دو ایده درباره انتخابات ریاست جمهوری آمریکا و مردان سیاه پوش ۳: اولی یک دموکرات نمی باشد و دومی یک مسئولیت تاریخی را مطرح می‌کند/یادداشت‌های روزانه امیر قادری برای “کافه سینما”-۴

کافه سینما-امیر قادری: ۱- این روزها همه جا صحبت از انتخابات ریاست جمهوری آمریکاست. رقابت باراک اوباما و میت رامنی، که اوباما برد. و تحلیل‌ها اغلب بر این اساس است که دموکرات‌ها از جمهوری‌خواه‌ها برده‌اند. به نظرم این تحلیل کاملا درستی نمی باشد. چون اوباما یک دموکرات نمی باشد. نسل تازه سیاست‌‌مدارهای موفق جهان، از یک جریان سوم برمی‌خیزند. قطب‌بندی‌های دوتایی در جهان سیاست (و در دیگر حوزه‌ها)، که اغلب بر نفی همدیگر استوار است، دارد غلبه‌‌ی معمول‌اش را از دست می‌دهد. چون مسیر دیگر وجود دارد که بیش‌تر ایجابی فکر می‌کند تا این که قدرت‌اش را از نفی رقیب بگیرد. این اتفاقی نمی باشد که تنها در این دوره از انتخابات آمریکا افتاده باشد. سیاستمدارانی در دیگر نقاط جهان از این طریق به قدرت رسیده‌اند و این مسیر به کشور خودمان هم رسیده است.

۲- قسمت سوم مردان سیاه‌پوش را ببینید. نه این که شاهکار باشد؛ اما فیلم دلنشینی است. هر جا که ویل اسمیت باشد، سرگرمی‌ خالص و قلب تماشاگر هم آن جاست. ببینید که چطور برندی را که به نام من این بلک، پانزده سال پیش ساخته‌اند، چطور کمپانی‌‌های فیلمسازی، به روز می‌کنند و در عین حال هویت‌اش را حفظ می‌کنند. ایده مرکزی فیلم را هم، که داستان‌اش را در وقت‌های متفاوتی دنبال می‌کند، دوست داشتم. در هر لحظه از مسیر تاریخ، وظیفه‌ات را باید انجام بدهی و به مسئولیت‌ات عمل کنی، و گرنه شاید مسیر همه چیز به اشتباه طی شود. این وظیفه بنا به صحنه‌ی آخر فیلم، می‌تواند این باشد که انعام‌ات را به پیش‌خدمتی که خوب ازت پذیرایی نموده، یادت نرود بپردازی.

۳- …و در این لحظه، اگر قرار باشد یک آرزو برای سینمای ایران بکنم این است: یک‌ای مثل ویل اسمیت داشته باشد. که بخواهد همه این قدر دوست‌اش داشته باشند.

امیر قادری/کافه سینما