فرمان اول: مزاحم خلوت تنهایی فرزند دلبندتان نشوید.
امروزه با پیشرفت علم، نسل جدید و جهش یافته‌ای از نوجوانان به بازار آمده که دوست دارد مدام توی لاک و خلوت تنهایی خودش باشد و با ابزارهایی مثل رایانه و تلفن همراه ور برود. بر هم زدن این خلوت تنهایی، به‌هیچ‌وجه درست نیست و ضایعات جبران‌ناپذیری را برای بشریت به دنبال دارد. براساس یافته‌های روان‌شناسان، ۷۵ درصد از عقده‌های ادیپ و سایر عقده‌های بدخیم نوجوانان، وقتی عود کرده که پدر و مادرها با شیوه ظالمانه و ناجوانمردانه‌ای از آنها خواسته‌اند با آنها به خانه عمه و خاله و باجناق و همسایه بیایند یا خلوت تنهایی خود را در پای کامپیوتر ترک کرده و بیایند به مهمان‌ها سلام کنند یا به سوپر دریانی رفته و شیر بخرند.
فرمان دوم: تا می‌توانید برای فرزندتان سخنرانی کنید و به او اندرز بدهید.
معمولا نوجوانان دوست دارند سخنرانی‌ها و اندرزهای بزرگ‌ترها را بشنوند و از آن پند بگیرند. اوقات مشترکی که با فرزند نوجوانتان می‌گذرانید بهترین زمانی است که شما می‌توانید در آن به جای کارهای بیهوده‌ای از قبیل بازی و تفریح، به کارهای سازنده‌ای از قبیل دادن پند و اندرز بپردازید. اگر دیدید او احیانا موقع سخنرانی‌های بی‌پایان شما سرش را خاراند یا چشمش را گرداند یا اصوات نامفهومی را بیان کرد یا راهش را کشید و رفت، بد به دلتان راه ندهید. در فیزیولوژی نوجوانان هنگام نشت علوم و معارف این وقایع رخ می‌دهد. در اینجور مواقع استاد صفر دارقوزآبادی(۱۹۸۷-۱۸۷۴) فریاد زدن بر سر نوجوان را توصیه می‌کند که باعث می‌شود معارف فوق در وجود او زودتر هضم شود.
فرمان سوم: «بگو… گوش می‌کنم»را فراموش نکنید.
مطالعات شبانه‌روزی مش قنبر و شرکاء (۱۹۸۵) نشان می‌دهد نوجوانان مایلند والدینشان به سخنانشان گوش بدهند. بنابراین اگر دیدید فرزندتان این پا و آن پا می‌کند تا با شما صحبت کند، بگذارید او حرفش را بزند و مانعش نشوید. اگر هم حوصله نداشتید به حرف‌های بی‌سر و ته او گوش کنید، توی ذوقش نزنید و نگویید چقدر حرف می‌زنی، بلکه همزمان به کار دیگری مشغول شوید. مثلا سرتان را توی روزنامه یا تلویزیون یا قابلمه غذای داخل آشپزخانه بکنید و با تمرکز هر چه تمام‌تر کار خودتان را انجام دهید و همزمان بگویید: «بگو،گوش می‌کنم…» مطمئن باشید قند در دل فرزند دلبندتان آب شده و او هم یاد می‌گیرد از این پس به حرف‌ها و نظرات دیگران، همین‌طور مثل شما احترام بگذارد.
فرمان چهارم: نسبت به عواطف و احساساتش عکس‌العمل شدید و غلیظ نشان دهید. (هر چه غلیظ‌تر بهتر)
امروزه مخترعان کشف کرده‌اند والدین نباید نسبت به عواطف و احساسات نوجوانان بی‌تفاوت باشند و حتما باید عکس‌العمل نشان دهند. هرگونه برخورد فیزیکی و شیمیایی شما نسبت به فرزندتان نشان می‌دهد گفتار و رفتارش برایتان مهم است و حاضرید در راه آن هرگونه عصبانیت و پرخاش و زد و خورد را بر خود و اطرافیانتان تحمل کنید و تا مرز انسداد عروق پیش بروید. یک کاشف قطب جنوب در همین رابطه می‌گوید: «هر چه فریاد دارید بر سر نوجوانان بکشید.» مطالعات علمی نشان می‌دهد فرزندانی که پدر و مادرشان سر بحث کردن با آنها از داد و فریاد و پرخاش استفاده کرده‌اند ۴/۲ درصد کمتر از دیگران در معرض سرماخوردگی بوده‌اند و معمولا در سنین میانسالانی در منزل از کت و پیژامه استفاده کرده‌اند که مرغوبیت جنس آنها با حجم و فرکانس داد و فریادهای والدینشان نسبت مستقیم داشته است.
فرمان پنجم – بد به دلتان راه ندهید، انشاءا… که چیزی نیست.
براساس آخرین آمارها، امروزه با پیشرفت تکنولوژی، ۷۶ درصد و خرده‌ای از والدین به نشانگان «پیچانده‌شدگی» دچارند و قدرت کنترل آنچه را که فرزندشان در طول روز می‌بیند یا می‌خواند و می‌شنود ندارند. از این‌رو کارشناسان تعلیم و تربیت توصیه می‌کنند بی‌خود و بی‌جهت بد به دلتان راه ندهید و برای تحلیل آنچه فرزندتان از طریق تکنولوژی مدرن دریافت می‌کند، به روش همیشه جاوید: «ایشالا، ماشالا» پناه ببرید. یک روان‌شناس چینی در همین رابطه توصیه می‌کند: «ایشالا که سایت بدی نرفته. یه نذر و نیازی بکن دُرُس می‌شه!»
فرمان ششم-اوقات مشترکی را با هم بگذرانید.
به گزارش ممتازنیوز؛یافته‌های علمی نشان می‌دهد نوجوانان، جز اوقاتی که در خلوت تنهایی خود غوطه‌ورند، از همراهی با شما و گذراندن اوقات فراغتشان با خانواده لذت می‌برند و عاشق کشف تجربه‌های جدید در این اوقاتند، بنابراین هنگام بیرون رفتن از منزل برای نظافت ماشین یا پارکینگ یا راه پله یا رفتن به خرید یا مهمانی یا پارک یا محوطه، بهتر است فرزندتان را با خود همراه سازید. اگر دیدید مقاومت کرد و گفت کار دارد و حوصله آمدن ندارد یا ترجیح می‌دهد گوشه اتاقش بنشیند و با رایانه‌اش ور برود یا دهن دره کند، گوش ندهید و با بیل مکانیکی و غیرمکانیکی هم اگر شده، به علایق او برای گذراندن اوقات مشترک با شما، جواب مثبت داده، او را همراه خود برده و نگذارید دچار عقده‌های سرکوفته «با والدین بیرون نرفتنیسم» شود. یادتان باشد شما در برابر تمایلات فرزندتان مسوول هستید و این تمایلات اگر هم ابراز نمی‌شود، لابد غول خفته‌ای است که ممکن است هر لحظه دهن باز کند و ارث بابایش را از شما طلب کند، بنابراین به یافته‌های علمی گوش دهید و در عین احترام به «خلوت تنهایی» او، اوقاتی را هم به «شلوغی همراهی» اختصاص دهید. یادتان باشد یافته‌های علمی همیشه (حتی در عصر رایانه و موبایل و ماهواره و رفیق بد و ذغال خوب) هم مو لای درزشان نمی‌رود!