گردآوری شده در گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری ممتازنیوز
بزرگداشت محمد رحمانیان شامگاه شنبه ۲۴ اسفند ماه در سالن کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان با پیامی از بهرام بیضایی برگزار شد.
به گزارش هنرآنلاین، در این برنامه که با حضور دوستان و نزدیکان محمد رحمانیان نمایشنامهنویس و کارگردان تئاتر برگزار شد، بازیگرانی که پیش از این با رحمانیان همکاری داشته اند، بخشهایی از نمایشهای ناکام او همچون”روز حسین” و “هامون بازها” را اجرا کردند.
در مراسم بزرگداشت رحمانیان هنرمندانی همچون علی عمرانی، سیفالله صمدیان، هاله مشتاقینیا، ندا مقصودی،علی قربانزاده، ژیلا اسماعیلیان، رضا بابک، امیر اثباتی، مازیار میری، محسن شاه ابراهیمی، سامان احتشامی، غزل شاکری، فرشته طائرپور، رضا عمرانی، لوریس چکناوریان، فردین خلعتبری، خسرو احمدی، عباس جهانگیریان، حمیدرضا صدر، امید سهرابی و … حضور داشتند.
محمد چرمشیر، رضا کیانیان و هوشنگ گلمکانی هم نکاتی را دربارهٔ آثار و شخصیت این هنرمند بیان کردند.
در این مراسم محمد رحمانیان به همراه مادرش روی صحنه رفت و هدیهای که برایش در نظر گرفته شده بود را دریافت و از حاضرین تشکر کرد.
محمد چرمشیر نمایشنامهنویس در ادامه مراسم دوستی با رحمانیان را مایه مباهات خود دانست و گفت: از نظر من محمد رحمانیان کسی است که آنطور که خواسته، زندگی کرده است. میلان کوندرا نقل قولی از سروانتس دارد که با خواندن آن یاد محمد رحمانیان میافتم. او می گوید: بعضی از آدمها هستند که اجازه نمیدهند دنیا چیزی را به آنان تحمیل کند بلکه آنان خواستههای خود را به این دنیا تحمیل میکنند.
چرمشیر به شور و حال رحمانیان در دهه شصت اشاره کردو افزود: نمیدانید جوان شورشی دهه ۶۰ چه شوری داشت و دارد! جوانی که با نمایشنامه “سرود سرخ برادری” آغاز کرد، همه چیز را به هم میریخت و من از او بسیار آموختم و و امیدوارم همچنان این شور را حفظ کند. از او جدی بودن در تئاتر، نگاه بیغرض به جهان و اطرافیان و جسارت را آموختم. یاد گرفتم هر کاری در تئاتر شدنی است و ما در جهانی زندگی میکنیم که بر پایه دانستههایمان پابرجا نیست بلکه بر نادانستهها و پرسشهایمان برپاست. او با همه آثارش درسهای بزرگی به تئاتر ما داده است و امیدوارم تئاتر ما این ظرفیت را داشته باشد که این درسها را بیاموزد.
این هنرمند با اظهار تاسف از مهاجرت رحمانیان به خارج از کشور، ادامه داد:من از اینکه کمتر پیش ماست و مدتی باید دور از هم باشیم غمگینم ولی همیشه به یادش هستیم و من به خانم رحمانیان مادر محمد برای داشتن چنین پسری
تبریک میگویم.
هوشنگ گلمکانی به عنوان دومین سخنران این برنامه، گفت: در چند سال اخیر در تئاتر ما جریانی به وجود آمده که بیشتر بر ابهام و انتزاع استوار است!
این منتقد باسابقه اضافه کرد: وقتی قرار است نمایشی ببینم اول میپرسم مدت زمان آن چند دقیقه است و بعد از نیم ساعت اول، مدام ساعتم را نگاه میکنم به ویژه اینکه صندلیهای تئاترهای ما طوری است که نمیتوان سر را تکیه داد و به همین دلیل ستون فقرات آدم مثل چوب خشک میشود. اما نمایشهای رحمانیان از جمله نمایشهایی است که موقع دیدنشان اصلا ساعتم را نگاه نمیکنم و وقتی تمام میشود، حسرت میخورم چقدر زود تمام شد!
سپس رضا کیانیان بازیگر تئاتر و سینما نیز خطاب به رحمانیان گفت: همیشه به تو حسودیم شده، اصولا در زندگیام خیلی حسرت نمیخورم چون به آنچه میخواستهام، رسیدهام اما به سه نفر در تئاتر همیشه حسودیم شده است؛ حمید امجد، کوروش(محمد) چرمشیر و محمد رحمانیان. چون شما خیلی میدانید و من زیاد نمیدانم اما امیدوارم شما که این همه میدانید و این همه خوبید، همیشه باشید.
