پژوهشگران قصد دارند با بررسی ژن های مرتبط با رفتار آواز خواندن در موش های آواز خوان، اطلاعات جدیدی در خصوص ژن های مرتبط با تکامل زبان در انسان به دست آورند.
موش های آواز خوان (scotinomys teguina) بر خلاف موش های آزمایشگاهی خز قهوه‌یی رنگ داشته و بومی جنگل های ابر گرمسیری در کاستاریکا هستند و از یک نوع آواز برای برقراری ارتباط با یکدیگر استفاده می کنند.
«استیون فلپس» محقق دانشگاه تگزاس تأکید می کند: می توانیم صفات مختلفی را برای انجام مطالعه انتخاب کنیم، اما ویژگی هایی انتخاب می‌شوند که علاوه بر جذابیت به مسائل پزشکی نیز مرتبط باشند و در این گونه، ویژگی منحصر به فرد آواز خوانی مورد بررسی قرار گرفته است.
آواز یا آهنگی که توسط این موش ها سر داده می شود، عمدتا توسط حیوان نر برای نمایش تسلط و قدرت و جلب توجه جفت ماده است؛ این آهنگ ۲۰ صدای جیرجیر مانند در ثانیه و صدایی شبیه آواز پرندگان است، اما بر خلاف پرندگان این آهنگ از یک نت واحد تشکیل شده است. بسیاری از جوندگان صدایی با فرکانس بسیار بالاتر از حد توانایی شنیدن انسان ایجاد می کنند، اما برخی دیگر مانند موش آواز خوان از این آهنگ برای برقراری ارتباط در مسافت های دور استفاده می کنند.
این پروژه تحقیقاتی بررسی اجزای ژنتیکی تأثیرگذار بر آواز موش های آواز خوان است که شامل بررسی ژن خاص FOXP2 است که تنها ژن دخیل در اختلالات گفتار انسان است.
به گفته «فلپس»، شباهت های زیادی بین این ژن در موش آواز خوان، موش آزمایشگاهی و انسان وجود دارد و برای کشف بخشی از ژن مرتبط با آواز خوانی موش، محققان به دنبال یافتن یک توالی منحصر به فرد هستند.
جهش ژن FOXP2 به دلیل نقش این ژن بعنوان عامل رونویسی، می تواند شروع زنجیره ای از حوادث باشد که به کاهش بیان ژنی منجر شده و اثرات قابل توجهی بر گفتار می گذارد.
داشتن حداقل یک ژن جهش یافته باعث بروز مشکلات متعدد زبانی در انسان از جمله مشکل فهم گرامر تا ناتوانی در حرکات دهان می شود.
منبع:ایسنا
سلامت و زندگی