داستانک/اگه من برم، بچه ها روحیه می گیرن!

اوضاع عجیبی شده بود. بچه ها خط را نشکسته بودند. ما هم گیر کرده بودیم پشت یک نهر عمیق، عراقی ها هم روی آب را بسته بودند به رگبار و نمی گذاشتند رد شویم. از ته ستون سر رسید. یک جلیقه نجات تنش بود و یکی هم روی دستش، جلیقه را داد به من و گفت: «مگه تو بی سیم چی من نیستی؟ باید کنار دست من باشی.» مستقیم توی چشم های من نگاه کرد و ادامه داد: «اگه من برم، بچه ها روحیه می گیرن و پشت سر من میان.»
مجموعه روزگاران-کتاب خاطرات رزمندگان غواص