اندر احوالات تماشاگر ایرانی

یکصد هزار نفر و شاید کمی بیشتر برای حمایت از تیم ملی فوتبال به ورزشگاه رفتند، هرچند که این بار هم مثل خیلی از دفعات گذشته، حمایت پرشور تماشاگر تاثیر چندانی در نتیجه بازی نگذاشت. آنچه در ادامه می‌آید به برخی از عادت‌های همیشگی این تماشاگران اشاره دارد.

ساعت ۱۹ و ۵۵ دقیقه: فقط ۵ دقیقه به شروع بازی ایران و قطر مانده، اما خیابان‌های منتهی به ورزشگاه آزادی شلوغ‌تر از خود ورزشگاه است. این وقت‌نشناس بودن برخی از ما ایرانی‌ها را نشان می‌دهد که همیشه دیر می‌رسیم. بازی با حدود ۷۵ هزار تماشاگر آغاز می‌شود اما تا دقیقه ۳۰ و ۳۵ هم شاهد ورود دسته دسته جمعیت به ورزشگاه هستیم. ظرفیت هم در دقیقه ۴۰ تکمیل می‌شود؛ یکصدهزار تماشاگر.

ساعت ۲۱ و۳۰ دقیقه: عقربه‌ها دقیقه ۷۰ بازی را نشان می‌دهد و تیم ملی هیچ طرح و برنامه مشخصی برای رسیدن به گل ندارد. این را از راهروهای منتهی به درهای خروجی ورزشگاه می‌توان فهمید. تماشاگران یکی یکی ورزشگاه را ترک می‌کنند بدون آن‌که اتفاقات ۲۰ دقیقه پایانی برای آنها مهم باشد. خیلی از آنها از صبح آمده‌اند، اما انگار جا گرفتن در اتوبوس‌های شرکت واحد مهم‌تر از تماشای بقیه بازی است. اینجا تنها جای دنیاست که بازی با ۷۰ هزار تماشاگر آغاز می‌شود، در ادامه جمعیت از مرز ۱۰۰ هزار هم می‌گذرد، اما قبل از آن‌که داور سوت پایان را بزند، باز همان ۷۰ هزار نفر روی سکوها نشسته‌اند.

ساعت ۲۱ و۵۰ دقیقه: بعد از ۹۰ دقیقه هیاهو و تشویق با دست زدن، پا کوبیدن و موج مکزیکی، حالا نوبت شعار دادن علیه تیم است. بازی که به وقت‌های اضافی می‌رسد، صدای شعارها هم بلند می‌شود. همه از نتیجه صفر ـ صفر ناراضی هستند، اما همیشه عده‌ای وجود دارند که این نارضایتی را در همان ورزشگاه و در جریان بازی ابراز می‌کنند. بازی تمام می‌شود و تیم ملی هیچ بهره‌ای از این حمایت کم‌سابقه تماشاگرانش نمی‌برد. به نظر می‌رسد راهمان برای رسیدن به برزیل، طولانی باشد.

رضا پورعالی – گروه ورزش