نقشه کابل های زیرآبی اینترنت/ اینترنت چگونه به دورترین نقاط زمین می رود

در اعماق اقیانوس و دریاهای زمین، شبکه ای از کابل های زیر زمینی نهفته است که بی سر و صدا  حتی دور افتاده ترین مناطق زمین را به شبکه جهانی اینترنت متصل می کند.

 

به گزارش خبرگزاری مهر، در حقیقت تقریبا ۹۵ درصد از اینترنتی که هر روزه با آن سر و کار داریم از طریق ۵۵۰ هزار مایل کابل با ضخامت دو اینچ به کشور های مختلف می رسد.

 

شرکت آمریکایی TeleGeography تصویر تمامی این کابل ها را در یک نقشه تعاملی عرضه کرده تا نشان دهد چه کسانی مالک این شبکه ها می باشند ایستگاه های خشکی آنها کجاست و طول این کابل ها چه قدر است.

 

آمارهای رسمی کمیته بین المللی حفاظت از کابل های اینترنت نشان می دهد در سال ۲۰۰۶ کابل های زیر دریایی فقط یک درصد از ترافیک اینترنت را در خود داشتند و طی فقط ۸سال این میزان به ۹۴ درصدی یافت.

 

از سال ۲۰۱۲ تا کنون میزان کابل های زیر دریایی دو برابر شده و از ۱۵۰ کابل به آمار ۲۸۵ کابل امروزی رسیده است.

 

از این ۲۸۵ کابل، ۲۶۳ مورد در حال استفاده و  22 کابل آن قرار است تا پایان ۲۰۲۴ به بهره برداری برسد. وقتی یک کابل قرار داده شده در بستر دریا مورد استفاده باشد به آن کابل روشن و در صورتی که بهره برداری نشود کابل "سیاه" خوانده می گردد.

 

نقشه تعاملی کابل های زیردریایی  TeleGeography با استفاده از داده های تحقیقات پهن باند جهانی تهیه شده است.

 

این نقشه نشان دهنده سیستم کابل زیر دریایی فعال و برنامه ریزی شده و ایستگاه های زمینی آنهاست.

 

می توان با انتخاب یک کابل بر روی نقشه یا ایجاد یک فهرست از کابل  های زیردریایی، به جزئیاتی از جمله نام کابل، تاریخ آماده برای خدمات، طول، مالکان، وب پایگاه اینترنتی و نقاط زمینی دست یافت.

 

کابل مخابراتی زیر دریایی کابلی است که در بستر دریا و بین ایستگاه های خشکی قرار داده می گردد. این کابل ها توسط کشتی های خاصی در دریا خوابانده می گردد که می توانند هزاران مایل از کابل های حلقه شده را در خود نگهداری کرده و در حین سفر در اقیانوس  آنها به آب بیاندارند.

 

از آنجا بر روی زمین فضای بسیار محدودی برای این کابل ها وجود دارد، این فضای اندک و محدود قیمت اجاره بالایی داشته و رقابتی برای کسب این فضا بسیار شدید می گردد.

 

از این رو، از سال ۱۸۵۰ مهندسان و شرکت های مخابراتی از مزایای زمین های بسیار وسیع زیر اقیانوس ها برای رد کردن کابل های خود استفاده کرده اند.

 

از اولین کابل ها برای ارسال ترافیک تلگراف استفاده شده است. از آن پس این کابل ها برای ارسال ترافیک تلفن و اخیرا برای ارسال ترافیک داده مورد بهره برداری قرار گرفته اند.

 

بسیاری از کابل های امروزی از فیبر نوری ساخته می شوند که با ضخامت دو اینچی خود، اندازه و سرعت ارسال اطلاعات را افزایش داده اند.

 

کابل های آزمایشی که با کنف و لاستیک عایق بندی شده بودند در سال ۱۸۴۲ در لنگرگاه نیویورک به آب انداخته شدند. امروزه کابل ها با پلی اتیلن محافظت و عایق بندی می شوند.

 

به طور معمول  فراهم آورندگان خدمات، مالکان این کابل ها می باشند با این حال وب پایگاه اینترنتی ها نیز خرید کابل های زیر آبی را برای کنترل شبکه های خود آغاز کرده اند.

 

به عنوان مثال گوگل بخشی از یک کنسرسیوم است که کابل جنوب شرق آسیا- ژاپن را مدیریت می کند و فیس بوک بخشی از کنسرسیوم مدیریت دروازه آسیا اقیانوسیه است.

 

در سال ۲۰۱۰ کابل های زیر دریایی تمامی قاره ها را به جز قطب جنوب به یکدیگر متصل کردند.

 

عبور کشتی های ماهیگیری، لنگر کشتی، زلزله، جریان های گل آلود و حتی گزیده شدن توسط کوسه ها از جمله خطراتی که این کابل های زیر دریایی را تهدید می کند.

 

اگر کابل ها به تعمیر نیاز داشته باشد یک کشتی تعمیراتی، شناور زیردریایی را به موقعیت مورد نظر اعزام می کند تا تعمیرگران بتوانند مشکل ایجاد شده را رفع کنند.