چرا باید پناهنده شدن تصویربردار تلویزیون به آمریکا را جدی بگیریم؟ / آیا او اطلاعات مهمی در اختیار داشت؟

اینکه فیلمبردار پناهنده شده به آمریکا، اطلاعاتی را در اختیار امریکا گذارده یا نه، موضوع بحث نیست. چه اینکه نمی‌توان تردید کرد، وی برای فروش و معامله خود حتما کالایی داشته است؛ اما اینکه وی یک سال تمام از زمان حضور سال گذشته در نیویورک تا امسال با سرویس‌های جاسوسی در ارتباط بوده، جای نگرانی دارد! باید به هوش بود. البته می‌توان آن را جنگ روانی دانست و به آن اهمیت هم نداد! به همین سادگی!

چند روز پس از آن که خبر پناهنده شدن یک فیلمبردار ایرانی به آمریکا در جریان سفر هیأت دولت به نیویورک، توجه فراوانی را در میان رسانه‌ها به خود جلب کرد، منابع اطلاعاتی رژیم صهیونیستی مدعی شده‌اند که وی اطلاعات مهمی را از مراکز حساس ایران، به ویژه مراکز هسته‌ای در اختیار آمریکا گذارده است.

به گزارش کافه سینما به نقل از «تابناک»، سایت خبری «دبکا فایل»، وابسته به محافل اطلاعاتی رژیم صهیونیستی مدعی شده حسن گلخنبان، فیلمبردار ایرانی، فیلم و اطلاعاتی را از تأسیسات مهم و حساس هسته‌ای ایران به سازمان «سیا» انتقال داده است.

بنا بر این گزارش، «دبکا فایل» می‌نویسد، سال گذشته در زمان حضور احمدی‌نژاد در سازمان ملل که حسن گلخنبان نیز برای نخستین بار او را همراهی می‌کرد، نیروهای اطلاعاتی آمریکا توانستند با گلخنبان ارتباط بگیرند و او را متقاعد کنند که فیلم‌ها و عکس‌های لازم را بگیرد و در نخستین فرصت بگریزد؛ پیشنهادی که عملی نیز شد و تا تحقق آن، یک سال طول کشید.

گفتنی است، پیش از این نیز وجود برخی شواهد و مدارک، از مشکوک بودن ماجرای پناهنده شدن این فیلمبردار به آمریکا حکایت داشت؛ از جمله اینکه گلخنبان بر خلاف بسیاری از اعضای هیأت ایرانی، برای خود سیم‌کارت جداگانه‌ای خریده بوده و با آن تماس‌های لازم را انجام می‌داده است.

افزون بر این، همسر و فرزندان حسن گلخنبان نیز در روزهایی که وی در نیویورک بود، ایران را به سوی ترکیه ترک کرده بودند تا آن‌ها نیز بعداً در آمریکا به پدر خانواده بپیوندند.

به هر حال، هرچند مطلب منتشره در سایت دبکا فایل، هنوز تنها در حد یک ادعاست ـ که درستی و نادرستی آن تأیید یا رد نشده ـ اما در اصل موضوع که پناهندگی حسن گلخنبان به آمریکاست، تردیدی نیست.

از سوی دیگر، روشن است که گرفتن پناهندگی، آن هم از کشوری که در تقابل آشکار با ایران است، بدون دادن پاره‌ای امتیازات و اطلاعات، مقدور نیست؛ حتی اگر ـ بر خلاف ادعای دبکا ـ در این زمینه توافقی از پیش میان طرفین نشده نداشته باشد.

به این ترتیب، گویا انکار و سکوت درباره این موضوع و یا تحلیل آن صرفاً در قالب مفاهیمی از قبیل جنگ روانی، چندان راهگشا نباشد و به جای آن، پذیرش اصل مسأله و سعی در رفع عوامل مسبب و زمینه‌ساز آن، راهبرد بهتری در این زمینه به شمار آید. تنها در چنین صورتی و با آسیب‌شناسی کامل مسأله است که می‌توان جلوی وقوع رخدادهای اینچنینی را در آینده گرفت.

Tags: