خبرگزاری آریا- جزییات نمایشگاه نقاشی ایران درودی صبح امروز تشریح شد.
به گزارش خبرنگار هنرهای تجسمی آریا، نشست خبری نمایشگاه نقاشی اران درودی صبح امروز (۲۰ اردیبهشت ماه)در گالری ممیز خانه هنرمندان ایران برگزار شد.
درودی در ابتدای این نشست درباره اندیشه تشکیل بنیادش توضیح داد: اندیشه بنیاد و تشکیل آن از سال‌های گذشته بخشی از آروزهای بسیار مهم من بود، زیرا همواره دوست داشتم بنیادی پشت سرم باقی بماند تا کارهایم را ادامه دهد.
وی در ادامه افزود: حرفه نقاشی را از سال ۳۹ همزمان با فعالیت مطبوعاتی در روزنامه “کیهان “و صفحه “اندیشه و هنر” شروع کردم و از همان زمان نقدهای نقاشی را نوشتم و برای آنکه بتوانم وسیله مهم و جدیدی به نام تلویزیون را در راستای هنریم به کار گیرم به آمریکا سفر کردم و در رشته سینما درس خواندم تا از آن برای معرفی نقاشی بهره بگیرم.
درودی تصریح کرد: همواره آرزو داشتم تا روزی ایران وارد صفحه‌ای از هنر جهان شود و سعی کردم از طریق تلویزیون و با پخش فیلم‌هایی از هنر نقاشی آن را به درستی معرفی کنم و این آرزو را داشتم تا نقاشان در ذهن مردم باقی بمانند، زیرا ما این فرهنگ نقاشی را لازم داریم و جای خوشحالی است که در این سال‌ها عملکرد خوبی داشته‌ایم.
این هنرمند نقاش تصریح کرد: شش سال در تلویزیون کار کردم و بعد از آن استعفا دادم و به دعوت دانشجویان دانشگاه شریف بحث “شناسایی هنر” را تدریس کردم و از همان زمان بهترین کارهای نقاشی‌ام را برای راه‌اندازی موزه‌ای خصوصی کنار گذاشتم تا روزی ایران صاحب یک موزه خصوصی نقاشی از یک هنرمند باشد.
او با اشاره به چاپ آثارش در مجلات معتبر بینالمللی عنوان کرد: در سال‌های ۴۸-۴۹ در حالی که تنها ۳۳ سال داشتم یکی از نقاشان مشهور دنیا بودم و فکر می‌کردم اگر دیگران کارهای من را قبول دارند پس باید چنین موزه‌ای را راه بیندازم اما همچنان معتقد هستم که یک نفر برای انجام چنین هدفی کافی نیست.
این نقاش ۷۵ ساله که از دو سال پیش تمامی آثارش را از فرانسه به ایران منتقل کرده است، در بخش دیگری از این نشست بیان کرد: از شش ماه پیش بحث راه‌اندازی بنیاد را با کمک تعدادی از دوستان آغاز کردم و نزدیک به ۱۹۰ تابلو را به این بنیاد که مدیرعامل آن “بابک خوش‌جان” نام دارد، اهداء کردم و تمامی مراحل اداری و ثبتی آن را با کمک آنها انجام دادم.این بنیاد هنوز جای مستقلی ندارد و علاقه‌مند است تا در زمان حیاتش بنیاد در یک فضای مستقل آغاز به کار کند و کلنگ آن در همین روزها زده شود.
او ادامه داد: طی این ۵۷ سال فعالیت در عرصه نقاشی بهترین کارهایم را برای راه اندازی این موزه کنار گذاشتم و خوشحالم که کسی اولین قدم را در این زمینه بر می‌دارد یک زن است. زیرا در تمام این سال‌ها با وجودم برای فرهنگ ایران و اشاعه آن تلاش کردم و خوشحالم که نسل جوان با این اشتیاق هنرم را دنبال می‌کند ،چه بسا که وقتی من شروع به کار کردم تعداد نقاشان انگشت شمار بود.
