یحیی توره، سلاح پنهان سیتی

عبدالحسین پاک‌نژاد: او که مدتی به طور آزمایشی برای این تیم بازی می‌کرد، درست از همان جا برای توپچی‌ها در یک بازی دوستانه گل زد و دقیقاً از همین جا بود که در دیدار تعیین‌کننده این هفته برابر نیوکاسل برای منچسترسیتی دو گل به ثمر رساند. 

سیتی در عبور از دفاع منسجم نیوکاسل به مشکل خورده بود و بعد از دقیقه ۶۰ روبرتو مانچینی تصمیم مهمی گرفت، سمیر نصری را بیرون کشید و نایجل دی‌یونگ را به زمین فرستاد و این یعنی مجوز حرکت رو به جلوی توره صادر شد. حالا سیتی یک برد دیگر در خانه برابر کویینزپارک رنجرز می‌خواهد تا بعد از ۴۴ سال قهرمان لیگ انگلیس شود. 

بیش از هر کس دیگری توره نماد برتری اخیر سیتی بر منچستریونایتد است؛ او گل پیروزی آبی‌ها برابر رقیب همشهری در نیمه نهایی جام حذفی فصل گذشته و همچنین در بازی فینال مقابل استوک را زد و این آغاز اشتیاق سیتی برای رسیدن به جام‌های مختلف بود. 

بازی او در خط میانی چیزی است که یونایتد در این فصل نداشته نه فقط به خاطر گل‌هایش- او در این فصل ۹ گل زده در حالی که کل خط میانی یونایتد ۱۸ گل زده- بلکه به خاطر شرایط فیزیکی که باعث عقب کشیدن رقبا می‌شود و دویدن‌های با قدرتش به سمت دروازه حریف که مدافعان را خواب می‌کند. یکی از این حرکات را در پیروزی یک-۲ سیتی برابر چلسی انجام داد و گری نویل که مفسر شبکه اسکای بود از اینکه چهار بازیکن چلسی مقابل خود را چطور دور زد و پاس گل را به سرخیو آگرو داد، انگشت به دهان ماند. 

آرسنال تنها تیمی نیست که حسرت فرصت از دست رفته را می‌خورد. آنها به خاطر نداشتن اجازه کار در انگلیس توره را نگرفتند. پاری‌سن‌ژرمن هم او را می‌خواست و قصد داشت به باشگاه بورن بلژیک قسطی پول بدهد در حالی که متالورگ اوکراین پول خوبی پرداخت. 

بیشتر جای تعجب از بارسلوناست که حاضر شد دو سال پیش او را با ۲۴ میلیون پوند به سیتی بفروشد؛ درست است که او خیلی به تیکی تاکای معروف بارسلونا نمی‌خورد اما جای خالی‌اش واقعاً در برنامه جایگزین کاتالان‌ها یا همان پلان B به چشم می‌خورد. سال اولش در نوکمپ با فرانک رایکارد و بی‌نظمی‌هایی که رونالدینیو به وجود آورده بود، همزمان شد. آمدن پپ گواردیولا در تابستان ۲۰۰۸ همه چیز را عوض کرد و توره یکی از بازیکنان کلیدی فصل اول رؤیایی تیم بود. 

بارسلونا در هر شش جامی که حاضر بود قهرمان شد، لالیگا، جام حذفی، سوپرجام اسپانیا، لیگ قهرمانان اروپا، سوپرجام اروپا و جام جهانی باشگاه‌ها. او ۴۰ بازی کرد و خودش به روزنامه اکیپ می‌گوید: ‌«من یکی از عناصر اصلی بودم، من و ژاوی هیچ وقت کم نیاوردیم.» فصل ۲۰۱۰-۲۰۰۹ داستان متفاوتی داشت، سرخیو بوسکتس از لاماسیا سر درآورد و خیلی زود جایش را در تیم اصلی باز و جای توره را تنگ کرد. توره واکنش بدی نسبت به گواردیولا داشت: ‌«دلیلش را نمی‌فهمیدم. من از جسم و روحم مایه گذاشته بودم و یک دفعه بدون هیچ علتی کنار گذاشته شدم. پپ یک‌سال تمام با من حرف نزد.» اواخر فصل که ژاوی مصدوم شد، توره آمد و در هشت بازی آخر فصلی که دوباره به قهرمانی منجر شد به میدان رفت اما دیگر خیلی دیر شده بود و روبرتو مانچینی او را متقاعد کرده بود که در سیتی لازمش دارد آن هم با دستمزد هفتگی ۲۰۰ هزار پوند: ‌«من برای او مهم بودم چون می‌خواست یک تیم بسازد و بازیکنان بزرگ دیگر را جذب کند. داوید سیلوا و ماریو بالوتلی هم آن سال آمدند.» ‌مانچو این فصل او را متفاوت و با درایت به کار گرفته، ابتدا در نقش هافبک دفاعی به جای دی‌یونگ و بعد به عنوان بازیکن مؤثر وقتی تیمش به یک گل نیمه دوم نیاز دارد(یا مثل بازی هفته قبل با یونایتد باید از برتری‌اش دفاع کند). این خیلی خوب جواب داده و او علاوه بر گل‌هایش هفت پاس گل نیز داده است. 

گفتن «اگر» فایده‌ای ندارد اما در سال ۲۰۰۶ آرسنال دوباره توره را می‌خواست، برادرش، کولو برای توپچی‌ها بازی می‌کرد و این دو قرار بود یک بار دیگر پس از سال‌ها که در ساحل عاج با هم همبازی بودند، در کنار هم قرار گیرند. این اتفاق نیفتاد اما چهار سال بعد در سیتی به هم رسیدند. وقتی یحیی به سیتی آمد، کولو گفت: ‌«جالب‌ترین موضوع درباره او تکنیکی است که با وجود فیزیکش دارد. هر بار که پا به توپ می‌شود کارهایی می‌کند که به ذهن من هم نمی‌رسد. تنها ضعفش این است که نمی‌گذارد سرش داد بزنم!» البته این مشکل را مانچو حل کرده و فقط در هشت بازی کولو را در ترکیب اصلی قرار داده است.
توره در میان شش بازیکن نامزد جایزه بهترین بازیکن سال لیگ برتر قرار نگرفت اما بیش از هر کسی در سوق دادن سیتی به سوی قهرمانی نقش داشته است. 

این واقعاً هواداران آرسنال را آزار می‌دهد: کسی که در آکادمی آبیجان زیر نظر ژان مارک گیلو-که به قول توره پدر معنوی ونگر است- کار کرده، کسی که پابرهنه تمرین می‌کرده تا توپ را بهتر کنترل کند و کسی که هر شب تا دیر وقت تمرین می‌کرد تا تکنیک‌هایش بهتر شود در حالی که فقط ۱۳ سال داشت، هیچ وقت به آرسنال نیامد. او خودش گفته: ‌«همیشه دوست داشتم به آرسنال بروم اما این فرصت را از دست دادم.» اما اگر او ناراحت است ناراحتی ونگر هم کمتر از او نخواهد بود.


جوان آنلاین – آخرین عناوین ورزشی

نظرتان را در مورد مطلب فوق بنویسید. نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.