روحانی با دست باز به نیویورک می رود

اما هم اکنون که روحانی بر کرسی ریاست جمهوری تکیه زده است باید کلید خود را برای مهمترین مسئله ای که اکثر بخش های داخلی و خارجی کشور را تحت تاثیر خود قرار داه یعنی مسئله هسته ای آماده کند.

در همین راستا رئیس جمهور از ابتدا در سیاست های اعلامی اش، به اعلام مواضع اطمینان بخش و اعتماد ساز دربارهٔ پرونده هسته ای تهران پرداخت.

در گام بعدی، روحانی پرونده هسته ای را از شورای عالی امنیت ملی به وزارت امور خارجه سپرد. اقدامی که با استقرار دیپلمات کارآمد، واقع گرا و آمریکاشناسی به نام محمدجواد ظریف در راس وزارت خارجه، با استقبال عمومی نیز روبه رو شد. با این انتقال، جنبه های امنیتی پرونده هسته ای ایران، ضعیف و بخش های دیپلماتیک ،فنی و حقوقی این پرونده تقویت شدند.

از سوی دیگر، رئیس جمهور قرار است برای اولین حضور در مجمع عمومی سازمان ملل متحد در روزهای آینده راهی نیویورک شود. قبل از او هم ظریف به آمریکا رفته است تا مذاکرات هسته ای با طرف های خارجی را حضوری آغاز کند.

روحانی پیش از این گفته بود که اولین مرحله از مذاکرات تازه ایران و طرف های خارجی دربارهٔ مسئله هسته ای، در نیویورک انجام خواهد شد.

براساس خبرهای انتشار یافته قرار است ظریف با اشتون مسؤول سیاست خارجی اتحادیه اروپا و سرپرست گروه مذاکره کننده ۱+۵ و بخشی از وزیران خارجه کشورهای عضو ۱+۵ دیدار و گفتگو کند.

همزمان سخنان مطرح شده از سوی رهبری دربارهٔ “نرمش قهرمانانه” و اشاره ایشان به ” وجود لبخند و مذاکره در دیپلماسی”، می توان گفت روحانی و ظریف با دست باز به گفتگوهای هسته ای در نیویورک می روند و در بخش بده و بستان و داد و ستد دیپلماتیک نیز از قدرت کافی برخوردار خواهد بود.

البته پیش از این هم انتشار یافتن خبرهای مربوط به نامه نگاری باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا با همتای ایرانی اش حسن روحانی نشانه هایی را از فراهم بودن زمینه برای یک تعامل بزرگ میان تهران و واشنگتن آشکار ساخت.

این در حالی است که محمود احمدی نژاد در دوره ریاست جمهوری خود دو مرتبه با سران آمریکا نامه نگاری کرد اما هیچ یک از آنها با واکنش محترمانه و جدی رو به رو نشدند و سران کاخ سفید از پاسخگویی به این نامه ها اجتناب کردند ؛ حتی در باره یکی از نامه ها، مقامات کاخ سفید آن را نامه ای مملو از بسیاره گویی های موهوم نامیدند!

احمدی نژاد در نامه ای به جرج بوش، رئیس جمهور وقت آمریکا مجموعه از پیشنهاد ها و نصیحت ها و اخطارها را به وی ارائه کرد و در نامه ای دیگر، انتخاب اوباما به ریاست جمهوری را تبریک گفت اما هیچ کدام از دو نامه پاسخی از سوی کاخ سفید نگرفتند.

در دولت بوش، ساکنان کاخ سفید معتقد بودند نامه دریافتی از سوی احمدی نژاد یک متن دیپلماتیک با مطالب و خواسته های شفاف نیست و لذا از اساس قابلیت پاسخگویی ندارد.

در دولت اوباما نیز اعتقاد بر این بود احمدی نژاد از اختیارات لازم برای تصمیم گیری در حوزه رابطه ایران و آمریکا برخوردار نیست.

اما هم اکنون با اعلام عمومی نامه نگاری اوباما و روحانی مشخص شد که اوباما، حسن روحانی را به عنوان یک مقام تصمیم گیر واقعی در حوزه سیاست خارجی و به طور مشخص رابطه تهران -واشنگتن به رسمیت می شناسد.

این در حالی است که بخش مهمی از گروه های مخالف جمهوری اسلامی ایران و تعدادی از کشورها از اساس معتقد بودند تغییر رئیس جمهور در ایران، عامل تغییرات مهمی در سیاست های خارجی این کشور و در راس آنها پرونده هسته ای اش نیست.

روحانی در روزهای آینده به آمریکا می رود اما او در این سفر برخلاف ۸ حضور سابق احمدی نژاد، ضمن واقع گرایی از اختیارات لازم برای مذاکره برخوردار است تا کلید خود را در قفل هسته ای نیز بچرخاند و زمینه ساز توافق تاریخی با آمریکا برای حل مسئله هسته ای ایران و رفع محدودیت ها و فشارها بر بخش های مختلف کشور شود.