چند ساعت پیش یکی از دوستانم که دانشجوی علوم سیاسی است با من تماس گرفته و با صدایی مضطرب از وضعیت وخیم مسلمانان روهنگیا در میانمار سخن می گفت. سبعیت و وحشی گری که بودایی ها در این کشور آسیای شرقی علیه مسلمانان مرتکب می شوند. او توجه من را به خلا خبری در رسانه های غربی در این خصوص جلب کرد و هشدار داد که تنها چند سایت خبری دست دوم و برخی خبرگزاری های رسمی ایران در این خصوص مطالبی را منتشر کرده و به این جنایت واکنش نشان داده اند. متاسفانه حق با او بود. جستجوهای من برای پیدا کردن گزارش های واقع بینانه در خصوص کشتار مسلمانان در میانمار ره به جایی نبرد. تنها گزارش هایی مصور از کشتار فجیج مسلمانان در برخی رسانه های ایرانی یافتم ، متنی از رامزی بارود که در چند روزنامه آسیایی بازانتشار شده بود و سرمقاله ای از دکتر اسماعیل سلیمی بر روی وب سایت پرس تی وی . نه در رویترز، نه در نیویورک تایمز ، نه در واشنگتن پست و نه فاکس نیوز و نه هیچ رسانه خبری وابسته ای به آنها در فرانسه ، انگلیس ، المان و بریتانیا حتی یک کلمه در خصوص این کشتار سخنی به میان آمده بود. حتی اندک عبارتی در ابراز تاسف در خصوص کشتار مسلمانان هم نوشته نشده بود.
روهینگیا در حقیقت نام مسلمانانی است که در منطقه آراکان زندگی می کنند. بر اساس آمار تا سه ماه نخست سال ۲۰۱۲ میلادی ، بیش از ۸۰۰ هزار مسلمان در میانمار زندگی می کنند. بر اساس گزارش های سازمان ملل مسلمانان میانمار ، آسیب پذیرترین اقلیت ها سرتاسر جهان هستند. سیاست های سرکوبگرانه ای که در سالهای اخیر علیه آنها اعمال شده بسیاری را به کوچ اجباری به بنگلادش و مالزی وادار کرده است. در حال حاضر ۳۰۰ هزار مسلمان روهینگیا در بنگلادش و ۲۴ هزار مسلمان این طایفه هم در مالزی زندگی می کنند.
در جنگ جهانی دوم نیز با آمدن سربازان بودایی ژاپن به برمه، بوداییان به محله های مسلمان نشین در آراکان یورش آورده، هزاران نفر از مسلمانان را کشتند. در آن زمان برمه مستعمره بریتانیا بود. بر اساس یافته های موجود ، در ۲۸ مارس ۱۹۴۲ بیش از ۵ هزار مسلمان در این منطقه سلاخی شدند. بر اساس گزارش سازمان عفو بین الملل مسلمانان روهینگیا سالهاست که تحت شدیدترین فشارهای داخلی زندگی می کنند و همین مساله منجر به مهاجرت آنها به بنگلادش برای برخورداری از امنیت شده است. یکی از نشانه های تحت فشار قراردادن مسلمانان میانمار محرومیت آنها از حقوق شهروندی است. قریب به ۱۱۱ هزار نفر از آنها در مرز تایلند و میانمار زندگی می کنند. بر اساس داده های نهاد ملی روهینگاها ، مسلمانان برای ازدواج باید از دولت مجوز دریافت کنند ، داشتن تنها ۲ فرزند برای آنها مجاز است و به نوعی روزهای خود را با برده داری مدرن و کار به عنوان کارگر شب می کنند. به دلیل عدم به رسمیت شناختن حقوق شهروندی، بسیاری از آنها نمی توانند به راحتی سفر کنند. دیده بان حقوق بشر نادیده گرفته شدن حقوق شهروندی مسلمانان در میانمار را اصلی ترین چالشی می داند که این مسلمان ها با آن مواجه هستند. دولت در میانمار مسلمانان را در حقیقت بیگانگان می داند. عدم به رسمیت شناختن حقوق شهروندی مسلمانان به معنای مجوزی برای اعمال محدودیت های بیشتر است. محدودیت هایی مانند عدم برخورداری از آزادی رفت و آمد ، آموزش و عدم مالکیت بر اموال. برخی منابع مستقل به دیده بان حقوق بشر اعلام کرده اند که مقام های دولتی مسلمانان را به عنوان نیروی کار استخدام می کنند. اگر مسلمانان از این امر سرباز بزنند و یا شکایت کنند با شکنجه های فیزیکی روبه رو خواهند شد. کودکان آنها در حالی که هنوز ۷ سال سن دارند وادار به کار می شوند.
اما آنچه که منجر به روی کار آمدن مجدد پرونده مسلمانان در میانمار شد ؛ قیام مسلمانان در سال ۲۰۱۲ بود که منجر به کشته شدن ۱۰ مسلمان توسط بیش از ۳۰۰ بودایی شد. این مسلمانان در حال بازگشت از پایتخت سابق میانمار ، رانگون بودند که محاصره و کشته شدند. به گفته بودایی ها، سه مسلمان روهینگیا به زنی بودایی تجاوز و او را کشته اند. از آنجا که دولت دو نفر از این مسلمانان را به اعدام محکوم کرده و برای نفر سوم حکم اعدام صادر نشد، یک گروه خودمختار به اتوبوسی که حامل مسلمانان بود حمله کرده و ده نفر از آنها را کشتتد. بر اساس آمار اعلام شده از سوی گروهی از ان جی او های انگلیسی از ۱۰ تا ۲۸ ژوئن ، ۶۵۰ مسلمان کشته شده و آمار مفقودین به ۱۲۰۰ نفر رسیده است. بیش از ۸۰ هزار نفر هم بی خانمان شده اند. به گزارش آسوشییتدپرس ، ۱۳۳۶ منزل متعلق به مسلمانان در جریان این ناآرامی ها سوخت. ارتش برمه و پلیس نیز در این ناآرامی ها نقش گسترده ای را بازی می کند.
سانسور خبری در میانمار و نبود امکان دسترسی روزنامه نگاران به این منطقه ، دستیابی به اطلاعات دست اول در خصوص آمار قربانیان را غیرممکن کرده است.
در هفته های اخیر ، خبر اهدای جایزه صلح نوبل به رهبر اپوزیسیون میانمار پس از دو دهه از روزی که این جایزه به وی تعلق یافت ، در صدر اخبار قرار گرفت. خانم آنگ سان سوچی سالها در برمه تحت حصر و شدید ترین فشارهای سیاسی بود اما پس از رفع حصر ماجرای مسلمانان در فشار این کشور را فراموش کرده و حتی اشاره ای به رنج این اقلیت هم نکرد.
رسانه های غربی با بی توجهی به کشتار مسلمانان در میانمار در حقیقت تعصب خود به مسلمانان و برخورد دوگانه با بحث حقوق بشر را به تصویر کشیدند. البته رسانه های غربی را اسلام هراسانی که متعلق به لابی اسرائیل هستند اداره می کنند و اکنون وظیفه مسلمانان است که به پا خواسته و درد و رنج هم کیش های میانماری خود را به تصویر بکشند.
نیشن ۲۳ جولای / ترجمه : سارا معصومی
۵۱۵۱
دانلود
خبرآنلاین