جام جم آنلاین: مدتی است از بازی رئال مادرید و بارسلونا می‌گذرد و من هر چه خواستم به این موضوع اشاره‌ای نداشته باشم، نشد که نشد.
بازی بزرگی که مجموعه‌ای از بهترین‌های جهان در آن جمع شده بودند. در یکطرف مورینیو و در طرف دیگر گواردیولا ، در یک طرف مسی و در طرف دیگر رونالدو.
همه این اتفاقات قرار بود قبل از نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا رخ دهد.
جدال ال‌کلاسیکو برگزار شد و فشار روانی، عصبی و بدنی که در این دیدار به هر دو تیم وارد شد و با پیروزی رئال مقابل بارسا پایان یافت.
با این حال چون برنامه و زمان دیدارهای نیمه‌نهایی لیگ‌قهرمانان اروپا و ال‌کلاسیکو از مدت‌ها قبل مشخص شده بود، این دو تیم به طور حرفه‌ای با آن برخورد کردند و هیچ کدام پیشنهادی برای لغو یا به تاخیر انداختن آن ارائه ندادند و فدراسیون اسپانیا نیز برای کمک به تیم‌های کشور پیشنهادی به این دو تیم نداد.
در نهایت این دو تیم بزرگ اسپانیایی از رسیدن به فینال باز ماندند که به نظر من افت بدنی و فشار روانی ناشی از‌ال‌کلاسیکو از عمده دلایل شکست آنها مقابل چلسی و بایرن مونیخ به شمار می‌رود، اما نکته‌ای که بیش از تمامی مسائل برایم اهمیت داشت اعتراض نکردن مسوولان و مربیان دو باشگاه به برنامه‌ریزی لیگ بود.
آنها با وجود ناکامی در نیمه‌نهایی بزرگ‌ترین تورنمنت اروپایی شکست را پذیرفتند و نه مورینیوی بد اخلاق و نه گواردیولا به روند برنامه‌ریزی اعتراض و اشاره‌ای نداشتند تا نشان دهند این اتفاقات در فوتبال حرفه‌ای رخ خواهد داد.
اینها در حالی است که وقتی این اتفاقات را کنار حواشی و اتفاقات فوتبال کشورمان قرار می‌دهیم می‌توانیم براحتی سطح و فاصله فوتبال مان با سطح اول جهان را لمس کنیم.
در ایران مربیان بعد ازهر شکست داور، فدراسیون، برنامه‌ریزی سازمان لیگ و…. را مقصر ناکامی‌ها عنوان می‌کنند و همواره به دنبال علت و معلول می‌گردیم.
بی‌دلیل نیست که آنها به این سطح از فوتبال رسیده‌اند و ما هنوز در کف قرار‌داریم و آنها اصول حرفه‌ای‌گری را می‌دانند و ما نمی‌دانیم و فکر می‌کنیم که می‌دانیم. آری این درسی بود که من از این موضوع آموختم.
وحید هاشمیان - مهاجم پرسپولیس
jamejamonline.ir – 22 – RSS Version