پا به پای کودک عقب‌مانده‌مان بزرگ شویم

این کودکان هم می‌خواهند که شما کودکی‌تان را نثارشان کنید، با آنها بازی کنید و بگذارید تا توجه محبت‌آمیز شما به آنها فرصت بدهد تا همچون دیگر کودکان لبخند به لبان شما بیاورند؛ اما جای تاسف است که به جای توجهی از جنس کودکی و حسی به رنگ دنیای بچگی، نگاه‌های تیز و آزاردهنده و خنده‌های ریز با اشاره‌های عجیب و گزنده دریافت می‌کند.

بی‌آن‌که بداند چرا همچون کودکی که کمی دورتر نشسته است به مهر و لبخند دعوت نمی‌شود و پس از مدتی احساس می‌کند که کودکی اش اصلا دیده نمی‌شود.

عقب‌ماندگی ذهنی یا نارسایی رشد قوای ذهنی، اتفاق عجیب و غریبی نیست، بسیاری از کودکان دچار عقب‌ماندگی‌های ذهنی هم عجیب و غریب نیستند.

هرآنچه ما به درستی نمی‌شناسیم یا شبیه به آن چیزی نیست که به طور معمول با آن مواجه بوده‌ایم، محکوم به عجیب بودن نیست.

کودکان مبتلا به عقب‌ماندگی ذهنی مانند دیگر افراد اجتماع دارای بهره هوشی هستند، ولی این بهره کمتر از دیگران است.

بنابراین رفتار آنها شاید کمی با بقیه فرق کند، اما همچون سایر کودکان نیاز به توجه دارند، می‌خواهند کودکی کنند، بازی و شادی کنند و دنیای اطرافشان را به کمک بزرگ‌ترها تجربه کنند و بشناسند.

شاید اگر ما توانایی‌ها، سطح فراگیری و عواطف این کودکان را بشناسیم، دیگر به خودمان اجازه نمی‌دهیم که آنها را با نگاهی خالی از محبت بنگریم و هرگز دور بودن از این کودکان را با گذراندن زمانی با آنها ترجیح نمی‌دهیم.

در بسیاری موارد کودکان استثنایی به دلیل سپرده‌شدن به مراکز درمانی و توانبخشی خاص در ابتدای کودکی حتی لذت روابط عاطفی با مادرشان را به طور کامل تجربه نمی‌کنند، در حالی که حضور پررنگ مادر و سایر اعضای خانواده برای رشد شخصیت این کودک نیز بسیار حیاتی است.

کودک استثنایی، یک کودک معمولی نیست که تنها بخواهد فرصت کودکی ‌کردن را در کنار خود برای شما فراهم کند، بلکه او فردی با ساختارهایی از جنس کودکی است که مجال بزرگ ‌شدن را برای من و تو فراهم می‌آورد، بزرگ ‌شدنی از جنس آگاهی، پذیرش و محبت.