اعتبار آدم ها

دنیای غریبی است، که اصلاهست و ما خبر نداریم، تا اینکه محکم بزند توی دهان مان. تا از چرت بپریم. شنبه ۲۷ شهریور، ساعت ۱۰ صبح، وقتی داشتم مقاله اکبر مشکاتی را می نوشتم، هرچه به خودم فشار آوردم تا نام دومین کله پاچه ای مهم تهران را در دوران قبل از انقلاب به یاد بیاورم، نشد که نشد. فکر کردم از کی بپرسم؟ چاره ای نبود. دفتر تله فون را باز کردم و از اول شروع کردم. آذرخش مسیح؟ نه بابا، او خیلی جوان است ووووآمدم پایین افتادم روی احمدی بهروز. امکان دارد که بهروز احمدی به خاطر داشته باشد. شماره ها، یا مال منزل اش بود یا دفتر سابق شارستان در فرمانیه. ولی همراه اش را داشتم. شماره را گرفتم. زنگ خورد، زنگ خورد. گوشی را برنداشت. ادامه دادم تا افتادم روی نام سمیعی صادق. با او تماس گرفتم و اسم آن کله پاچه ای را پرسیدم که گفت امیربهادر. نشستم و مقاله ام را نوشتم. یکشنبه نشستم پشت کامپیوتر تا ببینم آن مقاله در کدام صفحه چاپ شده؟ پیدایش نکردم. به همه صفحات سر زدم. در صفحه ادب و هنر، برخوردم به یک عکس که برایم خیلی آشنا بود. زل زدم دیدم عکس بهروز احمدی است. تعجب کردم. ترانه یلدا درباره شادروان بهروز احمدی نوشته بود. آه از نهادم بلند شد. بهروز احمدی هم از میان ما رفت؟ و من دیروز می خواستم از او نام یک کله پاچه ای را بپرسم؟

شکی نیست که بهروز احمدی، معماری خلاق بود، ولی از پس آن، آدم برجسته ای بود. من هیچ وقت چهره او را بدون لبخند ندیدم. صدایی داشت آرام و آهسته، آنقدر خوب بود که می توانست به جای صبحی مهتدی، قصه گوی کودکی ما، به آدم آرامش بدهد.
   
ترانه یلدا از برخی از کارهای او یاد کرده است، ولی به غیر از برج بخارست او، باید به نقش و کار سنگ سقف هرمی مجلس شورای اسلامی اشاره کرد که ایتالیایی ها مهم ترین جایزه کارهای سنگی خود را از این بابت، به او اهدا کردند. بهروز احمدی، همچنین معمار ساختمان سفارت ایران در استرالیا نیز هست. و صد البته ساختمان زیر زمینی موزه نگارستان. که بعد از انقلاب، به موزه قرآن شهرت یافت، از شاهکارهای او می باشد. اهمیت این موزه در آن است که زیر فضای باغ کاخ سابق شمس پهلوی که تبدیل شده بود به موزه نگارستان ساخته شده است. چرا زیر زمین؟ برای آنکه جلوی نمای معماری کاخ را نگیرد و فضای سبز آن نیز حفظ شود. دیگر کار او که اهمیت بسیار زیادی دارد، پارک شهید بهشتی تبریز است. در قسمتی از این پارک ، بهروز احمدی، نقش یک قالی قدیمی تبریزی را به وسعت ۱۳۰۰ مترمربع پیاده کرده است. شنیده ام که از شهرداری تبریز خواسته شده است که تندیسی از مهندس احمدی در این پارک نصب شود، که امیدوارم شهرداری تبریز این کار را حتما انجام دهد که مایه خوشحالی بنده هم خواهد شد.
   
من به قدری برای کارهای بهروز احمدی احترام داشتم که وقتی خواستم اولین شماره مجله اینترنتی و سی دی خودم را درباره معماری ایران انتشار بدهم، البته، مزار کوروش بزرگ، ساختمان مجموعه برق مهندس مجید احمدیان و تعدادی از کارهای بهروز احمدی را انتخاب و معرفی کردم.
   
چندی پیش پیامی در وب سایت دریافت کردم که می گفت: اعتبار آدم ها، به حضورشان نیست، به دلهره ای است که در نبودشان حس می شود.

منبع: شرق