این روزها همه درباره تیم ملی حرف می‌زنند. تیمی که باید ۲۱ شهریور دیداری سرنوشت‌ساز مقابل لبنان داشته باشد. خیلی از کارشناسان می‌گویند فقط در صورتی که این بازی را ببریم، به جام جهانی می‌رویم.
تیم ملی می‌خواهد به جام جهانی برود. این خواست سرمربی تیم، بازیکنان، رسانه‌ها و همه مردم ایران است. همه از صمیم دل آرزو داریم این تیم را در جام جهانی ببینیم؛ اما مشکل این است که تیم ملی مجموعه‌ای پرتعداد از بازیکنان دو تیم استقلال و پرسپولیس را در خود می‌بیند. بازیکنانی که مشخص نیست چه بر سر آنها آمده که نمی‌توانند دل هوادارانشان را به دست بیاورند.
مدیران دو تیم پرسپولیس و استقلال هر چه در چنته داشتند در فصل نقل و انتقالات رو کردند. به قول معروف چیزی در جعبه مارگیری‌شان باقی نماند. کلکسیونی از بازیکنان میلیاردی در این دو تیم جمع شده‌اند؛ اما متاسفانه به این دلیل که یکی دو بازی نتیجه نگرفته‌اند، دچار استرس شده‌اند. آرام آرام وارد بحران شده‌اند و در نتیجه مدتهاست نتوانسته‌اند چشم‌نواز بازی کنند. نمایشی که از این دو تیم پرستاره توقع داشتیم. همه با خود می‌گفتیم با این تیم‌هایی که در نقل و انتقالات بسته شد، این دو تیم دوباره جنگ دوقطبی فوتبال ما را شروع می‌کنند و فوتبال ما با رقابت این دو تیم برای پیروزی‌های بیشتر، جان خواهد گرفت.
نتیجه نگرفتن‌های استقلال و پرسپولیس، اعتماد به نفس را از این دو تیم گرفت و بازیکنان آنها با همین وضعیت به اردوی تیم ملی منتقل شدند.
کادر فنی تیم ملی، اطرافیان تیم یا حتی یکی از مدیران فدراسیون فوتبال می‌توانند این موضوع مهم را به تصمیم‌گیران تیم منتقل کنند که اول باید فکری برای اعتماد به نفس برخی بازیکنان کرد و بعد به مسائل تاکتیکی تیم پرداخت. همه باید بدانند که بازی بیروت، بازی مرگ و زندگی تیم ماست و بازیکنانی که از نظر روحی ضعیف شده‌اند به درد این بازی سرنوشت‌ساز نمی‌خورند. به نظر می‌رسد کادر فنی تیم ملی (تا ۲۱ شهریور) بیشتر از نکات تاکتیکی باید به مسائل روانی توجه کنند.
۴۳ ۴۳
دانلود
خبرآنلاین