وقتی تمام زمین ها و روزها به نام توست…

وقتی لحظه لحظه اتفاقات یک روز نقشه راهی است برای عالمیان از ابتدا تا انتها، وقتی انسان باید بداند که قیام تو نه برای زنده کردن دین بود؛ بلکه انسانیت را زنده کرد، انسانیتی که گاه گاهی فراموش می شود، نه اینکه محرم آن سال گذشت، نه اینکه کربلا سرزمینی بود و تمام شد؛ قانون معرفتی که تو کاشفش بودی، هنوز در کلاس درس اساتید علوم بشری باید تدریس شود.
کاش می دانستند که تو از هستی ات گذشتی تا به هستی رسیدی، کاش کمی بزرگتر می اندیشیدند و این حس قناعت در اندیشه ها جاری نبود، کاش می فهمیدند حسین تشنه آب نبود، حسین در طلب تشنگان اندیشه هایش بود.
کاش نمی گفتیم که ای کاش کربلا بودیم که اینجا و هرکجا کربلاست و هر روز عاشورا است…/ل