خبرگزای آریا- بیستمین پاتوق هنری خانه عکاسان ایران در حالی برگزار شد ، که شرکت کنندگان به ساختار ها و اصول عکاسی در میان عشایر پرداختند و در مورد کارکردهای دوربین آنالوگ و دیجیتال به بحث و تبادل نظر پرداختند.
به گزارش خبرگزاری ممتاز، در این جلسه که با محوریت عکاسی « عشایر » در گالری شماره یک خانه عکاسان ایران برگزار شد ، در ابتدا رسول اولیا زاده – مدیر مرکز خانه عکاسان حوزه هنری گفت : عکاسی برای آقای بهار ناز به عنوان یک دوست قدیمی، راهی برای امرار معاش نبوده است و عکاسی برای او چیزی فراتر از کسب درآمد است و می توان به نوعی عشق حقیقی به عکاسی دانست.
وی افزود: از طریق ایشان با تجربه عکاسی در عشایر آشنا شدم، و توانستم از آموخته ها و تجربیات ایشان استفاده کنم.
نسل جدید عکاسان جوان من را امیدوار کرده است
در ادامه این نشست محمد بهارناز – عکاس و برنده چند جایزه ملی و بین المللی با اشاره به نسل جدید عکاسان جدید افزود: من از نسلی هستم که بعد از انقلاب اسلامی به عکاسی پرداختم و معتقدم که نسل بعد از ما موفق نبود اما در نسل کنونی انگیزه و استعداد های بسیاری می بینم و بسیار امیدوارم.
وی افزود: دوست دارم از این نسل چیزهای بیشتری بیاموزم و تجربیاتم را به آنها منتقل کنم. بسیار مایلم که عکاسان جوان دست به کشف روش های عکاسی من بزند. از من بپرسند تو چگونه توانستی از زنان عشایر عکاسی کنی.
وی درباره جوایز کسب کرده گفت : چند سالی که در جشنواره های خارجی حضور داشتم، فشارهای محل کار خود را تحمل می کردم، درضمن در داخل جامعه عکاسی هم راهکاری برای من وجود نداشت، نمی دانستند مرا داور کنند یا کارشناس و این سردرگمی با توجه به شرایط آن روزهای جامعه عکاسی دور از ذهن نبود.
عکاسی در عشایر
بهار ناز سپس درباره این سوال که چرا زنان عشایربه عنوان سوژه انتخاب شده اند افزود: این سوال برای بسیاری وجود داشت که چرا از زنان عکس می گیرید؟ من به راستی خود هم نیز نمی دانستم که اینقدر به زنان عشایر نزدیک شده ام و سوژه قالب عکس هایم آنها هستند.
وی افزود: شاید این مسله به تفاوت زندگی زنان عشایری و شهری است، در عشایر همیشه مسئولیت های سخت به عهده زنان است و عکاسی پتانسیل به تصویر کشیدن این سختی ها را دارد.
وی همچنین افزود: عکاسی از زنان عشایر بر اساس انتخاب من نبوده است و این جایگاه حضور زنان عشایر است که در عکس پدیدار می شود.
در همین زمینه اولیا زاده گفت : شاید علت پرداختن به این موضوع به علت وجود فرم، رنگ و زیبایی های هنری در لباس زنان است، و عکاسی از زنان عشایر ثبت هنر ملی است.
اعتماد سازی برای عکاسی از عشایر نیاز است
اولیا زاده در مورد اعتماد سازی برای عکاسی گفت : ما باید برای سوژه اعتمادی درست کنیم که با پروژه عکاسی ما همکاری کند و این اعتماد سازی فقط کارت شناسایی و صحبت کردن نیست.
بهار ناز درباره این موضوع افزود: عکاسی مانندسرباز در جنگ است، و باید عکس انداخت، عکاسی حق من است و من از حقوق حقه خود دفاع خواهم کرد.
وی افزود: من در بسیاری از زمان ها ابتدا عکس می گرفتم و بعد اجازه می گرفتم، و از خودم می پرسیدم چرا، و بعد می گفتم من باید عکس بگیرم، و اگر سوژه اجازه داد باز هم عکس بهتری می گیرم، و اگر اجازه نداد که من عکس گرفته ام و خیال ام راحت است.
وی درباره فلسفه عکاسی گفت: عکاسی امری فیزیکی و بدنی است و مثل نقاشی نیست که در خلوت فکری و جسمی افراد اتفاق بیفتد، کاملا عکس خبری چسبیده به عکس مستند اجتماعی است و در جامعه در حال جریان است.
بهار ناز در پاسخ به سوال یکی از حاضران مبنی بر فصل مناسب برای عکاسی از عشایر گفت: عشایر در زمان و مکان زندگی می کنند، هر زمان و هر مکان مناسب عکاسی از عشایر است، آنها همیشه بهار را تجربه می کنند.
وی افزود: مهم ترین بحث درباره عکاسی از عشایر بحث غیر معمول بودن و جا نیفتادن عکاسی در میان آنها است.
عکاسی و حقوق فردی عشایر
بهار ناز در پاسخ به سوال یکی از حاضرین درباره حقوق فردی عشایر در عکاسی از آنها گفت : ما باید دروبین را به عنوان یک رسانه بشناسیم، دوربین عکاسی از هر چیزی که به چشم نمی آید و کنجکاوی بر انگیز است را کشف می کند و این تجاوز به حریم شخصی کسی نیست.
وی افزود: من وقتی عکسی می گیرم و می گویند بی اجازه عکس گرفته است، در حال دفاع از ماهیت درونی و فرهنگ دوربین هستم، ماهیت عکس و عکاسی این گونه است. و به این درک رسیده ام، اگر حسایست وجود داشته باشد اصلا عکس نگیرم.
اولیازاده افزود: عکاس به عنوان سرباز مدافع وطن عمل می کند، و او تجاوز نمی کند بلکه در حال ثبت میراث فرهنگی است و او یک سرباز جبهه فرهنگی است.
کارگردهای دوربین دیجیتال و آنالوگ
در ادامه این پاتوق عکاسی، علی آذرنیا کماری به بحث عیب ها و حُسن های دوربین عکاسی دیجیتال پرداخت و گفت : بزرگترین عیب دروبین دیجیتال تنبلی عکاسی است،
بهار ناز در این باره افزود : عکاس دیگر به فیلم و نگاتیو فکر نمی کند، و همین آزادی عمل بیش از حد باعث می شود که عکاس دیگر گزیده عکس نگیرد، و حس اکسپوز در عکاسی را از بین می برد.
وی ادامه داد: اما درمورد حُسن دوربین دیجیتال استقاده از تکنولوژی است، و امکانات آنالوگ کمتر است و گاهی پاسخگوی نیاز های خاص نیست. دوربین دستاورد تکنولوژی است و ما باید با سرعت تکنولوژی جلو برویم.
اولیازاده در رابطه با معایب دوربین دیجیتال گفت: گاهی دوربین دیجیتال حس را از ما می گیرد، عکاسی صاحب اثر است که که فرآیند یک عکس توسط عکاس صورت گرفته باشد. چاپ و ظهور و پاسپارته کردن اثر توسط عکاس، تولید واقعی اثر است. عکاسی، توانمند و خالق است که قدرت پردازش و ویرایش عکس خود را داشته باشد.
خبرگزاری آریا