هپاتیت B، بیماری بدون علامت

هپاتیت B نوعی بیماری کبدی است و طبق تحقیقات علمی، اغلب اشخاصی که به ویروس هپاتیت‌ B آلوده می‌شوند، از بیماری خود آگاهی ندارند و سال‌ها پس از ابتلا از وجود این بیماری مطلع می‌شوند.

هپاتیت بیماری است که کبد را درگیر کرده و بر حسب زمان کشف ویروس به انواع A، B، C، D و E تقسیم بندی می گردد که از این میان طبق آمار وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، میزان آلودگی و ناقل بودن هپاتیت بی به ترتیب ۱٫۷ و ۱٫۲ درصد در جامعه است.

علایم بیماری هپاتیت B

هپاتیت B در اغلب موارد از مادران آلوده به نوزادان منتقل می گردد و تا سال ها علامتی از خود نشان نمی دهد.

بی اشتهایی، ضعف، بی حالی، پررنگی ادرار، زردی و ضعف سیستم ایمنی بدن از جمله علایم بیماری هپاتیت است.

در بعضی موارد به دنبال بروز هپاتیت حاد ویروسی، فرد به صورت یک فرد ناقل در می آید.

خوشبختانه فقط ۱۰ درصد اشخاص مبتلا به هپاتیت حاد ویروسی دچار هپاتیت مزمن می شوند و ناقل هپاتیت باقی می مانند، اما در صورت انتقال عفونت از مادر به نوزاد، در اغلب موارد حالت ناقل پابرجا خواهد ماند و نوزادان آلوده، خود آلوده کننده جامعه خواهند بود.

تشخیص بیماری هپاتیت B

تشخیص هپاتیت B از طریق اندازه گیری آنتی ژن (نوعی ترکیبات ایجاد کننده واکنش های ایمنی بدن) از طریق آزمایشی موسوم به آزمایش HBS AG انجام می گردد که اگر جواب آزمایش مثبت بود، به آن معنا است که در بدن فرد، ویروس هپاتیت B وجود دارد.

حال عمومی بیمار، وضعیت کبد (اندازه آن و نتایج آزمایش های مخصوص کبد) و چند آزمایش دیگر در مورد فعالیت ویروس در بدن از دیگر آزمایش های مربوط به تشخیص بیماری هپاتیت B به شمار می روند.

در اغلب موارد، به دنبال کشف ویروس هپاتیت B در بدن یک فرد، سایر اشخاص خانواده آزمایش شده و موارد مثبت بدون علامت شناسایی می شوند.

بهتر است ناقلین هپاتیت به صورت دوره ای (سه تا شش ماه) از نظر عملکرد کبد بررسی شوند تا در صورت تبدیل شدن به هپاتیت مزمن، تشخیص و درمان سریع تر صورت گیرد و از تخریب بیشتر کبد جلوگیری شود

ضرورت مراجعه ناقلین هپاتیت B به متخصص

ناقلین هپاتیت B هیچگونه علامت، نشانه و ناراحتی ندارند، اما در خونشان ویروس وجود دارد، بنابراین پس از تشخیص باید هر شش ماه یک بار به پزشک مراجعه کرده و آزمایش وضعیت کبدی را انجام دهند. این امر جنبه حیاتی دارد و با انجام آن می توان به فعال شدن بیماری در مراحل اولیه پی برد.

در اغلب موارد شواهدی دال بر تخریب و التهاب سلول های کبدی ناقلین هپاتیت B ملاحظه نمی شود. در واقع یک سازش و همزیستی بین ویروس ها و سیستم دفاعی بدن به وجود می آید.

این سازگاری ممکن است تا سالیان سال باقی بماند و بیمار مشکل کبدی پیدا نکند و ویروس همچنان در حالت نهفته تا آخر عمر باقی بماند.

بنا به اعلام مرکز پاسخگویی سلامت ۱۴۹۰، از هر صد نفری که به این حالت مبتلا می باشند، سالانه ویروس هپاتیت B از بدن یک یا دو نفر پاک می گردد و تعداد بسیار کمی از این اشخاص در عرض چند سال، دچار بازگشت بیماری شده و به اصطلاح فعالیت ویروس در بدن آنها مجددا از سر گرفته می گردد.

به همین سبب به حاملین هپاتیت ب پیشنهاد می گردد تا برای معاینه و انجام آزمایش های کبدی و بررسی وضعیت شان هر شش ماه یک بار به پزشک معالج خود مراجعه کنند.

