بخوان محمد(ص)، که خدا تو را برگزید

آنروز برای آن نجواگر عاشقانه نیز روز دیگری بود، نامش محمد(ص)بود که از درستکاری در میان قوم جاهلی اش به ‘محمد امین’ معروف بود، نسبش به ابراهیم خلیل الله می رسید، چهل ساله بود و از جهالت قومش که بت ها را خدای خود می دانستند، به دامن کوه پناه می برد.

او غرق در راز و نیاز بود که صدایی آمد:’محمد بخوان’ اما محمد(ص) مردی امی بود و خواندن نمی دانست.

صدا دوباره تکرار کرد:’بخوان به نام خدایی که تو را برگزید’،’بخوان محمد، ‘بخوان به نام پروردگارت که(جهان را) آفرید، همان که انسان را از خون بسته‏ای خلق کرد، بخوان که پروردگارت از همه بزرگوارتر است، همان که به وسیله قلم تعلیم نمود و به انسان آنچه را نمی‏دانست، یاد داد.’

اینچنین بود که محمد(ص) خواند و از آنروز آخرین خلیفه خدا بر روی زمین شد.

او در میان قومی به پیامبری برگزیده شد که مانند قبایل بدوی زندگی می‌کردند و تنها هنرشان شعر و شمشیر بود.

آنها، داشتن دختر را ننگ می دانستند و دختران خود را زنده به گور می کردند، بت ها را می پرستیدند و بر پای آنان سجده می کردند.

زندگی اعراب جاهلی سرشار از لذتهای زودگذر دنیوی بود و کشت و کشتار را نشانه دلاوری می دانستند و به داشته های یکدیگر تعرض می کردند.

حضرت محمد(ص) از روز بعثتش باید در میان آن قوم پیامبری می کرد چرا که این حجت خدا بود.

رسول خدا، خسته و عرق کرده به پناه خانه رسید، همان خانه ای که خدیجه در آن انتظارش را می کشید و از آن روز اولین یاور او شد، برای هدایت قومی که هدایت ناپذیر بودند.

قلب رسول گرامی اسلام از آن روز امانتدار، امانت الهی بود، همان امانتی که کوه ها هم از پذیرش آن خودداری کردند.

آنروز ۲۷ رجب بود، رجب به معنای بزرگ و هفتمین ماه از ماه های قمری است و در عصر جاهلیت این ماه را گرامی می داشتند و در آن نمی جنگیدند و در همین ماه بود که بعدها در میان قومی که به محمد(ص) ایمان آوردند، دینشان’اسلام’ نام گرفت و خودشان ‘مسلمان’ شدند.

امروز بیش از ۱۴۰۰ سال از آن زمان که نور الهی بر قلب حضرت محمد(ص)تابیدن گرفت، می گذرد، آنروز تنها یاورانش همسرش خدیجه(س) و پسرعمویش علی(ع) بودند که اولین نماز را پشت سر او به جا آوردند اما امروز یک میلیارد و ۵۰۰ میلیون نفر از مردم دنیا امت او هستند، امتی که هرچند روشهایشان با هم متفاوت است اما راهشان یکی است.ک/۳

۷۱۵۳/۶۴۲