محفظۀ خلاء ادراک: آیا داخل یکی از آنها خواهید رفت؟

ensoryDeprivation

این محفظه اولین بار توسط سی. لیلی، یک روان شناس اعصاب، در سال ۱۹۵۴ به دنیا معرفی شد. یک محیط بسته که هیچ نور یا صدایی به آن راه نمی یابد، با آب نمک پر شده و دمای آن با دمای بدن انسان برابر است. فرد در داخل این محفظه در حالت بی وزنی بروی آب شناور می شود و تمام حواس پنج گانۀ خود را از دست می دهد (نام این محفظه از اینجا می آید). او نمی تواند هیچ چیزی ببیند یا بشنود. قوۀ لامسه او نیز هیچ چیزی را احساس نخواهد کرد که دلیل آن برابر بودن دمای آب با دمای بدن اوست.

کسانی که داخل این محفظه شده‌‏اند در مورد آن اینطور گفته‌‏اند که “همه چیز محو می گردد” و تنها چیزی که برای شما باقی می ماند ذهنتان است. در این محفظۀ مطلقا تاریک، در حالیکه بروی آب شناور هستید، به تدریج قوۀ بینایی، شنوایی و در نهایت لامسۀ خود را از دست می دهید و در نتیجه با فکرهای خود تنها خواهید شد. این تجربه‌‏ای است که به فرد احساس خلاء و بی وزنی می دهد.

اولین استفادۀ این محفظه در فیزیولوژی اعصاب بوده است تا جواب این سوال مشخص شود که چه چیز باعث می شود که ذهن به کار خود ادامه دهد و منبع انرژی آن از کجاست. یک نظریه این بود که منابع  انرژی در واقع زیستی و درونی هستند و به محیط بیرون بستگی ندارند. بنابراین سوال پیش آمد که اگر تمام محرکه های خارجی ذهن را قطع کنیم آیا ذهن به خواب فرو خواهد رفت؟ سی. لیلی تصمیم گرفت که این نظریه را آزمایش کند و در نتیجه محیطی را ساخت که فرد را از هر محرکۀ خارجی کاملا ایزوله می کند. به کمک این دستگاه، او به بررسی منشاء آگاهی انسان و ارتباط آن با ذهن او پرداخت.

از آن زمان تا به حال، این محفظه در موارد مختلفی از جمله درمان استرس، مدیتیشن و همچنین به عنوان طب جایگزین مورد استفاده قرار گرفته است. تحقیقاتی در دانشگاه کارلستاد نشان داده که گذراندن جلساتی در داخل این محفظه می تواند برای افراد پر استرس آرامش به همراه آورد. این تحقیقات بروی ۱۴۰ نفر انجام شد که به اختلالات طولانی مدتِ روحی همچون استرس، اضطراب و افسردگی دچار بودند. طبق نتایج این تحقیق بیشتر از سه چهارم این افراد بهبودهایی را در زمینۀ بیماری خود تجربه کردند.

 

نظرتان را در مورد مطلب فوق بنویسید. نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.