بهتر است ناقلین هپاتیت به صورت دوره ای (سه تا شش ماه) از نظر عملکرد کبد بررسی شوند تا در صورت تبدیل شدن به هپاتیت مزمن، تشخیص و درمان سریع تر صورت گیرد و از تخریب بیشتر کبد جلوگیری شود.

امکان ابتلای ناقلین هپاتیت B به سیروز

در تعداد کمی از این بیماران که اختلال در کار کبد به صورت پیشرونده است، احتمال ابتلا به سیروز (التهاب شدید کبد) وجود دارد. خوشبختانه امروزه با عرضه داروهای تازه، امکان جلوگیری یا به تاخیر انداختن این روند وجود دارد.

تزریق واکسن ضد ویروس هپاتیت B به صورت سه دوز، با فواصل یک ماه بعد و شش ماه بعد می تواند تا بیش از ۹۵ درصد، مانع از ابتلا به سیروز شود.

هپاتیت مزمن B و داروهای این بیماری

در تعدادی از اشخاص مبتلا به هپاتیت B، ویروس به صورت فعال سبب التهاب کبد شده و آنزیم های (ترکیبات تسریع کننده واکنش) کبدی در خون این اشخاص افزایش می یابد.

این اشخاص نیاز به تشخیص شدت التهاب در کبد و فعالیت ویروس در خون و درمان دارند. برای تشخیص فعال بودن بیماری و پیگیری بیماران بعد از آغاز درمان لازم است آزمایشات اندازه گیری سطح میزان ویروس در خون (موسوم به آزمایش PCR شمارشی) انجام شود.

امروزه داروهای ضد ویروسی متعددی برای درمان هپاتیت مورد استفاده قرار می گیرد. دارویی موسوم به «اینترفرون- آلفا» دارای اثرات ضد ویروسی بوده و سبب تحریک سیستم دفاعی بدن می گردد. تجویز این دارو طبق نظر پزشک صورت می گیرد.

بنا به اعلام مرکز پاسخگویی سلامت ۱۴۹۰، آزمایشی موسوم به PCR شمارشی در تعیین شدت بیماری و میزان پاسخ به درمان داروهای ضد ویروسی کمک فراوانی می کند.

افراد می توانند با زدن واکسن، از ابتلای خود در برابر بیماری هپاتیت ب محافظت کنند

یکی دیگر از داروهایی که در درمان هپاتیت مزمن استفاده می گردد، قرصی موسوم به «لامیوودین» است. این دارو با مهار آنزیم مسئول تکثیر ویروس هپاتیت B ، سبب مهار تکثیر آن و کنترل بیماری هپاتیت مزمن B می گردد.

پیشگیری از هپاتیت B

تزریق واکسن ضد ویروس هپایتت B به صورت سه دوز با فواصل صفر، یک و شش ماه می تواند بیش از ۹۵ درصد، مانع از ابتلا به این بیماری شود.

افراد می توانند با تلقیح واکسن، از ابتلای خود در برابر این عفونت محافظت کنند.

دکتر محمود نبوی رییس اداره هپاتیت های ویروسی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی دربارهٔ واکسیناسیون این بیماری گفت:

«تمام ایرانی های زیر ۲۴ سال علیه هپاتیت B، واکسینه شده اند که اگر این واکسیناسیون به اشخاص زیر ۴۰ سال افزایش یابد، مشکل هپاتیت B در کشور تا حد بسیاری رفع خواهد شد.

داروهای هپاتیت B پیش از این از خارج کشور وارد می شد، اما در چند سال اخیر در داخل کشور تولید شده و تحت پوشش بیمه قرار گرفته است، بطور مثال داروی خوراکی هپاتیت بی از یک میلیون تومان به کمتر از ۵۰ هزار تومان کاهش یافته است.

۹۵ درصد بیماران هپاتیت بی، بهبود یافته، یک تا دو درصد جان خود را از دست داده و دو درصد هم دچار هپاتیت مزمن می شوند.»

بخش سلامت ممتاز

منبع: ایرنا

مطالب مرتبط:

هپاتیت B را جدی بگیرید

علایم و تشخیص بیماری هپاتیت B

بارداری بدون ترس از هپاتیت

راه‌های سرایت هپاتیت A، B و C

بیماری هپاتیت قابل درمان است؟

توصیه هایی به مبتلایان هپاتیت

کبد و بیماری های آن

هپاتیت C و عوامل ایجاد آن

علایم هپاتیت C

راه های درمان هپاتیت C