کلاه قرمزی به عنوان محبوب ترین کاراکتر بچه های دهه‌ی هفتاد امسال با ورودش به سینما همراه با بی ادبی های فراوان این شخصیت دوست داشتنی را در ذهن همه ویران کرد.
به گزارش باشگاه خبرنگاران؛ “کلاه قرمزی” کاراکتر محبوب دوران کودکی که برای همه‌ی بزرگسالان امروز یا همان کودکان دیروز به عنوان شخصیتی دوست داشتنی همراه با بامزگی های فراوانش نکات اخلاقی بسیاری را به ارمغان می‌آورد امسال همراه با “بچه ننه” در سینما نه تنها خاطرات شیرین کودکی مان را زنده نکرد بلکه محبوب ترین شخصیت دوران بچگی مان را در ذهنمان به شکل فاجعه باری ویران ساخت طوری که دیگر رویی را برای معرفی این شخصیت به عنوان کاراکتر جذاب کودکی مان به بچه های امروز، برایمان باقی نگذاشت.
“کلاه قرمزی ” ۹۱ نه تنها اسیر فیلم نامه ای فاقد جذابیت های داستانی و محتوایی شده بود بلکه با پراکندگی موضوع و با فاصله گرفتن از طنز موقعیت و کلام، خندیدن به هر قیمتی را با الفاظی نامناسب بار دیگر در سینمای ایران رقم زد.
“کلاه قرمزی و بچه ننه” بدون طی کردن مسیری درست و داشتن ریتمی هماهنگ با چنگ زدن به ریسمان های سست برای جذب مخاطب به علاوه‌ی به زیر سوال بردن ارزش های اخلاقی و فرهنگی ساختار خود را نیز ویران ساخته بود.
“کلاه قرمزی” ۹۱ با گرفتار شدن در شخصیتی چند گانه حتی رده سنی اش هم برای مخاطب سوال برانگیز شده بود این کاراکتر در زیر آواری از چند گانگی ها تنها بی ادبی را بدون داشتن هیچ پیام ارزشی رواج می‌داد و زنگ خطرهای سینمای مرده کودک را حال با صدایی بلندتر از قبل می‌نواخت زیرا سینمای مرده کودک به مراتب و به حتم بهتر از سینمای زنده کودک است که بی ادبی ها و بی ارزشی ها را ترویج دهد.
“کلاه قرمزی” در صورت پرداختی درست توانایی جایگزین شدن سوپرمن های کارتونی خارجی همچون “بن تن” را برای کودکان امروز داشت اما باز هم بی دقتی و بی توجهی در این زمینه و فقط اهمیت دادن به داشتن فیلمی بر روی پرده و بازگشت سود، کار دست سینمای ما داد و “کلاه قرمزی” ۹۱ به عنوان تابلوی ورود ممنوعی برای کودکان به سینما محسوب شد زیرا حتی توصیه دیدن این فیلم به بزرگسالان نیز اشتباهی محض و نابخشودنی است.
کودکان ما تا کی باید چوب ندانم کاری های بزرگترها را در سینما بخورند و از تماشای فیلمی مناسب سن شان بی بهره و بی نصیب بمانند حتی در ملودی ها و آهنگ های به کار رفته در این فیلم هم نشانی از کودک پیدا نشد.
این در حالی است که “کلاه قرمزی” در عید ۹۰ پا به عرصه تلویزیون گذاشت و کار خود را در سال ۹۱ نیز به همین ترتیب ادامه داد این “کلاه قرمزی” مفاهیم ارزشی و آموزشی را برای مخاطبان به همراه می‌آورد و برای بزرگسالان نیز نکات بسیاری را در درون خود داشت با توجه به این موضوع و زیبایی های بصری این اثر تلویزیونی در واقع سبب شد که مردم برای دیدن کلاه قرمزی در سینما سر از پا نشناسند در صورتی که در سینما مخاطب در هاله ای از بهت و ابهام قرار گرفت و آنچه را که با چشمش می دید باور نمی‌کرد.
