بیرون داروخانه ۱۳ آبان، چه می‌گذرد؟

در هوای گرم و آلوده، ترافیک شهر را تا داروخانه ۱۳ آبان تحمل می‌کند. با زحمت فراوان از میان صف طولانی و مردم مضطرب، بالاخره موفق می‌شود داروهای شیمی درمانی را به مبلغ ۳ میلیون تومان خریداری کند. بیرون در مردی که شباهت جندانی به دلال‌ها ندارد، انتظارش را می‌کشد. نزدیک می‌آید و آهسته می‌گوید: «بروشور و جعبه‌های خالی داروهایت را ۵۰۰ هزار تومان می‌خرم. داروها رو خالی کن، جعبه‌هایش را بده.» پاسخ مرد را با عصبانیت می‌دهد و راهش را می‌گیرد تا برود. اما این فکر رهایش نمی‌کند: «آیا کسی مجبور می‌شود به خاطر تأمین بخشی از هزینه‌های درمان، جعبه‌هایش را بفروشد؟ آن وقت در این جعبه‌های خالی چه دارویی و با چه قیمتی دست مردم می‌رسد؟ آن وقت … آن وقت… آن وقت…»

به گزارش سرویس اجتماعی فرارو؛ هر سال ۷۰ تا ۱۰۰ هزار نفر به شمار بیماران مبتلا به سرطان افزوده می‌شود. بر اساس تحقیقات این بیماری سومین عامل مرگ و میر در ایران به شمار می‌رود و جان بسیاری از مردم را می‌گیرد. اما واقعیت این است که اگر بیماری یک سوم این افراد به موقع تشخیص داده می‌شد و در اسرع وقت درمان آن‌ها با داروهای باکیفیت آغاز می‌شد، امروز کودکان زیادی یتیم نبودند و مادران بی‌شماری در سوگ فرزندانشان رخت سیاه بر تن نداشتند.

در حال حاضر شرایط و امکانات موجود جوابگوی نیازهای اولیه بسیاری از بیماران سرطانی نیست و آن‌ها با مشکلات عدیده‌ای دست و پنجه نرم می‌کنند. از سوی دیگر خبرهای امیدوارکننده‌ای در این زمینه به گوش نمی‌رسد. به طوری که محققان و پزشکان هشدار می‌دهند که طی چند سال آینده بسیاری از مردم کشور در سونامی سرطان گرفتار خواهند شد.

هزینه‌هایی که برخی را از صرافت زنده بودن می‌اندازد
دارو کمیاب می‌شود. نایاب می‌شود و قیمتش سر به فلک می‌کشد. این رنج مضاعفی است که بیماران مبتلا به سرطان به دچارند. اگرچه این بیماری پایان زندگی نیست و روحیه قوی و درمان مستمر در ریشه‌کن کردن آن نقشی به سزا دارد، اما هزینه‌های سرسام‌آور که حدود ۱۰۰ میلیون تومان برآورد می‌شود، نبرد با سلول‌های سرطانی را بیش از پیش دشوار می‌‍سازد. به همین دلیل بسیاری از بیماران هزینه بالای شیمی درمانی و آمپول‌ها را بهانه می‌کنند و از ادامه درمان سر باز می‌زنند.

بیماران گله می‌کنند که مراکز بیماری‌های خاص آن‌ها را جزء بیماران خاص به حساب نمی‌آورند و حمایتشان نمی‌کنند. حتی به برخی توصیه می‌شود که خودشان برای خودشان فرد خیّری پیدا کنند تا کمک حالشان باشد. سازمان غذا و دارو هم تنها در صورت تمام شدن دوره درمان، ۱۰ درصد هزینه‌ها را پرداخت می‌کند. نامه‌های ریاست‌جمهوری، استانداری، دانشگاه و … که شامل چند درصد تخفیف می‌شود نیز دردی از بیماران دوا نمی‌کند و همچنان قشر متوسط و ضعیف جامعه قادر به پرداخت بخش عمده هزینه‌ها نیستند.

از طرفی مدتی است که در پی کمیاب شدن داروهای شیمی درمانی، موتوسواران «داروقاپ» داروها را از مقابل داروخانه ۱۳ آبان سرقت می‌کنند. این مسئله خود مهر تأییدی است بر قیمت بالای داروها و کمیابی آن‌ها.

بیماران مقاوت کنند، بیمه می‌آید!
سال گذشته در ردیف بودجه‌های متفرقه، ۵۰ میلیارد تومان برای یارانه داروهای بیماری‌های صعب‌العلاج در نظر گرفته شده بود. اما دولت از کل این مقدار تنها ۵ درصد یعنی دو نیم میلیارد تومان را به وزارت بهداشت پرداخت کرد. به این ترتیب سال گذشته به یکی از سال‌ها سنگین و پرفشار بر جمعیت مبتلایان به سرطان تبدیل شد. علاوه بر این نرخ داروهای وارداتی با هر نوسان ارز به یکباره اوج می‌گرفت و درصد قابل توجهی گران می‌شد.

حدود یک ماه هم پیش وزارت بهداشت اعلام کرد که ۲۰۰ عدد از داروهای کمیاب بیمارستان سرطانی و صعب العلاج تحت پوشش بیمه قرار گرفت. اما با وضعیت نابسامان بیمه، بیماران عادی هم این روزها شرایط مساعدی ندارند و اکثرا داروها را آزاد تهیه می‌کنند.

یکی از نمایندگان مجلس هشتم نیز در این باره گفته است: «پیش از این نیز دولت وعده‌هایی در مورد داروهای گران قیمت و کمیاب داده بود، اما به هیچ یک از آنها عمل نکرده است.»

به عقیده بسیاری از کارشناسان باید پذیرفت که اگر اقدام جدی و اساسی صورت نگیرد تحریم‌ها بخش سلامت کشور را فلج خواهند کرد و مردم بسیاری در اثر سهل‌انگاری جان خود را از دست خواهند داد یا متحمل سختی‌های فراوان خواهند شد.