جام جم آنلاین: حضرت زینب(س) نمادی از یک زن مسلمان، مبارز و انقلابی است که در سختترین شرایط از انجام رسالت خود کوتاه نیامد و با روشنگریهایی که انجام داد اساس و بنیان حکومت ظلم یزید را متزلزل کرد.
نام حضرت زینب(س) با قیام عاشورا و حوادث کربلا گره خورده است و گفته میشود اگر زینب(س) نبود، خون حسین(ع) و یارانش هم پایمال میشد و واقعه عاشورا نیز تحریف.
اگر زینب(س) تا قبل از واقعه عاشورا به مفسر آگاه قرآن و عقیله بنیهاشم شهرت داشت، پس از این واقعه در سال ۶۱ هجری، به الگوی صبر و شکیبایی نیز تبدیل شد.
آنچه باعث شد تا او به این ویژگیها مزین شود، رشادتی بود که در میدان جنگ میان اسلام حقیقی و اسلام دروغینی که حکام آن زمان به دنبال آن بودند از خود به نمایش گذاشت.
خطبه مشهور دختر علیبن ابیطالب(ع) در شام و در مقابل یزید یکی از گواهان این امر است. گواه دیگر خطبهای بود که در کوفه و هنگام بازگشت به مدینه ایراد کرد و هردوی این خطبهها اهمیت بسزایی داشتند.
سخنوری، بلاغت، رسایی، قدرت بیان و استدلال این بانوی داغدیده که شاهد کشتهشدن جمع زیادی از اعضای خانوادهاش در صحرای کربلا بود، نهتنها در این خطبهها دچار تزلزل نشد، بلکه او قاطعتر از همیشه و همچون پدرش به سخنرانی پرداخت و در روایت ظلم یزید و بیان حقایق کربلا شجاعتی بینظیر از خود نشان داد که همین کار موجب تغییر افکار عمومی مدینه و آگاهی آنها نسبت به فاجعهای که در کربلا اتفاق افتاد، شد.
زینب(س) که در کنار پدر و برادرانش امام حسن و امام حسین علیهم السلام جوانمردی را آموخته بود، وارث پدر در بلاغت و شیوایی در سخن نیز بود و همه این ویژگیها در وجود او جمع شده بود تا هم مایه آرامش معدود افراد باقیمانده خانوادهاش شود و هم مردم را نسبت به فساد و تباهی خاندان اموی آگاه سازد.
گفته شده وقتی بانگ رحیل و کوچ از وادی کربلا سر داده شد و برای آزردن دل اسرا آنان را بر اجساد عزیزانشان گذر دادند، حضرت سجاد(ع) نگاهی حزین بر پیکر قطعهقطعه پدر بزرگوارشان انداختند.
این موضوع از نگاه نکتهبین حضرت زینب پنهان نماند و خطاب به امام زمان خود فرمود: «آنچه میبینی تو را غمگین نکند. در این بیابان پرچمی برای مزار پدرت (سرور شهیدان) نصب میکنند که هیچگاه نشان قبرش ناپدید نشده و در اثر گذشت زمان مَنِش او گم نشود. سران کفر و گمراهان بر نابودی مزار او بکوشند، اما هیچ اثر نکند جز اینکه اثر او ظاهرتر و کار او نمایانتر شود.»۱
همچنین این شیرزن به هنگام هجرت از شام و ورود به مدینه با حالتی گریان در آستانه مسجد پیامبر ایستاد و گفت: «یا جداه! انی ناعیه الیک اخی حسین: ای رسولخدا خبر کشتهشدن برادرم حسین(ع) را آوردهام» و هنگامی که ایشان در مدینه مستقر شد مردم را در مناسبتهای مختلف مخاطب قرار میداد و ستم یزید و عبیدالله بن زیاد و همدستانش را در حق اهلبیت پیامبر ( س) فاش میساخت.
نحوه بیان او بر اعماق وجود مردم تاثیر گذاشت و قاطبه مردم را نسبت به تباهی و فساد خاندان اموی آگاه کرد. از هراس این ماجرا بود که عمربن سعد، والی مدینه به یزید نامه نوشت که زینب بر مردم اثر گذاشته و حماسه آنها ممکن است در مدینه احیا شود.
یزید دستور داد که زینب غیر از حرمین شریفین [مکه و مدینه] میتواند در هر جایی از زمین اقامت کند که به روایتی حضرت زینب (س) مصر را انتخاب کرد.
اما این تبعید هم مانع از روشنگریهای حضرت زینب(س) نشد و با سخنان این بانو همگان فهمیدند که یزید با اسلامی که به نام آن بر تخت حکومت تکیهزده، هیچ همگونی ندارد و همین امر باعث شد تا بیداری اسلامی در آن منطقه شکل بگیرد که در نهایت به قیامهایی ختم شد که به خونخواهی از شهدای کربلا خواب و آرامش را بر چشمان یزیدیان حرام کرد.
مریم جمشیدی – گروه سیاسی
پانوشت:
۱ـ علامه مجلسی، بحارالانوار، ج ۴۵٫
jamejamonline.ir – 22 – RSS Version