او در همین رابطه توضیح داد: امروز یازده نفر از رشته‌های مختلف هنری عضو این بنیاد هستند و تلاشم بر این است که هرچه زودتر جای مستقلی پیدا کنیم و حرکت جدی را آغاز نماییم تا آرزوهایم برآورده شود.
درودی همچنین درباره نمایشگاهی که امروز در خانه هنرمندان ایران افتتاح می‌شود، توضیح داد: بیشتر این مجموعه مربوط به بنیاد است و بخشی از آن نیز از کارهای اخیرم انتخاب شده است، زیرا نقاشی اصلی‌ترین عامل برای زنده ماندن من است.
او تصریح کرد: با وجود آنکه پاهایم خیلی درد می‌کند اما هنوز نقاشی می‌کنم و هدفم از برپایی این نمایشگاه واگذاری تمام مسئولیت‌ها به بنیاد بود تا ببینم آیا بعد از من می‌توانند نمایشگاه برگزار کنند و کارها را به تنهایی پیش ببرند یا نه؟ که خوشبختانه تا اکنون موفق بیرون آمده‌اند.
درودی همچنین درباره اثر بزرگی که بر روی دری چوبی نقاشی شده و یک سال و نیم پیش از فرانسه توسط کامیون به ایران منتقل شده است، توضیح داد: خواهری داشتم که همچون یک روح در دو کالبد بودیم و وجود او همواره روی نقاشی‌های من تاثیر زیادی داشت و تمام جواهراتی که در تابلوهایم دیده می‌شود از کارهای دستی اوست.
او ادامه داد: در خانه‌ای که در پاریس داشتیم دری بود که به درخواست خواهرم تخت جمشید را روی آن نقاشی کردم و همیشه در آرزوی انتقال این اثر به ایران بودم که خوشبختانه یک سال و نیم پیش توسط کامیون این حمل و نقل انجام شد و امروز در طبقه دوم این نمایشگاه ارائه می‌شود. اما به دلیل بلند بودن اثر هیچ وقت نتوانستم آن را امضا کنم و هنوز این تابلو امضا ندارد. زمانی که در فرانسه بودم خیلی از ایرانیان که در غربت دلشان می‌گرفت به خانه من می‌آمدند و جلوی این تابلو می‌نشستند.
او همچنین به انتشار کتاب “فاصله دو نقطه”اشاره کرد و افزود: خوشحالم که این کتاب جایگاه خوبی میان ملت ایران پیدا کرده است و کمک کرد مردم و خوانندگانم با نقاش و نقاشی آشنا شوند و بفهمند که این نقاشان در خارج از فضای نقاشی یکی همچون شما هستند.
او گفت: این کتاب راه خوبی را برای ارتباط با نسل شما باز کرده است زیرا من در دوران حیاتم سه نسل از نقاشان و مخاطبان را دیده‌ام و این فرهنگ را برای تک تک آنها اشاعه دادم و دلم می‌خواست آنچه را که حس کرده‌ام به شما انتقال دهم. آنچه برای من مطرح است عشق به این سرزمین و خاک است که همه چیز را به من یاد داد تا چگونه تاریخ پر افتخارش را تحصیل کنم و امروز یکی از بازماندگان این فرهنگ هستم.
درودی در بخش دیگری از این نشست درباره تابلوهایش و نبود فیگور در آنها گفت:هر کس ذهن خودش را نقاشی می‌کند و من به شخصه این چراها را از خودم سوال نمی‌کنم زیرا حضور انسان را در نقاشی‌هایم می‌آورم و معتقد هستم شکل عینی انسان تابلو را محدود می‌کند در حالی که اندیشه محدود نیست.
او تصریح کرد: هیچ وقت نمی‌دانم نتیجه کار نقاشی‌ام چه می‌شود، اما سعی می‌کنم هنگام نقاشی کردن از دانسته‌هایم فاصله بگیرم، چون خیلی محدود هستند و معتقد هستم که باید در لحظه خلق اثر صداقت وجود داشته باشد.
درودی در بخش پایانی نشست از حاضران خواست تا لحظه‌ای از آنچه او را ناراحت می‌کند، سخن بگوید.
