جنید بغدادی هفت ساله بود که او را به حج بردند. در مسجدالحرام سخن از شُکر می رفت و در میان چهارصد پیر، چهارصد قول بگفتند، در شرح بیان شُکر. به جنید گفتند: «تو نیز چیزی بگوی» گفت: «شکر آن است که نعمتی که خدای به تو داده باشد بدان نعمت در وی عاصی نشوی و نعمت او را سرمایه معصیت نسازی.» چون جنید این بگفت همه اتفاق کردند که بهتر از این نتوان گفت.
باشگاه خبرنگاران