در بخش بعدی این مراسم کلیپی پخش شد که در آن هنرمندانی همچون عباس جوانمرد، امیر اثباتی، فرهاد آییش ،اصغر فرهادی، محمود کلاری، گلاب آدینه، فریده سپاه منصور، شهرام زرگر، رضا بابک، فرشته طائرپور، حمیدرضا صدر، شکرخدا گودرزی و محمد حاتمی دیدگاههای خود را دربارهٔ آثار و شخصیت محمد رحمانیان بیان کردند.
همچنین حمید امجد نمایشنامه نویس و کارگردان تئاتر و دیگر دوست نزدیک محمد رحمانیان پیام بهرام بیضایی را خواند و حاضران جای بهرام بیضایی را خالی کردند.
مهتاب نصیرپور بازیگر تئاتر و سینما و همسر محمد رحمانیان نیز قطعهای کوتاه از نمایش “روز حسین” یکی از نمایشهای رحمانیان را که اجازه اجرا نگرفت، اجرا کرد.
اجرای قطعه نوروزی “تا بهار دلنشین” اثر زنده یاد غلامحسین بنان و یکی از قطعات مورد علاقه رحمانیان، از دیگربخشهای این برنامه بود. این قطعه توسط علی زند وکیل خواننده نمایش “ترانههای قدیمی” اجرا شد.
در ادامه، تصاویر کوتاهی از نمایش “مجلس شهادتخوانی قدمشاد مطرب در طهران” با بازی زندهیاد احمد آقالو و علی عمرانی پخش شد و حاضران جای زندهیاد آقالو، یکی از بازیگران همیشگی آثار محمد رحمانیان را خالی کردند.
سیفالله صمدیان عکاس و مستندساز نیز هدیهای برای رحمانیان داشت.او مجموعهای از عکسهای رحمانیان و دیگر هنرمندان را در قالب یک کلیپ با همراهی سرود “وطن” اثر زنده یاد محمد نوری که توسط گروه اجرایی نمایش “ترانههای قدیمی” اجرا شده بود به رحمانیان هدیه کرد.
در بخش پایانی برنامه محمد رحمانیان با همراهی مادرش بانو منصوره نوروزی روزی صحنه رفت. رحمانیان که کمی پیش از برنامه از برگزاری آن با خبر شده بود، گفت: از روزی که این داستان (مراسم بزرگداشت) از شایعه به واقعیت پیوست، خیلی روزها و شبهای سختی را گذراندم. دلم میخواست این ماجرا در حد شایعه بماند یا اینکه بخشی از برنامه ای دیگر باشد. وقتی در سالن حضور داشتم، واقعا مثل شمع داشتم آب میشدم. از این میزانسن خیلی خجالتزدهام و از تمام دوستانی که برای این برنامه زحمت کشیدند، شرمسارم. وقتی نمایش حمید امجد اجرا میشد، قلبم داشت بیرون میزد.
رحمانیان اضافه کرد: مسئولیت این اتفاق آنقدر زیاد است که نمیتوانستم به تنهایی تحمل کنم. باعث و بانی بخشی از نمایشهایی که با مضمون مذهبی نوشتم، مادرم بود و آثاری همچون “امیر”، “عشقه”، “پل”، “اسبها” و “روز حسین” را به سفارش و خواسته مادرم نوشتم. از مهتاب هم بسیار ممنونم که تکهای از نمایش “روز حسین” را اجرا کرد، نمایشی که به خاطرش خیلی رنج بردیم. کوچ اجباری کردیم و سالها ممنوع الکار شدیم.
رحمانیان که متاثر شده بود، با صدایی بغضآلود گفت: دلم میخواهد از همه شما تشکر کنم ولی نمیتوانم. مرا به این برنامه دعوت کردید اما جز بغض ، اشک و تشکر، چیزی ندارم. لایق این همه مهربانی شما نبوده و نیستم.
در پایان مراسم نیز تابلوی فرهنگی که توسط مدیر بیمارستان روانپزشکی “آزادی” تهیه شده بود به رحمانیان اهدا شد.
انتهای پیام/
آخرین اخبار
ماخذ: هنرآنلاین
باز نشر: پورتال خبری ممتاز نیوز www.momtaznews.com