نمایش اسلاید
/Images/News/Larg_Pic/15-7-1391/IMAGE634852113900609977.jpg مارینا آبراموویچ، هنرمند مطرح پرفورمنس
/Images/News/Larg_Pic/15-7-1391/IMAGE634852113880485942.jpg مارینا آبراموویچ در «هنرمند متولد میشود»
/Images/News/Larg_Pic/15-7-1391/IMAGE634852113887193954.jpg تئاتر زندگی آبراموویچ
/Images/News/Larg_Pic/15-7-1391/IMAGE634852113893901966.jpg آبراموویچ در پشت صحنه فیلم مستند زندگی اش
به گزارش خبرآنلاین، حدود ۴۰ سال طول کشید اما مارینا آبراموویچ، هنرمند پرفورمنس یاد گرفت برای ماندگار شدن در این عرصه باید آن صبر فولادی را در خود پرورش دهد که لازمه پرفورمنس است.
این هنرمند زاده بلگراد که با اثر معروفش «هنرمند متولد میشود» شهرت دارد (او در این اثر مدت ۷۳۶ ساعت و ۳۰ دقیقه بدون حرکت و بدون اینکه کلامی بگوید در موزه هنرهای معاصر نیویورک روی صندلی نشسته بود و افراد مختلف جلوی او مینشستند و فقط او را نگاه میکردند)، در فیلم مستندی به همین نام درمورد کارهایش صحبت کرد.
آبراموویچ در نشستی که در برزیل به بهانه پخش دو مستند درمورد کارنامه ۴۰ ساله او برگزار شد، گفت: «اگر همیشه همه جوانب را تحت کنترل داشته باشی، همه کارهایت شبیه هم میشوند.» فیلم «زندگی و مرگ مارینا آبراموویچ به روایت باب ویلسن» ساخته گایدا کولگراند که درمورد روی صحنه رفتن اقتباسی آزاد از کودکی تلخ مارینا در کنار مادر سوءاستفادهگرش است و «مارینا آبراموویچ: هنرمند متولد میشود» ساخته متیو ایکرز درمورد پرفورمنس سال ۲۰۱۰ موزه هنرهای معاصر نیویورک با ۷۵۰ هزار بازدیدکننده، نام این دو مستند هستند.
هر دو فیلم که در جشنواره فیلم ریودوژانیرو به نمایش درمیآیند، شامل تصاویر آرشیوی متعدد و گفتوگوهای صادقانه با آبراموویچ هستند. از این دو «هنرمند متولد میشود» بیشتر به زندگی آبراموویچ نزدیک است، در فیلم تصاویری از کارهای این هنرمند در دهه ۱۹۷۰ و گفتوگو با دوستان و نزدیکانش را میبینیم.
آبراموویچ، ۶۵ ساله که چهرهاش هیچ نشانی از سن و سال او ندارد، درمورد کارهایش میگوید: «جالب است که خودم نمیتوانم در یک فیلم واقعی درگیر باشم، کاری جز پذیرفتن افراد فیلمبرداری در ساعت شش صبح در خانهام بدون آرایش نمیتوانم انجام دهم. حتی وقتی بیمار هستم یا حالم خراب هست هم آنها را میپذیرم. واقعا نیازی ندارم درمورد اینکه قیافهام چه شکلی است یا اینکه باید بر گوشه گوشه کار کنترل داشته باشم، فکر کنم.»
ایکرز که اولین بار است پشت دوربین فیلمسازی قرار گرفته، برای این مستند بیش از ۶۰۰ ساعت راش داشت؛ تصاویری از طرفداران آبراموویچ از سراسر دنیا که بیرون موزه هنرهای معاصر ساعتها و روزها صف کشیدهاند تا برای لحظهای این هنرمند را ببینند و روبروی او که مثل مجسمه ابوالهل نشسته، بنشینند. برخی از این افراد به چشمان سیاه هنرمند زل زدند و حتی گریه کردند.
وقتی ایکرز با کمک دوستی مشترک با آبراموویچ دیدار کرد اصلا به پرفورمنس اعتقادی نداشت. به قول آبراموویچ: «به نظر او اصلا نمیشد این کار را هنر حساب کرد. من آنقدر به پرفورمنس ایمان دارم که نیازی به قانع کردن مردم برای پذیرفتنش نمیبینم. دوست دارم مردم خودشان آن را تجربه کنند و به شیوه خودشان با آن کنار بیایند.»
او ادامه میدهد: «به عنوان یک هنرمند پرفورمنس باید از تئاتر متنفر باشید. چون بازیگری مبتنی بر صناعت است اما پرفورمنس مبتنی بر جسم و پویایی است. به نظرم پرفورمنس راهی بدون نقص برای رها ساختن خودم و آزاد ساختن خودم از رنج و درد است.»
در نمایشی که براساس کودکی این هنرمند اجرا شد نیز آبراموویچ نقش مادر سوءاستفادهگر و بدطینت خود را بازی میکرد و ویلم دافو، بازیگر «بیمار انگلیسی» و «اسپایدرمن» هم در آن نقش داشت. «برای باب ویلسن داستانهای تلخ بسیاری درمورد مادرم و بلاهایی که سر من آورد تعریف کردم، ویلسن از این روایتهای شخصی، هنر استخراج کرد.»
نمایش با مراسم تشییع آبراموویچ شروع میشود، خودش میگوید دلش میخواهد مراسم تدفینش همزمان در سه شهری برگزار شود که بیشتر عمرش را در آنها سپری کرده؛ در بلگراد، آمستردام و نیویورک. هیچکس نخواهد دانست بدنش در کدام یک از سه تابوت و در کدام شهر دفن میشود! «شما مرگ خود را نمیتوانید رهبری و طراحی کنید، اما مراسم تدفینتان را میتوانید.»
اما فعلا زمان مانده تا آبراموویچ با مرگ روبرو شود؛ او برنامههای متعددی برای اجرا دارد. تاسیس بنیادی برای هنرمندان پرفورمنس نسل جدید در شرق اروپا، همکاری با جیمز فرانکو و طراحی پرفورمنسی برای مسابقات جام جهانی ۲۰۲۲ در ریودوژانیرو برخی از برنامههای او هستند.
«سال ۲۰۲۲ برمیگردم، دلتان برایم تنگ نمیشود.»
آسوشیتدپرس / ۶ اکتبر / ترجمه: حسین عیدیزاده
۵۷۲۴۱
دانلود
خبرآنلاین
بازنشر:ممتازنیوز www.momtaznews.com