حکایت ارژنگ و پتو کوچولو…!

به گزارش تفسیری گروه وبگردیممتازنیوز،   ارژنگ هفت ساله است و هفت سال است که «پتو کوچولو» را دارد، پتو کوچولو، جادویی نمی باش، یک پتوی کاملا معمولی،مثل همه پتوی‌های بازار و حالا حتی رنگ و رو رفته و پاره پاره، یک پتوی مخصوص نوزاد، پتو کوچولو مال سیسمونی ارژنگ بوده، ارژنگ از وقتی چشم باز نموده، پتو کوچولو را دیده…اول باید iبه پتو کوچولو غذا بدهند تا ارژنگ هم غذایش را بخورد، ارژنگ همه جا، حمام، دستشویی، مهدکودک،پارک و مهمونی و خانه مادربزرگ و…پتو کوچولو را با خودش می برد. پتو کوچولو برای ارژنگ یک اسباب بازی نمی باش، یک همبازی و حامی، دوست و مصداق حریم خصوصی و مالکیت و البته نوستالژی است.

ارژنگ کلاس اولی است، روز اول مدرسه گفته بود: «می‌شه پتو کوچولو رو ببرم سر کلاس اونم حروف الفبا رو یاد بگیره!؟» یک شب هم مادرش را بیدار نموده بود که: «هرچی iبه پتو کوچولو می گم، این سایه‌هایی را که می‌‌بینی، سایه اسباب بازی‌ها است، بازم می ترسه!»

ارژنگ در جشن تولدش، وقتی شمع‌ها را فوت نموده بود، بسیار بی مقدمه و رومانتیک وار، رو نموده بود iبه پدر و مادرش و گفته بود:من، باباجون و مامان جون و پتو کوچولو رو بسیار دوست دارم، پتو کوچولو رو بیشتر از همه.»

ارژنگ مثل بسیار از بچه های این نسل، «تک‌فرزند» است با والدینی شاغل، پتو کوچولو،توتم ارژنگ شده است، البته نسل های پیشی‌اش هم پتو کوچولوی مخصوص خودشان را دارند: جوانان هندزفری! البته پتوی کوچولوی خودم هم ساعتم است! ساعت سیکو ۵ سری۱۹۷۷… می دونی؟