گویی این شلوغی و هیاهوی شهری “کلاه قرمزی” دوست داشتنی مان را نیز گم کرده بود و بعد از خارج شدن از سینما تنها یک جلمه را برایمان باقی گذاشتند بود که ای کاش “کلاه قرمزی و بچه ننه” ساخته نمی شد و ما حداقل با یاد و خاطره ای دوست داشتنی او روزگارهای خود را در این شهر پر سر و صدا می گذراندیم./ص
“کلاه قرمزی ” ۹۱ نه تنها اسیر فیلم نامه ای فاقد جذابیت های داستانی و محتوایی شده بود بلکه با پراکندگی موضوع و با فاصله گرفتن از طنز موقعیت و کلام، خندیدن به هر قیمتی را با الفاظی نامناسب بار دیگر در سینمای ایران رقم زد.
“کلاه قرمزی و بچه ننه” بدون طی کردن مسیری درست و داشتن ریتمی هماهنگ با چنگ زدن به ریسمان های سست برای جذب مخاطب به علاوه‌ی به زیر سوال بردن ارزش های اخلاقی و فرهنگی ساختار خود را نیز ویران ساخته بود.
“کلاه قرمزی” ۹۱ با گرفتار شدن در شخصیتی چند گانه حتی رده سنی اش هم برای مخاطب سوال برانگیز شده بود این کاراکتر در زیر آواری از چند گانگی ها تنها بی ادبی را بدون داشتن هیچ پیام ارزشی رواج می‌داد و زنگ خطرهای سینمای مرده کودک را حال با صدایی بلندتر از قبل می‌نواخت زیرا سینمای مرده کودک به مراتب و به حتم بهتر از سینمای زنده کودک است که بی ادبی ها و بی ارزشی ها را ترویج دهد.
“کلاه قرمزی” در صورت پرداختی درست توانایی جایگزین شدن سوپرمن های کارتونی خارجی همچون “بن تن” را برای کودکان امروز داشت اما باز هم بی دقتی و بی توجهی در این زمینه و فقط اهمیت دادن به داشتن فیلمی بر روی پرده و بازگشت سود، کار دست سینمای ما داد و “کلاه قرمزی” ۹۱ به عنوان تابلوی ورود ممنوعی برای کودکان به سینما محسوب شد زیرا حتی توصیه دیدن این فیلم به بزرگسالان نیز اشتباهی محض و نابخشودنی است.
کودکان ما تا کی باید چوب ندانم کاری های بزرگترها را در سینما بخورند و از تماشای فیلمی مناسب سن شان بی بهره و بی نصیب بمانند حتی در ملودی ها و آهنگ های به کار رفته در این فیلم هم نشانی از کودک پیدا نشد.
این در حالی است که “کلاه قرمزی” در عید ۹۰ پا به عرصه تلویزیون گذاشت و کار خود را در سال ۹۱ نیز به همین ترتیب ادامه داد این “کلاه قرمزی” مفاهیم ارزشی و آموزشی را برای مخاطبان به همراه می‌آورد و برای بزرگسالان نیز نکات بسیاری را در درون خود داشت با توجه به این موضوع و زیبایی های بصری این اثر تلویزیونی در واقع سبب شد که مردم برای دیدن کلاه قرمزی در سینما سر از پا نشناسند در صورتی که در سینما مخاطب در هاله ای از بهت و ابهام قرار گرفت و آنچه را که با چشمش می دید باور نمی‌کرد.
گویی این شلوغی و هیاهوی شهری “کلاه قرمزی” دوست داشتنی مان را نیز گم کرده بود و بعد از خارج شدن از سینما تنها یک جلمه را برایمان باقی گذاشتند بود که ای کاش “کلاه قرمزی و بچه ننه” ساخته نمی شد و ما حداقل با یاد و خاطره ای دوست داشتنی او روزگارهای خود را در این شهر پر سر و صدا می گذراندیم./ص
باشگاه خبرنگاران