به گزارش ممتازنیوز به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان،
“اسماعیل جنگی اقدم“ که نفر اول دانشکده افسری بود، چه با فخر و با صلابت در مقابل مولا به فاصله یک دیدار، سنگینی رسالتی بر شانه هایش را درک و دنیای دون را در راه وظیفه ترک کرد.
به گزارش خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران از پایگاه اطلاع رسانی پلیس ، در این شب پاییزی، انتظار کوچه های تنگ محله راپرکرده است .حضور عابران وزایران در پس نور چراغ کوچه به بلندای شوق رسیدن سایه می اندازدو همسایه دیوار به دیوار دل پدر و مادری می شود که لحظه هارا به وقت ساعت پای رهگذران این کوچه می گذرانند.
خانه شهید جنگی اقدم در کوچه پس کوچه های تبریز گم نیست! از هرکجا که باشی به هرلهجه که سلام بگویی در پس نور چراغ این کوچه، سایه ات با این خانه همسایه است. جایی که صدای پای عابرانش مفهومی دارد به سبک اشتیاق و به شیرینی لبخند پدری خمیده قد که مگر برای دیدن تصویر فرزند، سربلند کند اگرچه سربلندی شرمسار سر بزیری این پیرمرد خوش زبان آذری است.
نسیم که می وزد هنوز بوی “اسماعیل” را در کوچه احساس، می پراکند و همین بس که مادری پیر، آب و جاروی هر صبح و ظهر و عصرش قضا نمی شود، که شاید کسی به دیدار خاطره های فرزند برومندش بیاید .
کارش همین است که به عکسی خیره شود و با حسرت، نجوای دلش را از همه پنهان کند. کاش می شد یک باردگر در امتداد این نگاه بی رمق، زمان، جانی دوباره می گرفت تا “اسماعیل” یوسف وار از چاه زمان پای بر گل های خوشرنگ فرش تبریزی این خانه بگذارد!
پدرش عکسی را نشان ما می دهد و می گوید:«این “اسماعیل” است !دانشجوی ممتاز دانشگاه پلیس که از دست رهبر درجه می گیرد».
چه قامتی! که اینگونه دست مولا و مقتدا، درجه برشانه اش می گذارد و چه زود به آنچه می رسد که در شأنش بود.
عادت است، کاری هم نمی شود کرد بازهم اشتیاق سردار برای زیارت، گل کرده است. زیارت خانواده شهید! آری همان اسماعیل همان اسماعیل جنگی اقدم که نفر اول دانشکده افسری بود و چه با فخر و با صلابت در مقابل مولا به فاصله یک دیدار، سنگینی رسالتی بر شانه هایش را درک و دنیای دون رادر راه وظیفه ترک کرد.
سال ها است که یاد “اسماعیل” هوای این خانه را زنده می کند. سال هاست که مادر، قد و بالای پسرش را قربان می شود و نگاه سنگین و پرمعنای پدر، کتابی از ناگفته ها و نانوشته هایی است که مگر خود او در یابد، راز شگرف این قربانی عزیز که نامش “اسماعیل” بود./ف
خانه شهید جنگی اقدم در کوچه پس کوچه های تبریز گم نیست! از هرکجا که باشی به هرلهجه که سلام بگویی در پس نور چراغ این کوچه، سایه ات با این خانه همسایه است. جایی که صدای پای عابرانش مفهومی دارد به سبک اشتیاق و به شیرینی لبخند پدری خمیده قد که مگر برای دیدن تصویر فرزند، سربلند کند اگرچه سربلندی شرمسار سر بزیری این پیرمرد خوش زبان آذری است.
نسیم که می وزد هنوز بوی “اسماعیل” را در کوچه احساس، می پراکند و همین بس که مادری پیر، آب و جاروی هر صبح و ظهر و عصرش قضا نمی شود، که شاید کسی به دیدار خاطره های فرزند برومندش بیاید .
کارش همین است که به عکسی خیره شود و با حسرت، نجوای دلش را از همه پنهان کند. کاش می شد یک باردگر در امتداد این نگاه بی رمق، زمان، جانی دوباره می گرفت تا “اسماعیل” یوسف وار از چاه زمان پای بر گل های خوشرنگ فرش تبریزی این خانه بگذارد!
پدرش عکسی را نشان ما می دهد و می گوید:«این “اسماعیل” است !دانشجوی ممتاز دانشگاه پلیس که از دست رهبر درجه می گیرد».
چه قامتی! که اینگونه دست مولا و مقتدا، درجه برشانه اش می گذارد و چه زود به آنچه می رسد که در شأنش بود.
عادت است، کاری هم نمی شود کرد بازهم اشتیاق سردار برای زیارت، گل کرده است. زیارت خانواده شهید! آری همان اسماعیل همان اسماعیل جنگی اقدم که نفر اول دانشکده افسری بود و چه با فخر و با صلابت در مقابل مولا به فاصله یک دیدار، سنگینی رسالتی بر شانه هایش را درک و دنیای دون رادر راه وظیفه ترک کرد.
سال ها است که یاد “اسماعیل” هوای این خانه را زنده می کند. سال هاست که مادر، قد و بالای پسرش را قربان می شود و نگاه سنگین و پرمعنای پدر، کتابی از ناگفته ها و نانوشته هایی است که مگر خود او در یابد، راز شگرف این قربانی عزیز که نامش “اسماعیل” بود./ف
باشگاه خبرنگاران