“قاعده تصادف” عرصه واقع نمایی است

۲۱اردیبهشت،

“قاعده ی تصادف” عرصه ی واقع نمایی است و معمولا در چنین عرصه ای بازیگران تا حد ممکن باید به بازی نکردن تظاهر کنند؛مثلا یک جور نابازیگرنمایی.

به گزارش باشگاه خبرنگاران؛‌ وقتی پای نابازیگر واقعی وسط باشد،تظاهر چندانی در کارنیست.اما وقتی در چنین فضایی،بازیگری شناخته شده با پیشینه ی طولانی تئاتر و سینما قرار می گیرد،کارش دشوارتر است.امیر جعفری به شیوه ای سهل و ممتنع از پس اغین دشواری برآمده است.   
او در نقش پدرسخت گیر و وسواسی یکی از اعضای گروه تئاتر آماتور- که محور داستان اند-عملا فقط دو سکانس فرصت داشته تا خودش و نقشش را جال بیندازد.در سکانس اول که مکالمه ی طولانی او و دخترش در پارکینگ اداره است،مهم ترین نکته ریتم است. اینجا ریتم بازی به اندازه ی ضرباهنگ داخلی سکانس و کارکرد در اماتیک اهمیت دارد.کارگردان تصمیم گرفته در قالب پلان-سکانس و در لانگ شات و مدیوم شات همه چیز را برگزار کند؛نقطه نظری تقریبا خنثی برای پرهیز از تاثیر روانی بر تماشاگر.   
طبیعتا بازیگر در چنین موقعیتی از یک سو باید با این حس کنترل شده همراهی کند و از سوی دیگر باید درام را راه بیندازد.گره اصلی فیلم در همین فصل شکل می گیرد؛پدری که با رفتن دخترش مخالفت می کند و زنجیره ای از واقایع در اماتیک را می آغازد.جعفری در برابر بازیگر ناشناخته ی مقابلش قصد خودنمایی ندارد.سطح بازی خود را با او تنظیم می کند و درعین حال بذر ترس و دلهره را در دل شخصیت مقابلش- و البته تماشاگر- می کارد.او در پایان این سکانس طولانی از پدری روشنفکر و بی خیال،به تدریج در قالب پدری لجوج و کله شق و دچار وسواس ذهنی نسبت به دوری فرزندش فرو می رود.این دگردیسی عجیب طی چند دقیقه و در حالی که از تقطیع و نمای درشت و تاکید موسیقی و… خبری نیست.   
وظیفه ی بازیگر را سخت تر می کند و باید گفت که جعفری از پس این آزمون برآمده است.
در سکانس دوم،پدر بعد از فرار دخترش به خانه ی محل استقرار اعضای گروه می رود.حالا اتفاقی که نباید،رخ داده و پدر سخت گیر در برابر فاجعه ای در ابعاد کوچک قرار گرفته است.حضور امیر جعفری در سکانس رویارویی با اعضای گروه،حس تهدید آمیز بدشگونی دارد که بیش از خشم،از غرور شکسته ی یک مرد می آید.اینجا هم با یک دگردیسی طرفیم؛   
برتری جویی پدر در برابر اعضای گروه و برادرش (سروش صحت)در پایان این بخش،به ناامیدی و هراس از دست دادن می رسد و تهدید جای خود را به معامله می دهد.   
امیر جعفری به شکل غافلگیر کننده ای نقش پدر را در قاعده ی تصادف با نوعی فروتنی هوشمندانه و از سر تجربه بازی می کند.او بازیگری است که در نقش های طنز آمیز و جدی معمولا جلب توجه می کند و می خواهد قاب تصویر را با بازی برون گرایش پر کند.اما اینجا منطق داخلی فیلم و نگاه کارگردان را می پذیرد و متواضعانه در خدمت فیلم و هماهنگ با ترکیب بازیگران است. نقش اون شاید طولانی نباشد،اما به کمک بازی او آن قدر عرض دارد که بعد از تماشای فیلم در ذهن تماشاگر ماندگار شود؛پدری تنها که ترس از دست دادن او را به لبه ی پرتگاه ازدست دادن می کشاند./ص

منبع: ماهنامه ۲۴


باشگاه خبرنگاران
باز نشر: پورتال خبری ممتاز نیوز www.momtaznews.com

نظرتان را در مورد مطلب فوق بنویسید. نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.