آذرجزایری: اما این وعده های شیرین رویی دیگر از واقعیت است.امسال موج گلایه های پیمانکاران و سازندگان نفتی آنچنان افزایش یافته که وقتی پا به هر غرفه ای می گذاری تنها از گلایه هایی می شنوی که بوی بدهی های میلیاردی به بانک ها می دهند.
از جمله این گلایه های که این روزها به هیچ وجه مورد توجه مسوولان نفتی قرار نگرفته و باعث ورشکستگی برخی کارخانه ها شده است بحث تولید خطوط لوله است. در حال حاضر نیز خبر می رسد در حالی که در این شرکت ها در مجموع بیش از هزار نفر مشغول به فعالیت هستند این بار نیز برای تامین ۵۰۰ کیلومتر خطوط لوله مورد نیاز در پارس جنوبی قرار است از واردات استفاده شود.امری که برخلاف اظهارات پر رنگ و لعاب مسوولان نفتی در این روزهاست.
کمک به ورشکستگی خصوصی ها با شعار حمایت
تکنولوژی ساخت خطوط لوله ۳۲ و ۵۶ اینج و همچنین گاز ترش در کشور وجود دارد و در حال حاضر سه شرکت سدید،لوله سازی اهوازو صفا هستند که در مجموع بیش از ۱۰ هزار نیروی انسانی در این کارخانه ها به فعالیت مشغولند.
اما در این بین شنیده می شود که زمانیکه خط لوله هشتم سراسری برای احداث ۵۵۰ کیلومتر خط لوله ، ۲۵۰ کیلومتر آن را به دست کنسرسیومی با همکاری لوله سازی اهواز و ۲۵۰ کیلومتر نیز قرار بود با کنسرسیومی متشکل از شرکت سدید و قرارگاه سازندگی خاتم الانبیاء احداث شود.در آنزمان یکی از این شرکت های لوله سازی اقدام به دریافت وامی در حدود ۲۰۰ میلیون یورو از بانک ها برای واردات ورق کرد.پس از واردات ورق این قرارداد از سوی دولت ملغی اعلام شد.این امردر شرایطی صورت گرفت که این شرکت ها برای تولید این خطوط لوله ورق هایی را وارد کرده بودند که علاوه بر اینکه این ورق ها بر دستشان ماند بلکه سررسید این وام ها سررسید. براساس این گزارش در حال حاضر یکی از این شرکت ها به دلیل لغو یک قرارداد مجبور به بازپرداخت ۲۵۰ میلیون تومان جریمه و عقب ماندگی وامی شده است که نتیجه ای برای آنها در برنداشته است.
البته مشکل به همین جا ختم نمی شود ظاهرا تولید ورق در ایران هنوز بومی نشده است. در شرایطی که فولاد اکسین سال ۸۹ توسط احمدی نژاد در اهواز برای تولید این روق ها به بهره برداری تبلیغاتی رسیده و هنوز به تولید وافعی نرسیده است. براساس شنیده ها گفته می شود تا یکسال آینده این کارخانه به مرحله تولید واقعی نخواهد رسید. در چنین شرایطی کارخانه های تولید خطوط لوله در ایران ناچار به واردات ورق از خارج از کشور هستند. یکی از شرکت های مطرح در این عرصه یک شرکت هندی است که در عین حال علاوه برتولید و صادرات ورق در مناقصه های خطوط لوله نیز شرکت و این خطوط را نیز تولید می کند.
این درحالی است که در یک مناقصه داخلی اخیرا این شرکت هندی برای احداث خطوط لوله ۵۶ اینچ که کارخانه های ایرانی نیز شرکت کرده بودند برای هرتن خط لوله ۶۲۵ یورو پیشنهاد کرده در حالیکه هر تن ورق را به کارخانه های ایرانی ۶۲۳ یورو می فروشد.در حالیکه اختلاف واقعی میان تولید خطوط لوله و ورق آن ۲۰۰ یورو تخمین زده می شود. در چنین شرایطی این سوال مطرح می شود که چرا مسوولان نفتی ما با دانستن چنین شرایطی این اجازه را به شرکت های خارجی می دهند که در مناقصه ها شرکت کنند.این امر در حالی است که شرکت های داخلی با ۱۵ درصد ظرفیت خود کار می کنند و البته کیفیت تولیدات آنها بنابر تست های صورت گرفته با نمونه های خارجی برابری می کند.
درعین حال در صورت برنده شدن خارجی ها در قراردادهای نفتی ایران سریعا ال سی را برای آنان گشایش می کند در حالیکه ایرانی ها هیچ گونه پشتوانه ای برای دریافت پول خود ندارند و بعضا دیده شده که تا دو سال پرداخت مطالبات به تاخیر افتاده است.
وقتی از علت سکوت پیمانکاران در مقابل این عملکرد کارفرما می پرسیم تنها به یک نکته می رسیم اگر گلایه کنیم دیگر همین کاری هم که به ما می دهند نمی دهند بنابراین ناچاریم به بدهی های بانکی و مشکلات تن دهیم.
این نمایی از حمایت از تولید داخلی در صنعت نفت بود که این روزها به دلیل تاکید رهبری بر سال حمایت از تولید کنندگان داخلی بسیار مورد توجه مسوولان قرار گرفته و از آن به عنوان یک مانور تبلیغاتی بهره می برند.
/۳۱۲۲۱
خبرآنلاین