویسنده «هاآرتص» سپس عنوان می‌کند همان چیزی که نتانیاهو را به برگزاری زودهنگام انتخابات متقاعد کرد، وی را به کنار گذاشتن موضوع حمله نظامی به ایران مجبور کرده است. وی چند فرضیه را برای این سکوت نتانیاهو مطرح می‌کند و می‌نویسد: به همین جهت باید بفهمیم پشت پرده سکوت اول‌وزیر چیست. آیا او از این جمع‌بندی خود که سرنوشت اسراییل به نحوه مقابله رهبری آن با موضوع ایران گره خورده، عقب‌نشینی کرده است؟

آیا او قصد خود را برای حمله به تاسیسات هسته‌یی ایران کنار گذاشته؟ آیا این واقعیت که او موضوع ایران را کنار گذاشته، نشان‌دهنده تضعیف این راهکار، راه‌حلی جدید است یا به دلیل فشار امریکا یا وجود یک کانال دیپلماتیک محرمانه است که اول‌وزیر از آنجا اقدامات خود را پیش می‌برد.

تغییرات اخیر که از قرار دادن چندین و چند ماهه موضوع ایران در صدر موضوعات داخلی و حتی بین‌المللی آغاز شد و نهایتا به سکوت تقریبا مطلق در این موضوع حتی در جریان تبلیغات انتخاباتی رسیده، بسیار نامعقول است. یک جامعه عادی نباید این حقیقت را نادیده بگیرد که رهبرش مدت‌ها موضوعی را به طرزی غیرمعمول در صدر مسائل قرار می‌دهد و راهکار نظامی را برای تقابل با آن برمی‌گزیند و حتی منابع مالی عظیمی به آن اختصاص می‌دهد (که آثار آن را می‌توان در کسری بودجه دید)، و با این کار جوی ملتهب در جامعه ایجاد می‌کند و جهان را پیش‌بینی‌های هولناک پر می‌کند و ناگهان بدون هیچ توضیحی برای این رفتار، کاملا از این موضوع فاصله می‌گیرد.

مبارزات انتخابات زمان خوبی برای ارزیابی توان نتانیاهو برای رهبری است. آیا او دربارهٔ تهدید هسته‌یی تهران و قرار دادن آن در صدر موضوعات درست فکر می‌کرد؟ آیا او راه صحیحی برای مقابله با آن برگزید؟ آیا نتیجه به دست آمده به بهای پرداخت شده می‌ارزید؟

نویسنده «هاآرتص» نهایتا اشاره می‌کند که اسراییل اکنون در وضعیتی است که رهبرش در مواضع خود ثبات ندارد.

وی می‌نویسد پیش از این «آویگدور لیبرمن» هم چنین مواضعی دربارهٔ تهدیدات «حماس» اتخاذ کرده بود و وزرای کابینه هم طوطی‌وار از وی تبعیت کرده و مقامات اروپایی را به مسامحه با این تهدید متهم کردند. «عوزی بنزیمان» نهایتا نتیجه می‌گیرد: وضعیت آن‌طور که گفته می‌شد، نیست.