جام جم آنلاین: در فرآیند درمان یک بیمار، تمام بدنه نظام سلامت از پرستار و بهیار گرفته تا پزشک و رییس بیمارستان و… نقش مستقیم و غیرمستقیم دارند.
البته شاید از منظر بیمار، نقش پزشک معالج، بیشتر از سایر زیرمجموعههای نظام سلامت به چشم آید، اما این اصلا به آن معنی نیست که سایر کارکنان بیمارستانها و درمانگاهها، نقشی کوچکتر از پزشک ایفا میکنند.
اما جالب است که حقوق و دریافتیهای کارکنان نظام سلامت به هیچ وجه عادلانه و منطقی نیست؛ خودمانیتر آن که اعضای یک تیم پزشکی، سهم عادلانهای از سفره اعتبارهای درمانی دریافت نمیکنند.
اخیرا نیز معاون فنی سازمان نظام پرستاری با اشاره به همین ناعدالتی، گلایه کرده است: «حقوق پزشکان حداقل چهار برابر و حتی تا هفت برابر پرستاران است، در حالی که در هیچ جای دنیا چنین تفاوتی وجود ندارد».
ناعدالتی در پرداختیهای نظام سلامت، حتی کارانههای درمان را هم بینصیب نگذاشته است؛ به گونهای که هماکنون ۶۵ درصد از درآمد بیمارستانهای دانشگاهی متعلق به پزشکان، پنج درصد دانشگاه، ۱۰ درصد بیمارستان و ۲۰ درصد به همه پرسنل شامل پرستاران، سایر گروههای پیراپزشکی و بخشهای اداری تعلق میگیرد.
جدای از تفاوت فاحش بین دریافتی پزشکان و پرستاران، سختی کار این دو گروه نیز قابل قیاس نیست، طوری که به گفته رییس کل سازمان نظام پرستاری؛ هر پرستار جویای کار در کشور میتواند در صورت تمایل طی ۲۴ ساعت در یکی از مراکز درمانی تهران استخدام شود.
همین موضوع بوضوح نشان میدهد که شغل پرستاری به حدی پرمشقت و طاقتفرساست که حتی برخی پرستاران ترجیح میدهند بیکار بمانند، اما به شغل سخت پرستاری وارد نشوند.
کوتاهسخن آنکه اگر از بعد انسانی و حرفهای هم به قضیه نگاه کنیم، باید برای پرستاری که ۴۸ ساعت خانواده اش را نمیبیند و سختی کار پرستاری در ایران را به جان خریده است، تسهیلاتی در نظر بگیریم و به طور قطع، اعطای این تسهیلات و رضایت پرستاران بر کیفیت درمان نیز اثر مستقیم خواهد گذاشت.
امین جلالوند – گروه جامعه
jamejamonline.ir – 22 – RSS Version