به گزارش خبرنگار هنرهای تجسمی آریا، نشست خبری نمایشگاه نقاشی اران درودی صبح امروز (۲۰ اردیبهشت ماه)در گالری ممیز خانه هنرمندان ایران برگزار شد.
درودی در ابتدای این نشست درباره اندیشه تشکیل بنیادش توضیح داد: اندیشه بنیاد و تشکیل آن از سال‌های گذشته بخشی از آروزهای بسیار مهم من بود، زیرا همواره دوست داشتم بنیادی پشت سرم باقی بماند تا کارهایم را ادامه دهد.
وی در ادامه افزود: حرفه نقاشی را از سال ۳۹ همزمان با فعالیت مطبوعاتی در روزنامه “کیهان “و صفحه “اندیشه و هنر” شروع کردم و از همان زمان نقدهای نقاشی را نوشتم و برای آنکه بتوانم وسیله مهم و جدیدی به نام تلویزیون را در راستای هنریم به کار گیرم به آمریکا سفر کردم و در رشته سینما درس خواندم تا از آن برای معرفی نقاشی بهره بگیرم.
درودی تصریح کرد: همواره آرزو داشتم تا روزی ایران وارد صفحه‌ای از هنر جهان شود و سعی کردم از طریق تلویزیون و با پخش فیلم‌هایی از هنر نقاشی آن را به درستی معرفی کنم و این آرزو را داشتم تا نقاشان در ذهن مردم باقی بمانند، زیرا ما این فرهنگ نقاشی را لازم داریم و جای خوشحالی است که در این سال‌ها عملکرد خوبی داشته‌ایم.
این هنرمند نقاش تصریح کرد: شش سال در تلویزیون کار کردم و بعد از آن استعفا دادم و به دعوت دانشجویان دانشگاه شریف بحث “شناسایی هنر” را تدریس کردم و از همان زمان بهترین کارهای نقاشی‌ام را برای راه‌اندازی موزه‌ای خصوصی کنار گذاشتم تا روزی ایران صاحب یک موزه خصوصی نقاشی از یک هنرمند باشد.
او با اشاره به چاپ آثارش در مجلات معتبر بینالمللی عنوان کرد: در سال‌های ۴۸-۴۹ در حالی که تنها ۳۳ سال داشتم یکی از نقاشان مشهور دنیا بودم و فکر می‌کردم اگر دیگران کارهای من را قبول دارند پس باید چنین موزه‌ای را راه بیندازم اما همچنان معتقد هستم که یک نفر برای انجام چنین هدفی کافی نیست.
این نقاش ۷۵ ساله که از دو سال پیش تمامی آثارش را از فرانسه به ایران منتقل کرده است، در بخش دیگری از این نشست بیان کرد: از شش ماه پیش بحث راه‌اندازی بنیاد را با کمک تعدادی از دوستان آغاز کردم و نزدیک به ۱۹۰ تابلو را به این بنیاد که مدیرعامل آن “بابک خوش‌جان” نام دارد، اهداء کردم و تمامی مراحل اداری و ثبتی آن را با کمک آنها انجام دادم.این بنیاد هنوز جای مستقلی ندارد و علاقه‌مند است تا در زمان حیاتش بنیاد در یک فضای مستقل آغاز به کار کند و کلنگ آن در همین روزها زده شود.
او ادامه داد: طی این ۵۷ سال فعالیت در عرصه نقاشی بهترین کارهایم را برای راه اندازی این موزه کنار گذاشتم و خوشحالم که کسی اولین قدم را در این زمینه بر می‌دارد یک زن است. زیرا در تمام این سال‌ها با وجودم برای فرهنگ ایران و اشاعه آن تلاش کردم و خوشحالم که نسل جوان با این اشتیاق هنرم را دنبال می‌کند ،چه بسا که وقتی من شروع به کار کردم تعداد نقاشان انگشت شمار بود.
