چند اثر خواندنی در حوزه دین و فلسفه از نگاه رضا امیرخانی

در آثار غیر داستانی غیر ادبی با چند سال تاخیر، “درخشش” ابن رشد در حکمت را خواندم از آثار جناب دینانی. دو مقدمه بر دو ویراست داشت؛ هر دو خواندنی. اصل قصه به گمانم البته یک نگاه تطبیقی بود به ابن رشد و ارسطویی بودن او. البته مخالفت هاش با ابن سینا نیز برایم تازگی داشت. اثر دیگری که باز در عرصه غیر داستانی تقسیم بندی می شد، ساخت های زبان فارسی و مسئله ترجمه قرآن بود؛ اثر جناب مرتضی کریمی نیا که نشر هرمس آن را منتشر کرده بود. البته کتاب، یک متن پیوسته نبود و نظام واره کلی نداشت. گردآوری بود از پاره هایی از تعمقات گردآورنده در این عرصه و مصاحبه هاش با صاحب نامان، برای من کتاب و خاصه نقدهای عالمانه مولف بر بعضی ترجمه های مشهور بسیار جذاب بود. به طور مثال تفاوت های شگفت در ترجمه عبارات مشابه در یک ترجمه و به قلم ان شاءالله یک نفر!
سه کتاب جناب حجت الاسلام زائری را نیز که نشر آرما منتشر کرده بود خواندم و نکاتی در معرفی شان در جلسه رونمایی عرض کردم. در کتاب حدیث سحرگاهان که دروس تفسیری امام مغیب موسای صدر است، نکته ای نه چندان تازه، اما با بیانی متفاوت دیدم؛ راجع به حروف مقطعه. ایشان گفته بود حروف مقطعه. ایشان گفته بود حروف مقطعه یعنی همان تحدی … مثل اینکه کسی بگوید سیمان؛ آجر؛ آهن … این بنای بشکوه را با همین ها ساخته ام… با همین ها فقط… الف و لام و میم… نیز از این جنس است. از آن دسته تذوقات عالمانه ای بود که بسیار به دلم خوش نشست… (پیش تر در دو کتاب جیبی سوره مبارکه فلق و ناس را از ایشان خوانده بودم و آن تفسیر درخشان ایشان از بدی دمنده گان بر گره ها و من شر النفاثات فی العقد – که مرا به یاد بعضی از همین آقایان همه چیز دان امروزی می انداخت که کارشان گره افکنی است بر (اعتقادات مردمان.)
از سال ۸۸ به مدد بودجه های بی حساب، کتب کم مایه ای را راجع به بحران انتشار یافته اند که به گمانم در عرصه غیر داستانی، بدترین کتبی که تورق کردم از این دسته بودند. دو سال قبل دست کم ده کتاب به دستم رسید که رونوسی بود از نظریه جوزف نای راجع به جنگ نرم و تقریبا در هیچ کدام نکات تالیفی اصلی دیده نمی شد، اما در این میان باید تاسف بخورم از کتابی که به قلم یکی از اصحاب فضل با عنوان پرطمطراق کالبد شکافی فتنه ۸۸ نوشته شده بود و به گمان من به هیچ عنوان در شان مولف نبود.
مولف برای من در دوره ای، بسیار در زمینه نظری تولید علم قابل احترام بود، اما در این کتاب متاسفانه اصالت فکری به صندوق آرا داده شده بود – و همان خلط رایج مفهوم اکثریت و جمهوریت – که اگر کمی به عقب به طور مثال به سال ۷۶ بر می گشتیم، یا کمی به جلو، به طور مثال به همین شرایط حاضر و ایام چاوزیه می رسیدیم نگاه غرض ورزانه و غیر علمی مولف به شدت زننده و برخورنده می نمود و تناقض ها نمودار می شد.
/۶۲۶۲

  دانلود