جام جم آنلاین: قهرمانی چین در دوره گذشته المپیک اولین مرتبهای را به تصویر کشید که کشوری بجز آمریکا و اتحاد شوروی ـ که از ۱۹۹۱ دوباره روسیه نامیده شد ـ در بیش از پنج دهه در بازیهای تابستانی به مقام نخست در جدول مدالها رسید.
آیا چینیها قادرند کاری را که امتیازهای عظیم میزبانی سال ۲۰۰۸ در انجام آن سهم عمدهای داشت، این بار در زمینی بیگانه و در محلی غریبه از نو انجام بدهند؟
از ۱۹۵۲ که پای روسها به المپیکها باز شد، آمریکا رقیبی پایاپای را در جدول مدالهای المپیکها مقابل خود دید. جنگ این دو هر چند تا المپیک ۱۹۷۲ مونیخ بیشتر به سود طرف غربی تمام میشد، اما از آن تاریخ روسها که تنوع حاکمیتشان بر رشتههای مختلف بیشتر از آمریکاییها بود، بتدریج بر رقیب بزرگشان سایه انداختند.
آلمان شرقی با ماشین خارقالعاده قهرمانسازیاش در میان فقط ۱۷ میلیون نفر جمعیت، به ضلع سوم قدرت در دهههای ۷۰ و ۸۰ بدل شد و با این که المپیک ۱۹۸۰ مسکو توسط آمریکاییها و المپیک ۱۹۸۴ لسآنجلس به وسیله روسها تحریم شد، اما پیشتازی روسیه در ورزشهای پرمدالی مثل ژیمناستیک و برخی مواد شنا و تیراندازی و همچنین بعضی رشتههای تیمی سبب میشد کفه ترازوی کلی به نفع روسها سنگینی کند و آمریکا چند بار در جدول مدالها صرفا دوم شود و فروپاشی اتحاد شوروی سال ۱۹۹۱ و تبدیل آن به ۱۵ کشور مستقل و تقسیم شدن توان سیستم حکومتی این کشور به ممالک متعدد باعث به هم خوردن موازنه فوق و چربش آمریکا بر روسیه در المپیکهای ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۴ شد.
روسها بجز آتلانتا در هیچ یک از این ادوار بازندهای مطلق نبودند، اما آشکارا کارایی قبلی خود را هم بر اثر چالشهای جدید نظامی، سیاسی و اقتصادی رایج در مسکو از دست داده بودند و ابتدا به دنبال اسپانسرهایی بودند که پول تدارک و تقویت آنها را داده و چالههای حرفهای آنها را پوشش بدهند و پیشیگرفتن از یک آمریکای صاحب سرمایههای مالی بیکران (و به تاراج برده از سایر کشورها) نمیتوانست هدف اول آنها در این مقطع یا اصولا کاری ممکن باشد.
چین از همان سال ۲۰۰۴ و در اوج رقابت دو حریف قدیمی، خود را به آنها نزدیک کرد و سرانجام سال ۲۰۰۸ که اوج تجلی فرهنگهای متنوع این کشور پهناور در المپیکی خانگی بود، عنوان نخست را به خود اختصاص داد و با اختلاف زیادی با آمریکا و روسیه قهرمان شد.
کسب حدود ۲۰۰ مدال حتی در شرایط میزبانی رقابتها، از روسها سال ۱۹۸۰ و آمریکا در ادوار ۱۹۸۴ (لسآنجلس) و ۱۹۹۶ (آتلانتا) سرنزده بوده و فقط خبر از قوت کار تیم سازی چینیها و کارآمدی تشکیلات و برنامهریزی استراتژیک آنها میداد.
چینیها سال ۲۰۰۸ تقریبا در تمامی رشتهها مدال بردند و هیچجا توقفی نداشتند و نقاط اوج تبلورشان در تیراندازی، پینگپنگ، ژیمناستیک، شنای زنان و اصولا آن دسته از رشتهها بود که مدالهای متعددی دارند و به شاخهها و ردهها و دستههای مختلفی تقسیم میشوند.
امسال المپیک در فضایی متفاوت و در دل جامعه غرب انجام میشود و تکرار ۲۰۰ مدال ۲۰۰۸ غیرممکن نشان میدهد، اما حتی صید آن تعداد مدال هم که چین را مجددا بالاتر از آمریکا و روسیه بنشاند بسیار سخت جلوه میکند.
لیوشیانگ دونده برجسته ماده ۱۱۰ متر با مانع چین و صیاد مدال طلای المپیک ۲۰۰۴ آتن که در المپیک ۲۰۰۸ به دلیل مصدومیت مزمن تاندون آشیل پا از تکرار عنوانش بازماند در توصیف کار پیش روی هموطنانش میگوید: «ما در لندن از چند جناح تحت فشاریم و عمدهترین آن از جانب رقبای ما در رشتههایی است که پیروزیمان در المپیک قبلی با فاصله کمی نسبت به رقبا به دست آمد. شاید پینگپنگبازان و تیراندازان ما در انگلیس هم مدالهای متعددی ببرند، اما هر چه سال ۲۰۰۸ در رقابتهایی پایاپای و در شور و غوغای المپیکی خانگی نصیب ما شد، شاید این بار در المپیکی دور از خانه از دست ما خارج شود.»
جالبتر این که در این آزمون تاریخی و در ترسیم نتایج آن خود لیو شیانگ هم سهم عمدهای خواهد داشت. او و دایرون روبلز کوبایی که سال ۲۰۰۸ در غیاب وی طلای دوی ۱۱۰ متر با مانع مردان را برد، امسال هم مدعیان اصلی این ماده کنار یکی دو آمریکایی به حساب میآیند.
پیروز شدن یا نشدن شیانگ در این مصاف بزرگ روشنکننده سمبلیک سرنوشت چین در تمامی موادی خواهد بود که برتری این کشور بر رقبا در آن نه عظیم، بلکه اندک و با فاصلههای ناچیز است و فعلا دلیلی در دست نیست که حوادث خوش پکن ۲۰۰۸ در لندن ۲۰۱۲ تکرار شود.(جام جم)
jamejamonline.ir – 22 – RSS Version