رامیز قلی‌اف در تهران ˝ای ایران˝ نواخت/ عاشقانه‌های رامیز قلی‌اف در جشنواره فجر

به گزارش خبرنگار ممتاز به نقل از هنرآنلاین، رامیز قلی اف ۶۷ ساله میهمان بیست و نمهین جشنواره موسیقی فجر شد تا بعد از چهار سال دوباره در ایران علاقه مندان به موسیقی آذری را برای شنیدن آثارش به وجد بیاورد.  با آنکه تمام کسانی که به سالن آمده بودند آذری نبودند، اما نام این هنرمند بزرگ فرا‌تر از قومیت هاست و شنیدن موسیقی زیبای آذری توسط او سبب شده تا حتی غیر آذری زبانان نیز میهمان این اجرا شوند.

با اجرای یک پیش درآمد کوتاه توسط گروه و خواندن یک قطعه ترکی، رامیز قلی اف به صحنه می‌آید و در میان انبوه تشویق حاضران که ایستاده برایش دست می‌زدنند ابراز احساسات آن‌ها را پاسخ می‌دهد.

استاد موسیقی اصیل آذری بر روی صندلی‌اش می‌نشیند و تارش را به سینه‌اش می‌چسباند و معجزه موسیقی‌اش را به گوش ما می‌رساند.

تک نوازی تار و در ادامه اضافه شدن سازهای دیگر آغاز بخش اجرای قلی اف است. هر چه اجرا جلو‌تر می‌رود، ریتم شاد‌تر می‌شود تا اینکه همه اعضای گروه با ساز رهبرشان همراه می‌شوند و سالن ایوان شمس غرق شادی می‌شود.

وقتی رامیز قلی اف دستمالش را بر می‌دارد تا عرق پیشانی‌اش را خشک کند، خطاب به جمعیت حاضر در سالن گفت: لطف شما آنقدر بسیار است که سبب شده تا من اینگونه عرق بر پیشانیم بنشیند.

قطعه بعدی که آغاز می‌شود، به یاد کیوان ساکت می‌افتیم که با سازهای موسیقی ایرانی، موسیقی غیر ایرانی را طنین انداز می‌کند. رامیز قلی اف با گروهش قطعه مشهور “چارداش” را به زیبایی هرچه تمام‌تر اجرا می‌کند.

در ادامه هم یک قطعه به زبان آذری و با همراهی حاضران اجرا می‌شود. با آنکه بعضی از کسانی که در سالن حضور دارند، آذری زبان می باشند و کاملا متوجه می‌شوند قطعات خوانده شده چه مفهومی دارد، اما کسانی هم که زبان آذری نمی‌دانند به‌‌ همان میزان از این اجرا لذت می‌برند.

مانند همیشه موسیقی مرز‌ها پشت سر گذاشته و فقط نیاز به درک کردن آن است. نیازی نیست بدانیم خواننده چه می‌خواند و شعر چه می‌گوید، بلکه می‌توانیم با نوای موسیقی و لحن صدای خواننده خود را با آن تصنیف همراه کنیم.

البته در این میان اجرای تصنیف‌های مشهوری چون «لاله‌ها» نیز بسیار مورد توجه قرار می‌گیرد. در اواسط اجرا رامیز قلی اف با معرفی یک نوجوان پیانیست، او را یکی از استعداهای درخشان آینده موسیقی معرفی کرد و گفت: وقتی استعدادش را در پیانو زدن دیدم، او را به باکو دعوت کردم. انگشتانش مانند عقابی بر روی پیانو پرواز می‌کند.

هم نوازی پیانو و تار لذتی بی‌بدیل را برایمان پدید می‌آورد. دیالوگی که یک سرش تار است و سوی دیگر پیانو. رامیز قلی اف تارش را می‌نوازد و یانیست هم پاسخ او را می‌دهد تا گفت گویی میان این دو صورت پذیرد.

تک نوازی‌های اعضای گروه هم در بخش‌های مختلف که با تکنیکی فوق العاده و همراه با نواختن موسیقی ناب از جمله بخش‌های جذاب این کنسرت است. عاشقانه‌های قلی اف با حضور نوجوان آذربایجانی بر روی سن برای خواندن آواز ادامه پیدا می‌کند.

 قلی اف می‌نوازد، خواننده، می‌خواند و ما لذت می‌بریم.

اما بی‌شک اوج اجرای شنبه شب رامیز قلی اف، نواختن سرود “ای ایران” روح الله خالقی بود که سبب شد تمام حاضران در سالن برایش بایستند و همراه با موسیقی گروه، شعر این آهنگ ماندگار را زمزمه کنند. یک گروه آذری “ای ایران” را در پایتخت این سرزمین اجرا می‌کند و ما هم همراه با آن می‌خوانیم.

فرقی ندارد آنکه این موسیقی را برای ما می‌نوازد ایرانی نیست، مهم آن است که آن‌ها ارزش این سرود ملی را می‌دانند و با تمام وجود آن را برای ما می‌نوازند.

اما مگر می‌توان به همین سادگی از اجرا این گروه دل کند؛ تشویق‌های مدام حاضران در سالن سبب می‌شود تا رامیز قلی اف دو قطعه دیگر را با گروهش اجرا کند.

او که به خوبی با سلیقه مخاطبش آشناست، می‌داند چگونه او را به اوج غم‌ها ببرد و بلافاصله در اوج شادی او را‌‌ رها کند. پایان بخش اجرا هم قطعه “آذربایجانیم” است که برای علاقه مندان به موسیقی آذری بسیار آشناست.

این اجرا چند میهمان ویژه هم داشت، از جمله این میهمانان فرهاد فخرالدینی بود که بار‌ها مورد توجه رامیز قلی اف قرا گرفت و از حاضران در سالن خواست تا او را تشویق کنند.

انتهای پیام