دو بال برای پرواز فرزند

مسئولیت پدران در امر تربیت کودکان، مسئولیتی بزرگ و پراهمیت است. به طوریکه در بعضی از موارد، وظیفه پدر سنگین تر از مادر است و چنانچه پدر از وظیفه خود کوتاهی کند، کیفر سختی به دنبال خواهد داشت.

نقل شده که روزی رسول خدا(صل الله علیه و آله) به کودکانی نگاه کردند و فرمودند:

“وای بر پدران فرزندان دوره آخرالزمان.” گفته شد: منظور شما پدران غیر مسلمان است؟ حضرت فرموردند: “خیر. بلکه به خاطر پدران مسلمان ایشان! که واجبات دینی را به فرزندان خود نمی آموزند و اگر فرزندان ایشان به فراگیری واجبات اقدام کنند، پدرانشان آنان را از این کار باز می دارند. این گونه پدران به دانش ناچیز فرزندانشان، به سبب به دست آوردن متاع و بهره ای اندک، راضی شده اند.

من از این پدران بیزارم و آنان نیز از من بیزارند. ^۱

چه بسا عده ای از پدران زمانه امروز، بیش از آنکه به فکر اعتقاد،روح و سلامت تفکر فرزند خود باشند، به طور شبانه روزی تلاش می کنند تا امکانات رفاهی او را فراهم کنند و بتوانند خواسته ها و انتظارات مادی او را پاسخگو باشند. در حالیکه چنین هدفی، نه برای پدر و نه برای فرزند، منفعتی پایدار و شایسته، به دنبال نخواهد داشت.

با توجه به اینکه در متون دینی ما تاکید بسیاری بر این موضوع شده که کودکان بر مبنای فطرت پاکی خلق شده اند و این بر عهده والدین است که این فطرت پاک را به چه صورتی شکوفا سازند و آنرا در مسیر سعادت قرار دهند و یا مسیر دیگری را برگزینند.

مهم است که پدر و مادر بتوانند زمینه ها و روش های درستی را به کار گیرند تا یک نوزاد را از همان روزهای آغازین تولد، به طور تدریجی به سمت کمال پیش ببرند تا این کودک بتواند در آینده سببات سعادت خویش و والدین خود را رقم زند.

آنچه مهم است اینکه پدر و مادر بتوانند حساسیت تربیت یک کودک را از ابتدا درک کنند و اجازه ندهند که یک کودک از مسیر فطرت پاک خویش، دور شود چون وقتی این اتفاق بیفتد، بازگشت به این مسیر با دشواری همراه است و شاید راه جبرانی باقی نمانده باشد.

بنابراین لازم است تا والدین به غیر از ارضای نیازهای مادی و رفاهی فرزندان، به سایر جنبه ها هم بیندیشند. اینکه کودکان به کلاس های آموزشی بروند و در بهترین مهد کودک ها به بازی مشغول باشند، در برابر تجربیات یک فرزند در کنار پدر و مادرش، بسیار ناچیز است.

به جرات می توان گفت که رابطه دوستانه یک فرزند با پدرش از همان دوران کودکی، حتی در حد یک ساعت در شبانه روز، تاثیرگذارتر از این است که یک کودک ساعتهای بسیاری را در مجهزترین مکانهای اموزشی و خانه های بازی سپری کند. آنچه برای یک کودک نیاز واقعی محسوب می گردد، در ابتدا همان چیزهایی است که از تعامل با پدر و مادرش در یافت می کند.

احساس آرامش و امنیت، توسط والدین به فرزند داده می گردد و اگر این احساس از طریق والدین و به درستی به فرزند منتقل نشود، از طریق دیگری قابل جبران نیست

در حال حاضر تعداد کلاس های مشاوره و روان شناسی خانواده و کودک، تعداد خانه های بازی ومهد کودک ها، تعدد و تنوع اسباب بازی و ابزارهای کمک آموزشی پیشرفته برای کودکان، هر روز رو به افزایش است اما ملاحظه می گردد که میزان مشکلات والدین در امور تربیتی فرزندان، بیش از آن چیزی است که والدین نسلهای قبل به آن نیاز داشتند. به راستی سبب این اتفاق چیست؟

به نظر می رسد بسیاری از والدین، در امر تربیت کودک خود، در جستجوی راهکارهایی خاص و ویژه می باشند در حالیکه می توان بسیاری از مشکلات فرزندان را به راحتی و با کمی دقت،حوصله و صبوری، حل کرد. بسیاری از مسائلی که والدین امروز با آن درگیر می باشند، مسائل پیچیده ای نیست. اما عدم آگاهی والدین و از همه مهمتر، کم صبر بودن آنها سبب می گردد تا نتوان مشکلات را به سادگی حل کرد.

گاهی اوقات لازم است که از این همه هیاهو و نظرات رنگارنگ کارشناسان و روانشناسان، خارج بیائیم و به کودکمان نگاه کنیم. ممکن است به این نتیجه برسیم که این موجود معصوم و دوست داشتنی بسیار ساده تر از آنچه فکر میکنیم، آرام می گیرد و به نقل از های ما گوش می دهد. گاهی لازم است بی واسطه به شنیدن صدای فرزندان مان بپردازیم.

پی نوشت:

روایت نقل شده از کتاب “من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۳۷۸، مکارم الاخلاق،ج۲،ص۳۰۲ می باشد.

فاطمه ناظم زاده

بخش خانواده ایرانی تبیان