شفاعت در قیامت

ما معتقدیم:در قیامت پیامبران و امامان معصوم و اولیاء الله بعضى از گنهکاران را به اذن خدا شفاعت مى‏کنند و مشمول عفو الهى مى‏گردند،ولى فراموش نکنیم که این اذن تنها براى کسانى است که پیوندهاى خود را از خدا و اولیاء الله قطع نکرده باشند،بنابراین شفاعت‏بى قید و شرط نیست،آن نیز نوعى رابطه با اعمال و نیات ما دارد.

«و لا یشفعون الا لمن ارتضى،آنها جز براى کسى که خدا راضى به شفاعت اوست،شفاعت نمى‏کنند!»

و چنانکه در گذشته نیز اشاره شد«شفاعت‏»راهى است‏براى تربیت انسان و وسیله‏اى ست‏براى جلوگیرى از غوطه‏ور شدن در گناه و قطع تمام پیوندها و روابط از اولیاء الله به انسان مى‏گوید اگر آلوده گناه هم شده‏اى،از همان جا باز گرد و بیش از این گناه مکن!

به یقین مقام‏«شفاعت عظمى‏»از آن پیامبر اسلام (ص) است و بعد از او سایر پیامبران و امامان معصوم و حتى علما و شهدا و مؤمنان عارف و کامل و از آن فراتر قرآن و اعمال صالحه نیز براى بعضى شفاعت مى‏کنند.

در حدیثى از امام صادق (ع) مى‏خوانیم:«ما من احد من الاولین و الآخرین الا و هو یحتاج الى شفاعه محمد (ص) یوم القیامه،هیچ کس از اولین و آخرین نیست مگر این که نیاز به شفاعت محمد (ص) در قیامت دارد!»

در حدیث دیگرى در کنز العمال از پیامبر اکرم (ص) آمده است:«الشفعاء خمسه:القرآن و الرحم و الامانه و نبیکم و اهل بیت نبیکم،در روز قیامت پنج‏شفیع وجود دارد:قرآن،صله رحم، امانت و پیامبر شما و اهل بیت او». در حدیث دیگرى از امام صادق (ع) مى‏خوانیم:«اذا کان یوم القیامه بعث الله العالم و العابد،فاذا وقفا بین یدى الله عز و جل قیل للعابد انطلق الى الجنه،و قیل للعالم قف تشفع للناس بحسن تادیبک لهم،روز قیامت که مى‏شود خداوند«عالم‏»و«عابد»را مبعوث مى‏کند،هنگامى که در پیشگاه خداوند متعال قرار مى‏گیرند، به‏«عابد»گفته مى‏شود:به سوى بهشت‏برو!و به عالم گفته مى‏شود:بایست و براى مردم به خاطر تربیت‏خوبى که نسبت‏به آنها داشتى شفاعت کن!»

این حدیث اشاره لطیفى نیز به فلسفه شفاعت دارد.

منبع: کتاب اعتقاد ما، آیت الله مکارم شیرازی