ارزیابی “کافه سینما” از مراسم افتتاحیه المپیک ۲۰۱۲ لندن: وقتی کارگردان “قهرمان” از سازنده “میلیونر زاغه نشین” برد

کافه سینما- ۰۵:۴۷:۳۰ بامداد شنبه: خب، اگر رقابتی در کار می‌بود،‌ چینی‌ها آن ‌را برده‌اند. جهش اجرایی که در المپیک ۲۰۰۸ پکن اتفاق افتاده بود، در افتتاحیه لندن ادامه پیدا نکرد. هر چند انگلیسی‌ها همه برندهای تاریخی و فرهنگی‌شان را رو کردند: از روان اتکینسون (مستر بین)، دیوید بکام،‌ هری پاتر و مری پاپینز بگیرید تا کاور بیتلز و ملکه الیزابت. کارگردان مراسم افتتاحیه امسال انگلیسی‌ها، دنی بویل، سازنده فیلم‌هایی چون میلیونر زاغه نشین و ۱۲۷ ساعت، بود که کوشید این مجموعه رنگ و نور و آتش را به خوبی فرماندهی کند. اما کارش در برابر محصول چهار سال پیش ژانگ یی‌مو، فیلمساز مشهور چینی (که کارگردان افتتاحیه المپیک پکن بود)، چندان به چشم نیامد. به خصوص که افتتاحیه پکن،‌ انتظارها را بالا برده بود و همگان این چهار سال پیشرفت انسان و تکنولوژی را هم حساب کرده بودند؛ و انتظار حرکتی چشمگیرتر از برگزار کنندگان انگلیسی داشتند. نه آتش بازی و نه مراسم روشن کردن مشعل المپیک، به هیچ وجه در حد مراسم پکن نبود. هر چند که صحبت از پاره‌ای تقلب‌های چینی در دوره قبل، از جمله ادعای جلوه‌های رایانه‌ای بودن بخشی از مراسم آتش بازی، قدرت مراسم افتتاحیه دوره قبل را تا حدی زیر سوال برده بود. (شاید هم لباس بد رنگ و بی‌سلیقه کاروان ورزشی کشورمان، متشکل از کت و شلوار خاکستری با پیراهن راه راه رسمی!، بی‌میلی ما به مراسم امسال را تشدید کرده باشد.)

پیشرفتی اما اگر در کار نبود، برگزار کنندگان انگلیسی وقتی تا حدی احیا شدند که نه به آینده، که به عصر طلایی گذشته برگشتند. وقتی سرپل مک‌کارتنی از گروه بیتلز با پیانویش به استادیوم آمد و ترانه هی، جود! را با حاضران در استودیو تکرار کرد. معرکه‌گیری استاد پیر اگر نبود، شاید می‌شد رای به برتری کامل‌ چینی‌ها داد. اما آن‌ها یک چنین موزیسین و گروه‌ای را (در کنار همه هنرهای رزمی و دیو و اژدها، که یی‌مو به خوبی از آن‌ها در مراسم افتتاحیه چهار سال پیش،‌ استفاده کرده بود) در تاریخ‌ معاصرشان کم داشتند.

کافه سینما