او در همین رابطه توضیح داد: امروز یازده نفر از رشته‌های مختلف هنری عضو این بنیاد هستند و تلاشم بر این است که هرچه زودتر جای مستقلی پیدا کنیم و حرکت جدی را آغاز نماییم تا آرزوهایم برآورده شود.
درودی همچنین درباره نمایشگاهی که امروز در خانه هنرمندان ایران افتتاح می‌شود، توضیح داد: بیشتر این مجموعه مربوط به بنیاد است و بخشی از آن نیز از کارهای اخیرم انتخاب شده است، زیرا نقاشی اصلی‌ترین عامل برای زنده ماندن من است.
او تصریح کرد: با وجود آنکه پاهایم خیلی درد می‌کند اما هنوز نقاشی می‌کنم و هدفم از برپایی این نمایشگاه واگذاری تمام مسئولیت‌ها به بنیاد بود تا ببینم آیا بعد از من می‌توانند نمایشگاه برگزار کنند و کارها را به تنهایی پیش ببرند یا نه؟ که خوشبختانه تا اکنون موفق بیرون آمده‌اند.
درودی همچنین درباره اثر بزرگی که بر روی دری چوبی نقاشی شده و یک سال و نیم پیش از فرانسه توسط کامیون به ایران منتقل شده است، توضیح داد: خواهری داشتم که همچون یک روح در دو کالبد بودیم و وجود او همواره روی نقاشی‌های من تاثیر زیادی داشت و تمام جواهراتی که در تابلوهایم دیده می‌شود از کارهای دستی اوست.
او ادامه داد: در خانه‌ای که در پاریس داشتیم دری بود که به درخواست خواهرم تخت جمشید را روی آن نقاشی کردم و همیشه در آرزوی انتقال این اثر به ایران بودم که خوشبختانه یک سال و نیم پیش توسط کامیون این حمل و نقل انجام شد و امروز در طبقه دوم این نمایشگاه ارائه می‌شود. اما به دلیل بلند بودن اثر هیچ وقت نتوانستم آن را امضا کنم و هنوز این تابلو امضا ندارد. زمانی که در فرانسه بودم خیلی از ایرانیان که در غربت دلشان می‌گرفت به خانه من می‌آمدند و جلوی این تابلو می‌نشستند.
او همچنین به انتشار کتاب “فاصله دو نقطه”اشاره کرد و افزود: خوشحالم که این کتاب جایگاه خوبی میان ملت ایران پیدا کرده است و کمک کرد مردم و خوانندگانم با نقاش و نقاشی آشنا شوند و بفهمند که این نقاشان در خارج از فضای نقاشی یکی همچون شما هستند.
او گفت: این کتاب راه خوبی را برای ارتباط با نسل شما باز کرده است زیرا من در دوران حیاتم سه نسل از نقاشان و مخاطبان را دیده‌ام و این فرهنگ را برای تک تک آنها اشاعه دادم و دلم می‌خواست آنچه را که حس کرده‌ام به شما انتقال دهم. آنچه برای من مطرح است عشق به این سرزمین و خاک است که همه چیز را به من یاد داد تا چگونه تاریخ پر افتخارش را تحصیل کنم و امروز یکی از بازماندگان این فرهنگ هستم.
درودی در بخش دیگری از این نشست درباره تابلوهایش و نبود فیگور در آنها گفت:هر کس ذهن خودش را نقاشی می‌کند و من به شخصه این چراها را از خودم سوال نمی‌کنم زیرا حضور انسان را در نقاشی‌هایم می‌آورم و معتقد هستم شکل عینی انسان تابلو را محدود می‌کند در حالی که اندیشه محدود نیست.
او تصریح کرد: هیچ وقت نمی‌دانم نتیجه کار نقاشی‌ام چه می‌شود، اما سعی می‌کنم هنگام نقاشی کردن از دانسته‌هایم فاصله بگیرم، چون خیلی محدود هستند و معتقد هستم که باید در لحظه خلق اثر صداقت وجود داشته باشد.
درودی در بخش پایانی نشست از حاضران خواست تا لحظه‌ای از آنچه او را ناراحت می‌کند، سخن بگوید.
.
خبرگزاری آریا