۲۰م دیماه ،
شریفیان: شروه قدیمىترین و معروفترین گونه آوازى در موسیقى بوشهر است. به لحاظ لغت شناسى میتوان حدس زد که این آواز دست کم از دوران هخامنشیان، یا شاید حتى قبل از آن، در جنوب ایران و استان امروزى بوشهر رایج بوده؛ گونهای که با همه قدمت خود در حال فراموشی است.
به گزارش گروه موسیقی هنرآنلاین، آنگونه که محسن شریفیان میگوید: شروه قدیمىترین، مهمترین و معروفترین گونه آوازى در موسیقى بوشهر است. به لحاظ لغتشناسى مىتوان حدس زد که این آواز دستکم از دوران هخامنشیان، یا شاید حتى قبل از آن، در جنوب ایران و استان امروزى بوشهر رایج بوده است.
شروه غالباً در مناطق روستایىِ استان بوشهر رایج است؛ از این رو مىتوان آن را موسیقى روستایى بهشمار آورد. این آواز امروزه یکى از شاخصههاى موسیقى آوازىِ استان بوشهر محسوب مىشود.
از عصر قاجار به بعد، و بهویژه بعد از اینکه اشعار محمدعلى دشتى متخلص به «فایز» (متولد روستاى کردوان از توابع دشتى، ۱۲۰۹-۱۲۹۸) مورد توجه قرار گرفت، شروهخوانى نیز به کانون توجه عوام بدل شد. اگر رنسانسى براى شروهخوانى قایل شویم، مربوط به همین دوره است. پس از آن، شهرت شروه و فایز از مرز روستاها گذشت و به سایر شهرها و مناطق ایران نفوذ کرد؛ طورى که اغلب شروهخوانى را “فایزخوانى” نیز نامیدند، زیرا معمولاً در این آواز از دوبیتىهاى فایز استفاده مىشد.
لالایى خصوصیاتِ مشترکى با شروهخوانى دارد، بهخصوص در نوع ملودى و حالوهوایى که براى خواننده ایجاد مىکند؛ طورى که اگر در بعضى موارد بدون توجه به اشعارِ لالایى و شروه فقط به آهنگ آنها گوش دهیم، در تشخیصِ آنها دچار مشکل مىشویم. نکتهى دیگر در ارتباط با این دو نوع آواز این است که اکنون در میان لالایىهاى مختلفِ استانِ بوشهر اشعار فایز یا دیگر ترانهسرایان و گاه آهنگهاى ویژه شروهخوانى دقیقاً به گوش مىخورد. البته در این مورد، با توجه به قدمت لالایى نسبت به شروهخوانى و نیز برجستگى این آواز، باید از تأثیرگذارىِ لالایى بر شروهخوانى سخن گفت.
تأثیر شروه رایج در استان بوشهر بر موسیقى نواحى مختلف ایران نیز قابلتوجه و تأمل است. براى نمونه، در بندرعباس بهویژه میناب نیز شروه رایج است و در این منطقه بهصورت “شَروند” تلفظ مىشود.
شروندهاى بندرعباس از نظر موسیقى بیشتر از شروههاى منطقه بوشهر و دشتستان پیروى مىکنند و کمتر هویتى مستقل دارند. در این مناطق از اشعار فایز و مفتون نیز استفاده مىشود. اما شروهخوانى در میناب بهتدریج رنگِ خاصى به خود گرفته است؛ هرچند روحِ شروه بوشهرى هنوز در آن وجود دارد. در این منطقه، شروه داراى ویژگىهاى معینى از موسیقىِ بلوچى و بهویژه آوازِ “ذهیروک” است که در محل آن را بهنامِ “ذهیرى” مىشناسند.
شروه، منشاءِ بسیارى از موسیقىهاى آوازىِ بوشهر است که از آنجمله مىتوان به مقدمه آغازینِ نىِ جفتى و نىانبان که به “حاجیونى” معروف است و نیز مقدمه “بیت عزا” و انواع “مرثیه” اشاره کرد.
شروهخوانی در موسیقی کشورمان گونه در حال انقراض به حساب میآید که با وجود پیشینه تاریخی خود در حال فراموشی است. در آلبوم «شروه خوانی در بوشهر»، که از سوی موسسه فرهنگی ماهور انتشار یافته ۲۸ قطعه از شروه خوانیهای بوشهر یا صدای خوانندگان مختلف و بعضا نامدار بوشهری در دو سیدی ارایه شده است.
آخرین خبرها
منبع:هنرآنلاین
باز بازنشر: پورتال خبری ممتاز نیوز www.momtaznews.com