چرا از نجابت این مردم هیچ نمی نویسند

به یاد دارم زمانی که آن سونامی تاریخی و فاجعه بار در ژاپن روی داد، مدام اینباکس ایمیل هایم پر می شد از تعریف و تمجید مردم و مسئولین ژاپن،
در این مجال بحثی روی مسئولین ندارم، هر چند گزارش هایی که بدست می رسد حاکی از این است که نهایت تلاش در راستای کمک رسانی صورت پذیرفته و می پذیرد،
ولی اصل بحث من روی مردم است، رویکرد فرهنگی این ماجرا…

چطور است که در زلزله ژاپن مدام عکس های مختلف در تعریف و تمجید فرهنگ بالای مردمان این کشور به دست می رسید،
برای نمونه ایمیلی بود که در آن روزها دست به دست چرخید و شد یکی از داغ ترین خبرهای روز! که آی مردم جهان، بدانید که زلزله در ژاپن آمد و مردم آواره شدند ولی در این میان هیچ کس به فروشگاه های آسیب دیده دستبرد نزد، و مدام عکس فروشگاه تخریب شده ولی غارت نشده، دست به دست بین مردم جهان چرخید!
اینجا ایران است، فروشگاهی تخریب شده در روستای تخریب شده، ژاپن نیست!
اینجا ایران است، این فروشگاه تخریب شده بعد از گذشت چند روز کاملا دست نخورده باقی مانده است، ژاپن نیست!
اینجا ایران است، روستای ورزقان از توابع آذربایجان، با مردمی ساده دل و با صفا که با بیرون آوردن هر جنازه ای از زیر آوار ،اشک تمامی مردم آن در داغ همسایه روان شد!
اینجا ایران است، همانجا که فعالان اجتماعی اش ، آلت دست رسانه اند، نه آنکه خود یک رسانه باشند!
اینجا ایران است، همانجا که مرغ همسایه اش همیشه برایمان غاز است!
اینجا ایران است، زلزله آمده، فروشگاهی تخریب شده، مردمانی آواره گشته اند ولی هیچ کس تعدی به اموال دیگری نمیکند،

اینجا ایران است، برای همین این عکس ایمیلی نمی شود که دست به دست بچرخد و به سمع و بصر تمام جهان برسد و همه بدانند اگر در ژاپن، استغنای اقتصادی دولت مانع از چپاول شد، اینجا اعتقاد و ایمان مردمی مانع چپاول شد که روی در و دیوار خانه های تخریب شده شان پر است از عکس شهدا…

………

چه چیزی باعث می شود به اصطلاح فعالان! اجتماعی در این میان به جای دیدن تمام این محاسن فقط معایب را می بینند و بزرگنمایی می کنند؟!
فعالان اجتماعی که هر کدام باید رسالت یک رسانه را بر دوش بکشند، شده اند آلت دستی برای رسانه های چپ و راست و پوزیسیون و اپوزیسیون!