در چند سال گذشته و به موازات گسترش همه گیر سیم کارت های تلفن همراه! پدیده ای دیگر هم در این چند سال اخیر اپیدمی شده است به طوری که دیگر هیچ فردی در کشور ما دغدغه ورود به دانشگاه و ادامه تحصیلات تکمیلی را ندارد. پرداختن به اینکه چقدر برای این افراد برنامه ریزی شده خودش بحث مفصلی را می طلبد و هدف این نوشتار نیست، ولی از آن جایی که نگارنده مستقیما شاهد مشکلات دانشجویان بوده ام، فرصت را مغتنم شمرده حرف دل چندین هزار دانشجو را بازگو کنم.
چندین سال است که براساس برنامه چهارم توسعه و بر طبق اصل ۴۴ قانون اساسی، بحث خصوصی سازی خیلی از تیترهای روزنامه ها، جراید و گفتگوهای سیاسی و دغدغه دولت در این چند سال بوده است. در این بین نظرات مختلفی مبنی بر نحوه اجرای صحیح و چگونگی اجرای اصل ۴۴ و روند اجرایی آن مطرح شده است. برخی صاحب نظران اعتقاد دارند که دولت در اجرای اصل ۴۴ روند مناسبی داشته و برخی هم انتقادات زیادی را بر آن وارد دانسته اند.
به نظر می رسد که دولت درحوزه تحصیلات دانشگاهی عزم خود را برای اجرای کامل این اصل جزم کرده تا پاسخ دندان شکنی به منتقدان خود داده باشد.
حتما در جریان اخبار کنکوری های هستید. اگر دفترچه های انتخاب رشته را ورق زده باشید و یک نگاه کلی به آن انداخته باشید نکته مشترکی در کادر جلو خیلی از رشته ها و دانشگاه ها (اگر همه نه!) دیده می شود.
“این دانشگاه هیچ گونه تعهدی نسبت به خوابگاه ندارد”
جمله ای که دانشجویان و کنکوری ها را به این فکر فرو می برد که: چرا اصل ۴۴ فقط شامل حال ما شد؟!
البته ندادن خوابگاه به دانشجویان منجر به آسیب هایی خواهد شد که می توان به طور خلاصه به چند مورد آن اشاره کرد:
گروه اول-در بین ورودی های دانشگاهی عده ای هستند که استطاعت مالی نداشته و توان پرداخت هزینه های خانه را در این بازار هولناک مسکن ندارند و مجبورند در دانشگاه های شهرستان های خودشان مشغول به تحصیل شوند و در رشته ای که به آن علاقه ندارند و یا قید درس خواندن را بزنند که این نمونه بارز بی عدالتی است.
گروه دوم-البته برای عده ای دیگر نه تنها این اصل دردسرساز نبوده! چه بسا که فرصتی برای تفریحات ناسالم آن ها هم شده است.همه ما از وضعیت خانه های مجردی و برنامه های گروهی و دیگر آسیب های منتج از آن با خبر هستیم.
سخن آخر: نکته ای که شاید کمتر به آن توجه شده باشد این است که با اجرای این سیاست در مورد خوابگاه های دانشجویی در واقع فرصت مطالعه از دانشجویان گرفته شده و غنای علمی دانشگاه ها ناخواسته کاسته شده و دانشجویان را ترغیب به مدرک گرایی کرده و چه بسا که دغدغه اصلی دانشجویان بیشتر از هر چیزی متوجه هزینه های زندگی شود.
مددکار اجتماعی
۴۷۴۵
دانلود
خبرآنلاین