اوتیسم (Autism) که در فارسی با معنی و مفهوم ‘درخودماندگی‘ نیز شناخته می شود، مجموعه ای از اختلالات ذهنی و رفتاری جدی، در رشد افراد است که با Autism Spectrum Disorders یا ASD شناخته می شود. این اختلالات رفتاری بیشتر در کودکان و در حین رشد دیده می شوند و نشانه های آن ممکن است از خفیف تا شدید بروز پیدا کنند. هیچ دو کودک مبتلا به اوتیسم علائم مشابهی از خود بروز نمی دهند.
مرکز کنترل بیماری ها در دسامبر ۲۰۰۹ تخمین زده که در هر ۱۱۰ کودک آمریکایی، یکی از آنها به طیف های متفاوتی از بیماری اوتیسم مبتلا است. در حال حاضر اوتیسم، زندگی یک و نیم میلیون آمریکایی را تحت تاثیر قرار داده است و تعداد مبتلایان به این بیماری هر ساله ۱۰ تا ۱۷ درصد رشد نشان می دهد.
اوتیسم چیست و طبعات آن برای کودکان مبتلا چه هستند؟
همانطور که گفته شد، اوتیسم به مجموعه ای از اختلالات گفته می شود که در شاخه معلولیت های رشدی قرار می گیرند. به این معنی که کودکان مبتلا به آن، در روند رشد طبیعی دچار اختلال می شوند.
برخی اختلالات ناشی از اوتیسم عبارتند از:
سندروم اسپرگر
اختلال فراگیر در رشد، بدون مشاهده سایر اختلالات (Atypical Autism)
اختلال درخودماندگی (Classic Autism)
Bradley Peterson مدیر بخش روانپزشکی کودکان در مرکز پزشکی کلمبیا در نیویورک، می گوید: «در تعریف اختلالات اوتیسم، این سه حوزه بیشتر از موارد دیگر عملکرد کودک را تحت تاثیر قرار می دهند.» این در حالی است که اغلب مردم تصور می کنند این بیماری بیشتر بر روی تعاملات اجتماعی کودکان موثر است.
به گفته دکتر پترسون، بده بستان های عادی و گفتگوهای روزانه با مردم و یا روابط متقابل اجتماعی، از جمله مواردی هستند که تقریباً همواره در کودکان مبتلا به اوتیسم، ایجاد مشکل می کند.
کم توانی در گفتگو و گرایش به انجام کارهای فکری و یا امور تکراری نیز از سایر اختلالات ِ دیده شده در کودکان مبتلا به این بیماری است.
با استناد به تعاریفی که از اوتیسم وجود دارد، در صورت مشاهده آنها در کودکان سه ساله و بالاتر، می توان با در نظر گرفتن میزان هوش به سن آنها، نسبت به وجود بیماری مشکوک شد. البته ممکن است برخی کودکان عقب افتاده نیز رفتار های مشابهی از خود نشان دهند، اما با در نظر گرفتن میزان سن کودک به رفتار وی، امکان تمیز دادن بیماری وجود دارد.
برخی نشانه های شایع اوتیسم عبارتند از:
– عدم وجود نشانه ای از علاقه در پاسخ دهی به افراد
– علاقه بیش از حد به اشیاء به جای افراد
– پرهیز از تماس چشمی
– عدم عکس العمل و پاسخ دهی نسبت به نام خود
– فقدان احساس همدلی و علاقه نسبت به دیگران
– گرایش به انجام رفتارهای تکراری مانند چرخیدن یا تاب خوردن
– تاخیر زیاد در شروع گفتگو
علل بروز اوتیسم
هنوز علت قطعی در خصوص بروز بیماری اوتیسم یافته نشده است. اما نظریه هایی در این خصوص آن وجود دارد. دکتر پترسون معتقد است که به طور قطع چندین عامل می توانند بروز اوتیسم در کودک را منجر شوند. وجود اختلالات مغزی و تفاوت های ژنتیک، بزرگترین عوامل بروز اوتیسم به شمار می روند؛ گفته می شود برخی از ژن ها بر بخش های خاصی از مغز اثر می گذارند که منجر به بروز رفتار و افکار متفاوت در این کودکان می شود.
روابط اجتماعی پیچیده، منجر به بروز وضعیتی بغرنج در فعالیت های مغزی افراد مبتلا به اوتیسم می شود. و چنانچه تحقیقات بتوانند اثرات اوتیسم بر مغز را کشف کنند، این قدمی بزرگ در کشف علل بروز این بیماری خواهد بود.
علاوه بر این، با وجود انجام تحقیقات گسترده، زمان ابتلا به اوتیسم، هنوز ناشناخته است و مشخص نیست که کودکان مبتلا از قبل از تولد به این عارضه دچارند یا عواملی وجود دارند که پس از تولد کودک، وی را با آن درگیر می کنند.
لازم به ذکر است بعضی از بچه های سالم نیز در دوران نوزادی و نوباوگی به اندازه بچه های مبتلا به اوتیسم، ساکت هستند. و همین مساله نیز علامت های سوال بیشتری را در خصوص تشخیص بچه های مبتلا به اوتیسم از کودکان سالم ایجاد کرده است.
به هر شکل، به نظر می رسد تحقیقات در رابطه با اوتیسم هنوز راه زیادی در پیش دارد تا دانشمندان و محققان به نشانه هایی امیدوار کننده در رابطه با اوتیسم دست یابند.
عکس از Gettyimages
برگرفته از: Everyday Health
سالم زی