گردآوری توسط گروه سیاسی ممتاز نیوز
کد مطلب : ۱۷۲۳۷۵
 |
 |
لحظه خداحافظی با زاینده رود نزدیک می شود؛
بله اعتراف می کنیم! آب را برای تماشای مرغابی ها می خواستیم
خبرگزاری ایمنا: زاینده رود حرف مشترک این روزهای مردم شهر است. انگار با نگاه هایشان قطره های آب را می شمرند. چقدر با روز گذشته تفاوت کرده است؟ چند روز دیگر تا تکرار کابوس خشک شدن بستر زاینده رود باقی مانده؟ سوالی که اجازه یک نفس راحت کشیدن کنار رودخانه را از مردم گرفت.
سه شنبه ۱۸ آذر – ۱۰:۴۷
جزیره های خشکی بر روی سفره خروشان زاینده رود نمایان شدند، همان لحظه تلخ فرا رسیده است، رودخانه کم کم با شهر خداحافظی می کند. اما انگار نمی خواهیم باور کنیم، پرنده های میهمان شهر نیز انگار هوای رفتن ندارند. وقتی رودخانه بعد از ۱۶ ماه در شهر جاری شد و خروش آب در شهر طنین انداخت، زمزمه هایی شکل گرفت که آب را برای تماشای مرغابی ها باز کرده اید!
شاید لحظه اعتراف فرا رسیده است. آری آب را برای تماشای پرندگان مهاجر جاری کردیم، آبی که مدت هاست از شهرمان دریغ شده است، اعتراف می کنیم آب را برای پایه های لرزان سی و سه پل، آجر به آجر پل خواجو و زنده ماندن شهری خواستیم که اگر سنگی از سنگ هایش بلغزد دیگر نه بالا دست اهمیت دارد و نه پایین دست. اگر آب را برای تماشای مرغابی ها خواستیم، لذت دیدنش را تنها برای خود نخواستیم. امید داشتیم که جریان آب، نان را، آبرو را به سفره کشاورزان پایین دست برگرداند. اعتراف می کنیم که می خواستیم شادی را با همه مردمان شهر تقسیم کنیم. سال ها پیش وقتی زاینده رود بخشش شد، وقتی از زاینده رود کویری خشک نصیبمان شد باز هم قانع بودیم غافل از اینکه… راستی، شما آب را برای چه خواستید؟!
اگر امروز برای خروش دوباره زاینده رود می جنگیم، جنگ ما رودرروی هم نیست ما کنار هم با بحرانی در نبردیم که می دانیم تنها در یک جبهه می توانیم به پیروزی برسیم. سنگینی تاریخی عظیم روی شانه های این شهر سنگینی می کند، شهری که اگر بی آب و زاینده رودش ویران شود؛ بگذارید این روز را تجسم نکنیم…
حیات بالا دست و پایین دست به جاری ماندن زنده رود وابسته است. اگر ما و شما به سهممان قناعت نکنیم زیاده خواهی ها گریبانمان را خواهد گرفت. از آبادانی تا ویرانی این استان پهناور فاصله ای به باریکی یک مو باقی مانده است. زمان زورآزمایی نیست، زمان تنیدن یک ریسمان محکم و امن به دور این میراث آبا و اجدادی است.
/کمند چوبینه/
شاید لحظه اعتراف فرا رسیده است. آری آب را برای تماشای پرندگان مهاجر جاری کردیم، آبی که مدت هاست از شهرمان دریغ شده است، اعتراف می کنیم آب را برای پایه های لرزان سی و سه پل، آجر به آجر پل خواجو و زنده ماندن شهری خواستیم که اگر سنگی از سنگ هایش بلغزد دیگر نه بالا دست اهمیت دارد و نه پایین دست. اگر آب را برای تماشای مرغابی ها خواستیم، لذت دیدنش را تنها برای خود نخواستیم. امید داشتیم که جریان آب، نان را، آبرو را به سفره کشاورزان پایین دست برگرداند. اعتراف می کنیم که می خواستیم شادی را با همه مردمان شهر تقسیم کنیم. سال ها پیش وقتی زاینده رود بخشش شد، وقتی از زاینده رود کویری خشک نصیبمان شد باز هم قانع بودیم غافل از اینکه… راستی، شما آب را برای چه خواستید؟!
اگر امروز برای خروش دوباره زاینده رود می جنگیم، جنگ ما رودرروی هم نیست ما کنار هم با بحرانی در نبردیم که می دانیم تنها در یک جبهه می توانیم به پیروزی برسیم. سنگینی تاریخی عظیم روی شانه های این شهر سنگینی می کند، شهری که اگر بی آب و زاینده رودش ویران شود؛ بگذارید این روز را تجسم نکنیم…
حیات بالا دست و پایین دست به جاری ماندن زنده رود وابسته است. اگر ما و شما به سهممان قناعت نکنیم زیاده خواهی ها گریبانمان را خواهد گرفت. از آبادانی تا ویرانی این استان پهناور فاصله ای به باریکی یک مو باقی مانده است. زمان زورآزمایی نیست، زمان تنیدن یک ریسمان محکم و امن به دور این میراث آبا و اجدادی است.
/کمند چوبینه/
– .
خبرگزاری ایمنا – آخرین عناوین سیاسی
باز نشر: سایت خبری تحلیلی ممتاز نیوز www.momtaznews.com